Vrede

‘Laten we afspreken dat we volgend jaar wereld bevrijdingsdag vieren’ zag ik voorbij komen van ‘Loesje’. Ik kan het hier volledig mee eens zijn. Want de festiviteiten rond 5 mei waren geweldig en nodig. We mogen iedere dag vieren dat we hier in vrijheid leven. Maar ik vond het dit jaar ook een beetje dubbel. Want wat gun ik het alle mensen om in vrede te leven. Om vrij te zijn van angsten voor een bomaanslag. Angst om het volgende uur niet meer te leven, omdat iemand het nodig vindt jou dood te schieten.

Wapens

Ik ben altijd fervent tegenstander geweest van wapens. En ik zou de wereld nog het liefst zien met hartjes en bloemen en geen dodelijke wapens meer, in vrede met alles en iedereen. Maar ik begrijp ook dat dit een tikkeltje naïef is. Ooit hoorde ik iemand zeggen dat, zodra de kennis er is, je de uitkomst niet meer terug kan draaien. Het is bekend hoe wij de meeste dodelijke wapens kunnen maken. Als we met z’n allen afspreken deze nooit meer te gebruiken, zou er dan niet stiekem een persoon (of meerdere) zijn die graag alle macht wil overnemen en zich niet aan die afspraken houdt?

Wapenstilstand

Nu blijkt het al onmogelijk zich aan een wapenstilstand te houden. In een gesprek zei iemand me laatst dat, als er geen zeer gevaarlijke wapens zouden zijn, dat de wereld dan allang aan oorlog ten onder was gegaan. Nu bestaat er nog zoiets als angst voor die gevaarlijke wapens. Maar waar houdt het op? Hoeveel schoolkinderen moeten er nog doodgeschoten worden? “Hadden de leraren ieder een wapen in de lessenaar gehad, was dit nooit gebeurd’, zei iemand voor de wapenindustrie in de Verenigde Staten. Dan hadden ze de dader kunnen overmeesteren.

Zelensky

Zoiets moet president Zelensky ook denken, wanneer hij zegt dat de enige manier om de oorlog te winnen is, door meer wapens te gebruiken. Onderhandelen wil hij niet, dat heeft totaal geen zin. Poetin gaat daarmee echt niet de overwonnen streek terug geven. En dus kost deze oorlog nog zoveel meer doden. Mensen, zonen en vaders, zoals de generaal woedend liet zien op de televisie toen hij weigerde zijn troepen nog mee te laten doen aan een oorlog die eigenlijk al verloren is voor Rusland.

Twijfel

Ik heb daar zo mijn twijfels over. Dat wapen in een klas vol schoolkinderen het dan wel zo goed opgesloten zijn dat het wel even duurt voordat je daar bij kan komen. Waardoor de dader allang zijn gang is gegaan. En bewaar je zo’n geweer in je lessenaar, dan wil je niet denken aan de gevolgen wanneer een stel jongelui een geintje willen uithalen. Het blijft best een moeilijk probleem. Gelukkig hoef ik me er niet mee te bemoeien. Want waar zou je moeten beginnen?

Mediator

Ik vroeg het aan een goede vriend, die veel onderhandelingsgesprekken heeft gevoerd met leiders die even de weg kwijt waren. Of dit nu leiders van een gevaarlijke straatbende waren of van een land of gedeelte van de wereld. Hij zou proberen terug te gaan naar het ‘kind’, wat misschien nog ergens diep van binnen verstopt zit. Mensen vergeten dit kind vaak, maar van daar uit beginnen alle latere acties in je leven.

Voorbeelden

Hij gaf wat voorbeelden: Poetin, die in een zeer streng regime is opgegroeid en door zijn ouders ook zo is opgevoed. Trump haalde hij er ook nog even bij. Hij heeft ook geen echt stabiele jeugd gekend. En zo zijn er natuurlijk veel voorbeelden te noemen. En juist die mensen kiezen wij als onze wereldleiders. Die moeten ons die felbegeerde vrede geven. ‘Geen wonder dat die mensen de weg kwijt raken’, zegt hij peinzend, om er meteen weer met veel humor aan toe te voegen: ‘Of ze zijn gewoon f…ing idioten’. En daar ligt ook een beetje het probleem. Zijn die mensen nog voor rede vatbaar, of heeft het totaal geen zin en kan de wereld ze beter opgeven.

Eerste optie

Ik hoop altijd nog op de eerste optie. Want juist de meest gevaarlijke mensen zijn ook vaak de meest creatieve. Ik heb ooit eens een stukje geschreven voor de krant over jongens die in de gevangenis hadden gezeten. Ik kreeg een hele lading kritiek over me heen. Hoe durfde ik nog in die jongens te geloven, het waren immers criminelen. Om te verkondigen dat zij juist de toekomst hebben zodra ze hun creativiteit weten om te buigen naar positieve handelingen, maakte mij minstens zo crimineel als die jongens.

Verguld

Ik was verguld met die kritiek. Ten eerste leeft dit onderwerp blijkbaar erg onder ons, maar belangrijker: Ik geloof echt dat criminelen heel veel positieve eigenschappen bezitten. Waar ze allemaal aan denken en hoe ze hun plannen eerst bedenken en ze dan ook nog uitvoeren vereist een zeer creatieve geest. Natuurlijk ben ik niet blij met de betreffende plannen en uitkomst. Maar kan je je voorstellen als die mensen zich zouden inzetten voor goede doelen in hun leven? Wat zou dat een bevrijding zijn. Niet alleen voor de maatschappij maar ook voor deze mensen persoonlijk! Zouden we dan een keer vrede meemaken voor iedereen?