Tijd om te lezen is altijd gestolen tijd, net als de tijd om te beminnen.

Het is een quote die me altijd bijgebleven is. Ik geloof dat hij van de Franse auteur Daniel Pennac komt, al ben ik dat niet helemaal zeker. Het zijn woorden die me als gegoten zitten. Het zijn misschien de enige woorden die ik ooit op m’n graf zou laten beitelen. Wanneer ik geen tijd meer zou vinden voor boeken of de liefde, dan is het met mij afgelopen. Voorlopig vergezelt dit citaat me als een melodieus levensmotto.

Het is woensdagmiddag en ik nestel me met een boek in de sofa. De afwas, het werk, de studenten, de hele wereld moet even wachten. Nog voor ik geruisloos de eerste pagina omsla, begint mijn oudste dochter piano te spelen. Venetianisches Gondellied van Mendelssohn. Ondertussen speelt ze het feilloos. Mijn boek laat ik zachtjes neerkomen op mijn borst. Met gesloten ogen geniet ik van de muziek. Daarna volgt een Nocturne van Chopin. Ik vergeet mijn boek en laat mijn gedachten de vrije loop, op de golven van de muziektonen. Even durf ik zelfs te denken: geluk zit in kleine dingen.

Tot ik plots door een bijna oorverdovende knal uit mijn dromerijen gerukt word. Voor ik goed besef wat er gebeurt, staat Marie naast mij, haar handen heftig gesticulerend en duidelijk ontdaan. Of ik dat dan niet gehoord heb? Die hoge mi! Die piano is echt een stuk antiek, goed voor de kringloopwinkel. Of ik wel besef dat het onmogelijk is te oefenen op zo’n oud ding. Dat het op de vleugelpiano in de muziekschool écht als muziek klinkt.

Hoge mi? Nee, die heb ik niet gehoord. Die kon ik ook niet horen, want dat bleek net het probleem: die toets doet het niet meer. Uiteraard heeft ze een punt, zo zonder toets. De bewuste piano hebben mijn ouders zo’n dertig jaar geleden tweedehands gekocht voor mijn zussen. Tussen hen en de piano duurde de liefde niet lang. Marie daarentegen speelt heel graag en heel veel. Ik beloof haar er over na te denken.

Met tegenzin hijs ik me uit de sofa en begin ik aan de afwas. Van de droom in het sop. Marie neemt de vaatdoek en begint af te drogen. Ze heeft duidelijk last van haar uitbarsting. Het is haar manier om sorry te zeggen. Er hangt een ijzige stilte tussen ons, wanneer Hanna naar beneden komt. Ze kijkt eerst mij en dan haar zus vragend aan. Of ik nog eens publiek wil spelen? En of Marie haar wil begeleiden? Hanna volgt zang en moet binnenkort optreden. We scharen ons alle drie rond de piano, die al bekomen lijkt van de harde klap.

Maries vingers glijden over de toetsen, Hanna zingt de pannen van het dak en ik knik goedkeurend. Nog even kan ik ontsnappen aan het werk dat op me wacht, nog even steel ik de tijd om naar mijn dochters te kijken, van de muziek te genieten, weg te dromen. Marie gooit me nog een knipoog toe.

Ja, tijd om te lezen is gestolen tijd. Net als de tijd om te beminnen. Net als de tijd om te musiceren. De tijd waarin de muziek even de regie van ons leven overneemt. Voor Marie gaat studeren voor de test van morgen, sluit ze af met Nuvole bianche van de hedendaagse Italiaanse componist Ludovico Einaudi, haar grote liefde op dit moment. Dan duiken we weer het echte leven in.

Nele Ninclaus

• Tienermoeder 1
• Tijd om te lezen is altijd gestolen tijd, net als de tijd om te beminnen: Tienermoeder 2
• In to the wild: Tienermoeder 3
• Liefde: Tienermoeder 4
• Lentedag: Tienermoeder 5
• Tante Sveta: Tienermoeder 6

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin