De ZZP-er bestaat niet

Zelfstandige zonder personeel, is een draak van een term die een hele grote groep mensen (anderhalf miljoen) definieert aan de hand van iets wat ze niet hebben, personeel. In die anderhalf miljoen zit een grote diversiteit aan ondernemers. Ik noem mijzelf graag ZP-er, de zelfstandig professional.

Tot voor kort was ik ZZZ-er

De zelfstandige is gemiddeld minder vaak ziek, doet bijna nooit een beroep op voorzieningen en zorgt zo goed mogelijk voor zichzelf. Ik ben dus een Zelfstandige Zonder Zorgen. En ik maak me inderdaad geen zorgen over wat er zou gebeuren als ik arbeidsongeschikt zou worden.

Verplichte Arbeids Ongeschikheids Verzekering

Alle ZP-ers, ZZP-ers en ZZZ-ers die ik ken, zijn voor zichzelf begonnen omdat zij zich niet meer konden vinden in de wet- en regelgeving die het werken binnen bedrijven voor creatieve geesten onmogelijk maakt. Zorg- en hulpverleners, die willen ontsnappen aan verstikkende protocollen en in plaats daarvan gewoon doen wat nodig is voor de cliënt.

Verplicht is ongewenste overheidsbemoeienis

Werk is geëvolueerd, maar kennelijk heeft de overheid nog een ouderwets beeld van werk en dan met name van de relatie tussen geld en werk. Experimenten zoals waardebepaling achteraf, barteren en alternatieve geldstromen zijn aan de politiek grotendeels voorbijgegaan. Het algemene basisinkomen, waarmee in één klap de last van regeldruk een stuk verminderd kan worden wordt niet serieus onderzocht, omdat men vasthoudt aan een arbeidsethos uit de vorige eeuw.

De regering luistert naar innovatieve stemmen

De modern werkenden verenigen zich in eigen politieke lobbygroepen omdat zij zich niet gehoord voelen door de ouderwetse vakbonden, wiens ledental al jaren terugloopt. Maar de wet- en regelgeving loopt hopeloos achter bij de realiteit van nu.

De ZP-er dopt zijn eigen boontjes

Toen ik voor het eerst. na zes jaar eigen bedrijf, een lastige periode doormaakte (2008, de markt stortte in) kwam ik bij de Bijzondere Bijstand Zelfstandigen terecht. Daar kreeg ik te horen dat ik véél eerder had moeten aankloppen. ‘De meeste ZP-ers wachten veel te lang, je had al 6 maanden eerder recht op ondersteuning’. Binnen twee jaar met wat aanpassingen en inhoudelijke steun had ik mijn bedrijf weer volledig op de rit. Ik vraag me af hoe groot het probleem eigenlijk is, dat de politiek met deze verplichte maatregel hoopt op te lossen.

Ondernemers nemen risico

Het werknemersdenken of erger, het ambtenarendenken los laten op ondernemers is een denkfout. Een ondernemer kent het risico van ondernemerschap en kiest daar dus voor. Dat betekent ook het risico dat er iets mis kan gaan. Dat je alles kwijt kan raken, dat je overblijft met schulden en dat je met hangende pootjes in de bijstand terecht kunt komen. Dat alles geniet de voorkeur boven de schijnzekerheid van een baan tot aan je pensioen. De modern werkende ziet wat er gebeurt met deze zogenaamde zekerheden, hoe de (r)overheid met pensioengelden aan de haal gaat en wil er part noch deel van!

De schijnoplossing van een verplicht AOV

Met de verplichte AOV verzeker je jezelf van een inkomen van € 1650,00 per maand. Het houdt geen rekening met eigen vermogen, het houdt geen rekening met passief inkomen (inkomen uit eerder werk zou een betere term daarvoor zijn). Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat de ambtenaren er achter komen dat de hele maatregel onuitvoerbaar is. En hoe hard we moeten roepen voordat we gehoord worden: ‘Wij willen deze verplichting niet!’