Meten is weten. Gewapend met dit motto onderwerpen leerkrachten niet enkel mijn, maar ongeveer alle kinderen in dit land het hele jaar door aan toetsen, taken, testen en SB’s. Als kers op de taart of kroon op het werk volgen dan de examens. Eerst werd de leerstof heel keurig in partjes verdeeld en geserveerd, gekauwd en geslikt, verteerd en, wat dacht je, getest. En nu moet alles nog eens over gedaan worden, want meten is weten. Maar is meer meten automatisch meer weten?

Een beetje stress is ook niet mis

Marie ligt te zonnen in de ligzetel. Hanna maakt plannen om vanavond te gaan logeren bij een vriendin. De tent komt bovenop de trampoline, dus ik vrees dat er van slapen niet veel in huis zal komen. Het valt nog mee met die examenstress, stel ik vast. Dat stemt me blij. Maar ik moet toegeven dat ik zélf wat stress krijg door hun relaxte gedrag. Tenslotte is het vandaag 4 juni en de examens naderen met rasse schreden.

Meten is vergeten

Het probleem met de meetcultuur is volgens mij dat het meten beperkt toepasbaar is. Hoe kan je de sociale vaardigheden van een kind meten? Of zijn gevoel voor humor? Of zijn vermogen tot dromen? Niet dus. Gelukkig kan je niet alles meten. De onmeetbare zaken lijken mij net de meest wezenlijke. Meten is dus ook vergeten: achter alle cijfers en resultaten durft men al eens de meest unieke eigenschappen van het kind zelf uit het oog te verliezen. De ongebreidelde meetcultuur zorgt ervoor dat een steeds groter aantal kinderen met een laag zelfbeeld worstelt. Want falen is balen.

Afwas

Misschien merkte ik vandaag tijdens het afwassen nog het sterkst dat mijn kinderen bijna examens hebben. De radio stond keihard. Vaatdoeken draaiden cirkels in de lucht, als lasso’s doen, net voor ze een dier gaan strikken. Als coole cowgirls stonden mijn meiden mee te loeien op de muziek, pollepel en pannenlekker dienden als microfoon. Vermoedelijk toch wel wat last van examenstress, ging het door me heen.

Vijf keer stress

Die afwasscène leek wel een kopie van hoe het er bij ons thuis aan toe ging tijdens de blokperiode. Toen waren er niet twee stresskonijnen, maar vijf. Hoe mijn moeder het telkens weer uithield, daar kan ik nog altijd niet bij. Op een dag waren we allen over ons theewater heen. Onze hoofden konden het eigenlijk niet meer aan, onze hersenen waren oververhit.

Tijdens een pauze, waarin we gewoonlijk extra verwend werden, kregen we alle vijf de slappe lach. De aanleiding hiertoe kan ik me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren. De gevolgen wel. Mijn moeder werd opgetild en boven onze hoofden horizontaal rond de tafel gedragen. Als een offer. Of een trofee. Of laten we die bijzondere gebeurtenis (jaren na de feiten) beschouwen als een soort eerbetoon. Een hommage aan alle moeders die studerende kinderen in huis niet alleen verdragen, maar ook steunen, verwennen, en, als het echt moet, de leerstof opvragen. Meten is zweten. Voor de kinderen én voor de moeders.

Wil je meer Tienermoeders lezen?

• Tienermoeder 1
• Tienermoeder 2
• Tienermoeder 3
• Tienermoeder 4
• Tienermoeder 5
• Tienermoeder 6
• Tienermoeder 7 
• Tienermoeder 8

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!