Into the wild

De krokusvakantie leek me het ideale moment om eens iets avontuurlijks te ondernemen met mijn dochters, iets wat ze niet gewoon waren (met mij) te doen, kortom: om eens helemaal los te gaan. Uiteraard zweeg ik in alle talen over mijn op handen zijnde plannen. Stiekem boekte ik een B&B en reserveerde ik mountainbikes aan de andere, erg ruige kant van ons kleine land: de Ardennen. Naar mijn normen een vrij wild idee, des te meer daar ik er niet zeker van was of ik überhaupt wel op zo’n fiets zou geraken.

Groot was hun verwondering toen ik hen net voor ons vertrek inlichtte over ons reisje. Mountainbiken? Hoe was ik daar in godsnaam op gekomen? Wie verzint nu zoiets? Moutainbiken bleek niet zo cool als ik dacht en blijkbaar al helemaal niet als het met de moeder moet. Het kon toch niet zijn dat ik niet aan skiën had gedacht? Of waarom geen expeditie naar Bali? Noch hun kritische vragen en exotische tegenvoorstellen, noch de wanhopige blikken die ze mekaar niet zo heimelijk toewierpen, konden me uit mijn evenwicht brengen – iets wat de moutainbike later die dag al na tien minuten voor mekaar kreeg.

Door regen en wind, door zelfs een beetje sneeuw, maar vooral door heel veel modder baanden we ons ondertussen alweer welgezind en gezwind een weg, meer bepaald route 3, die al even sterk meanderde als de Ourthe zelf. De pracht van het landschap en de frisse buitenlucht waren een echte verademing op de vrij talrijke momenten van ademnood. Die momenten ervoer ik vaker dan de meiden en na nog geen half uur was ik hen kwijt. Zij hadden mij losgereden. Eerst kon ik er nog om lachen, maar al snel werd ik ongerust. Wat als ze de weg zouden kwijtraken? Of mekaar? Onze mobieltjes lagen in de auto, want wie gaat nu wild mét zo’n toestel?

Ik fietste de longen uit mijn lijf, echt. Dat had je moeten zien. Ware het niet dat ik zo ongerust was, ik zou best trots geweest zijn op deze topprestatie. Na nog een half uur zag ik in de verte twee stipjes opdoemen. Mijn moederhart begon warempel nog harder te kloppen, wat bijna onmogelijk was. Het moet een vreemd zicht geweest zijn, daar op die heuvel: een vrouw van bijna middelbare leeftijd, helemaal onder de modder, nat van de regen én het zweet, krijsend, lachend, hijgend op de fiets. Toen Marie en Hanna mij in het vizier kregen, gebeurde iets heel opmerkelijks. Geen vreugdekreten of handgezwaai, neen, ze begonnen zowaar nog sneller te trappen! De pijnscheut die ik voelde, had niets met mijn val van net daarvoor te maken.

De tocht was geen zegerit, toegegeven, maar achteraf bekeken had het toch iets, met (of zonder) de dochters op de fiets. Na een warme douche en een lekker avondmaal in de B&B keken we samen naar Into the Wild van Sean Penn, een film gebaseerd op het gelijknamige boek van Jon Krakauer. Er zijn zo van die films waarvan je wil dat je kinderen die zien. Hanna genoot van de actie en het avontuur, Marie – die vond hoofdrolspeler Emile Hirsch een echte ‘hottie’. En ik was gelukkig met mijn dochters zo dichtbij. Iedereen content. “Happiness is only real when shared” dixit Christopher McCandles in Into the Wild. Thoreau dacht daar wellicht wel anders over.

Na de fietstocht en vooral na de film hadden we het gevoel echt op avonturentocht geweest te zijn. We lagen nog wat na te praten in bed. De meisjes vonden dat het tijd werd dat ik hen wat vrijheid gunde. Ik moest toch niet meteen ongerust zijn, wanneer ze even uit beeld verdwenen? Ik probeerde hen uit te leggen dat dat niet zo gemakkelijk is als zij wel dachten, en al zeker niet in die bossen. Daarop volgde nog een hele uitleg over loslaten en zo, maar dat hoorden ze al niet meer.

De muziek uit de film had zich in mijn hoofd genesteld. Ik overdacht de dag. Het vallen en opstaan. Het willen loslaten en het nog niet kunnen. Mountainbiken bleek niet zo eenvoudig als gedacht. Liefhebben ook niet, maar dat wist ik al. In de verte hoorde ik nog hoe Eddie Vedder met me meeleefde

The lights go out
Let me feel
I’m falling
I am falling safely to the ground

tot ook ik zachtjes de lange nacht in viel. Geblutst, maar voldaan.

Nele Ninclaus

• Tienermoeder 1
• Tijd om te lezen is altijd gestolen tijd, net als de tijd om te beminnen: Tienermoeder 2
• In to the wild: Tienermoeder 3
• Liefde: Tienermoeder 4
• Lentedag: Tienermoeder 5
• Tante Sveta: Tienermoeder 6

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin