Verschillen

‘Zijn jullie zussen?’ vraagt een meneer ons heel verbaasd. ‘Dat zou je niet zeggen, jullie verschillen heel veel van elkaar.’ Dat klopt. Uiterlijk lijkt mijn zus op mijn vader en ik ben sprekend mijn moeder. Ook van binnen zijn de verschillen groot. Zou het daarom komen dat we zo goed met elkaar kunnen opschieten? ‘Daar zou je eens iets over moeten schrijven,’ ging de meneer verder. Dus bij deze: op speciaal verzoek.

Ruzie

Vanaf dat mijn zus geboren werd, 2 jaar nadat ik op de wereld kwam, vond ik het oergezellig met haar om me heen. Zelfs toen ze nog niet veel meer kon dan schaterlachen en brabbelen hadden we al hele gesprekken met elkaar en lag ze glimmend in de box te schateren als ze mij zag. En ik vond het allemaal prima. Men gelooft het niet wanneer we zeggen dat we nooit, nog niet een keer in ons leven, ruzie hebben gehad.

Onmogelijk

Dat lijkt onmogelijk, maar het is eerlijk waar. We namen (en nemen) het voor elkaar op, zijn elkaars grootste steun en kunnen vooral ook heerlijk lachen samen. Ondanks alle verschillen en waarschijnlijk juist daardoor, is daar nog niets in veranderd na 60 jaar. Ik gun mijn zus de wereld en alles daaromheen. Andersom is dit hetzelfde. Dus er is ook nooit enig gevoel van jaloezie (geweest). Al belt mijn zus me 10 keer op een dag, wat weinig gebeurt want we zijn beiden druk, iedere keer krijg ik een warm gevoel wanneer ik haar stem hoor. Ha fijn, mijn zusje.

Gemis

In de tijd dat ik in de USA woonde heeft ze me bezocht en kwam ik ook regelmatig naar Nederland. Altijd was er vooral veel tijd voor elkaar want we hadden heel veel in te halen. Ik koesterde die momenten en kon er daarna weer een tijdje tegen wanneer we elkaar alleen per brief konden bereiken. Achteraf voel ik dat gemis sterker als in die tijd. We waren te druk en het leven ging verder. Vrijwel zonder elkaar. Maar sinds ik weer hier woon laten we elkaar niet meer ‘los’.

Zussen

Ondanks onze verschillen luisteren we naar elkaar en proberen we elkaar te begrijpen. Dat lukt wonderwel. Ik ben heel graag alleen, terwijl zij zich het prettigst voelt met (veel) mensen om zich heen. Haar man, kinderen en kleinkinderen slokken veel van haar tijd op, maar daarnaast ziet ze kans om nog twee carrières erop na te houden. Ze is kunstenaar en heeft haar eigen galerie en werkt daarnaast ook nog in het onderwijs. ‘Waar haal je de energie vandaan?’ vraag ik haar geregeld. Maar zij zegt dat ze hier juist energie van krijgt.

Zweverig

Ik ben veel meer ‘zweverig’ en haal mijn energie uit meditatie en Chi Gong. Uit stilte en schrijvend mijn gedachten en mijn ‘zelf’ ontdekken. Mijn zus staat steviger op de grond en vindt haar ‘zelf’ in haar spontaniteit. Voelt ze zich lekker als ze spontaan een feest geeft? Dan doet ze dat nog een keer en nog eens. Valt een spontane actie tegen dan zet ze er direct een punt achter en geeft ze er geen energie meer aan.

Zussendag

Maar een ding waar we allebei iedere keer weer naar uit kijken is onze zussendag. Door onze drukke levens komt het er te weinig van om samen (alleen wij tweetjes) te zijn. Daarom spreken we tegenwoordig een dag af en zetten die in de agenda. Pas geleden was het weer zover en we hebben genoten. Daarover donderdag meer. Vroeger groeiden we samen op. Nu groeien we nog steeds samen op. Het is een keuze die we allebei omarmen. Niemand kent me zo goed en ik hou van niemand meer dan van mijn zus.