Het is altijd even slikken, wanneer een van mijn dochters naar m’n liefdesleven informeert. Expliciet of langs de neus weg. Meestal zit er een andere vraag achter verborgen, eentje waar ze zelf mee worstelen. Zoals vandaag. Hoe weet je wanneer je verliefd bent? Kan het zijn dat je je die verliefdheid alleen maar inbeeldt, vroeg ze. Is het mogelijk, dat je, als je er maar genoeg over nadenkt en fantaseert, werkelijk verliefd wordt op een jongen, die eerst alleen maar een vriend was? Of ik dat ooit had voorgehad of me dat ooit had afgevraagd?

Ik vroeg subtiel om twee minuutjes, zette mezelf een stevige kop koffie en gaf haar haar lievelingsijs. Terwijl ik die voorbereidingen maakte en zo de tijd wat rekte, draaide één gedachte rondjes in mijn hoofd: help, over welke liefde zal ik het hier gaan hebben? Of ik me dat ooit had afgevraagd? O, Marie!

We zaten recht tegenover mekaar. Zij met haar ijs in de zetel, ik op de hoek van het salontafeltje. Ik zette me schrap, zij stak van wal. De ene vraag na de andere vuurde ze op me af. Het werd een mooie reis van mijn eerste lief naar een allesverterende passionele relatie, van onbeantwoorde liefde naar de liefde tussen haar vader en mij. We passeerden de kruispunten van afwijzing en ontgoocheling, de bochten van overspel en bedrog, de zwarte punten van verveling en routine. Er was maar één wijk die we moesten mijden: die van de wanhoop.

Twee lieven tezelfdertijd, dat vond ze een brug te ver. Je zo in bezit laten nemen door de liefde, dat je uiteindelijk beslist om je voor een trein te gooien: dat kon volgens haar alleen in boeken of films. Ongeveer een jaar geleden gaf ik haar een nieuwe uitgave van Anna Karenina, het wereldbekende meesterwerk van Tolstoj. Dat de liefde zo pijnlijk kon zijn, kon Marie zich nog niet voorstellen. Gelukkig. Dat de liefde, net als het leven, een fantastisch én tegelijk hobbelig parcours is, bespaarde ik haar.

Ik wou haar, denk ik, waarschuwen en geruststellen tegelijkertijd. Dat de liefde subtiel is en delicaat. Dat het volgens sommigen eerder een ingesteldheid is, dan een gevoel. Dat je iemand heel graag kan zien, ook al heb je met die persoon nooit een fysieke relatie. Dat verliefdheid mooi is. Dat de liefde prachtig is. Dat het ook allemaal zo’n pijn kan doen. Dat ik het ook niet zo goed weet. Dat wou ik haar allemaal meegeven over de liefde.

Maar in plaats daarvan vertelde ik haar over een kostbare herinnering. Het was een dans met een man die ik amper kende op een onbekend liedje in een onverstaanbare taal. Onze voeten pasten ongelooflijk welwillend in elkaar. Onze knieën, ons middel en onze schouders ook. Mijn hand hield ik op mijn rug en hij hield die vast, heel teder. Ik keek volhardend in zijn eindeloze ogen en hij in die van mij. Ik wist zeker dat we dezelfde dingen dachten en voelden. Zijn naam heb ik nooit geweten. Zijn verhaal ook niet. Toch ben ik die luttele, maar hemelse minuten nooit vergeten. Zo mooi en stil kan de liefde zijn.

Marie luisterde heel aandachtig, maar had kennelijk een spectaculairder einde verwacht. Ons gesprek duurde zo’n drie kwartier. Na afloop kwam Marie bij me staan en heel stilletjes, nauwelijks hoorbaar, fluisterde ze in m’n oor: ‘Dank je wel, mama’. Het is me nog steeds niet duidelijk welk deel van mijn relaas haar nu precies geholpen heeft. Misschien is dat ook niet zo belangrijk. Ik laat het erbij, want liefde gedijt volgens mij het best bij heel veel stilte.

‘Indien het u gegeven is een ogenblik af te dalen in uw ziel – tot op die diepten waar de engelen wonen – dan herinnert u zich van een geliefde niet zozeer de woorden die hij of zij gesproken heeft, als wel de ogenblikken van stilte die jullie samen hebben doorgebracht.’ Deze wijze woorden van Maurice Maeterlinck uit ‘Le Silence’ (1896) sieren al jaar en dag de kaft van mijn dagboeken.

Hoe graag we er ook over praten en nadenken, de liefde geeft zich niet zo gauw te kennen. Hoe graag we haar ook willen doorgronden, sommige geheimen zal ze nooit prijsgeven. Dat laatste geldt trouwens zowel voor de liefde, als voor mijn dochter.

Nele Ninclaus

• Tienermoeder 1
• Tijd om te lezen is altijd gestolen tijd, net als de tijd om te beminnen: Tienermoeder 2
• In to the wild: Tienermoeder 3
• Liefde: Tienermoeder 4
• Lentedag: Tienermoeder 5
• Tante Sveta: Tienermoeder 6

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!