‘Ik kan me voorstellen dat samen klussen leidt tot een relatiecrisis’, zegt mijn vijftienjarige dochter na een middag samen behangen. De hele week zijn we druk met schuren, schilderen en schoonmaken. Dochter wil een slaapkamer in scandinavian style. Dat beloofde ik haar twee zomers geleden al, maar nu gaat het eindelijk gebeuren. Scandinavian style betekent wit. Veel wit. En wit betekent werk. Veel werk.

Als kers op de taart gaan we vandaag een klein muurtje behangen. Als dat klaar is, gaan we inrichten. The best part. Maar met schuine wanden, balken die met vijftien moeren en schroeven vastzitten, wordt dit een lastige klus. Helemaal als je geen ervaren behanger bent. ‘Druk dat behang nou aan!’ bijt ik haar toe met een baan behang, nat van de lijm, over mijn hoofd. ‘Je ziet toch dat alles naar beneden komt!’ Dochter is verstandig en houdt haar mond.

Niet voor niets duurt het twee zomers voordat we eindelijk aan de slag gaan. Ik ben geen enthousiaste doe-het-zelver en zie enorm tegen de klus op. Toen ik jaren geleden van haar babykamer een kinderkamer maakte, riep ik er halverwege een auberginekleurige wand een professionele schilder bij, want mijn auberginekleurige wand was streperig en vol vlekken en zijn wand werd prachtig egaal.

Voor de vakantie haalden we haar kamer al grotendeels leeg. ‘Dan moeten we na onze vakantie wel klussen’, was mijn argument. Dochter wil graag helpen. ‘Maar niet de hele dag hoor. Ik wil ook nog chillen.’ Dus maken we een planning van dag tot dag. Elke dag doen we iets. Maar er blijft genoeg tijd over om te chillen.

Bijna fluitend beginnen we aan ons klusproject:

• We delen het werk op in kleine, overzichtelijk stukken. Daardoor vinden we het klussen – bijna – leuk.
• Het is duidelijk wanneer we wat gaan doen.
• We werken toe naar de laatste dag. Dan gaan we fijn inrichten. Yeah!
• Het is voor ons allebei duidelijk wanneer we kunnen chillen.

Kan ik zo’n planning ook voor mijn werk gebruiken?

Natuurlijk. Hoe vaak heb jij niet een taak liggen, waar je maar niet aan begint, omdat je er zo tegenop ziet? Dat je een halve dag vrij plant om een projectplan op papier te zetten. Aan het eind van de dag heb je van alles gedaan, behalve iets aan dat projectplan.

Deel je taak op in kleinere, behapbare stukken

Je krijgt meer overzicht en daardoor kom je sneller in actie. Elke afgeronde taak geeft je een licht, euforisch gevoel. Maak een planning van die kleinere taken en stel een einddatum vast. Zo werk je toe naar de afronding. Je zult zien: als je eenmaal in actie komt, dan kun je niet wachten om met het volgende stukje te beginnen.

Als ik immers de hele dag had moeten schuren, dan was die kamer nog niet klaar. Terwijl ik nu zelfs een planning heb om ook de rest van de zolder op te knappen!

Joyce Bilal-Hovestad helpt met haar bedrijf Organiseren met effect professionals die worstelen met overzicht en structuur op hun werkplek.

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin