De introductie van Wakefield op de website van Cineville luidt als volgt:

“Howard Wakefield (Bryan Cranston) is een succesvol advocaat, echtgenoot en vader die in een opwelling besluit te verdwijnen. Hij verschuilt zich stiekem op de zolder van zijn garage en observeert zijn vrouw (Jennifer Garner) en hun twee dochters. Hoe gaat zijn gezin om met zijn plotselinge afwezigheid?
Howard bespiedt van een afstand zijn vertrouwde omgeving en neemt je mee in de herinneringen en gedachten die bij hem naar boven komen. Maar is wat hij door het raam observeert enkel zijn verleden? Of ligt hier ook zijn toekomst?”

Ik was benieuwd naar de uitwerking van dit gegeven. Hoe zou het zijn als je je eigen leven van een afstandje kunt bekijken? Alleen met je eigen herinneringen kijken naar de rest van je leven. Hoe lang houd iemand dat vol?

Van een afstand kijken naar een leven dat niet meer van jou is.  De uitvoerbaarheid van zoiets is ondenkbaar, alleen in een film mogelijk of met mensen die jaren geleden al uit elkaar hadden moeten gaan.

Hoe zou iemand tot zo’n besluit komen? In deze film is de praktische kant hiervan eenvoudig gehouden: Wakefield’s anticipatie op een onvermijdelijke ruzie met zijn vrouw was de aanleiding, een loslopende wasbeer in zijn tuin was de loods naar de garage en de natuur was nodig om de knoop definitief door te hakken: de man viel in slaap en werd de volgende ochtend pas wakker. Dit was aanleiding voor een aantal andere aannames die die onvermijdelijke ruzie verder zouden verergeren en dus bleef hij waar hij was.

Wakefield raakt gefascineerd door alles wat er voor zijn ogen gebeurd, maar ook door hoe hij erop reageert. Hij is ook zijn eigen toeschouwer. Aan de hand van zijn herinneringen kom je stukje bij beetje meer te weten over de man. Het wordt ook enigszins begrijpelijk hoe hij kan veranderen in een toeschouwer.

En als toeschouwer is alles anders. Je hebt geen rol meer, er wordt niets meer van je verwacht. Je hoeft geen rekening meer te houden met anderen. Daartegenover staat dat anderen ook geen rekening meer houden met jou. Het leven gaat door. Er gebeuren steeds meer dingen waar je niet meer bij nodig bent. Het kan blijkbaar ook zonder jou.

Dat moet toch een heftige confrontatie zijn.

Ik vond het redelijk bizar om te kijken naar een man die bijna een jaar naar het leven van zijn eigen gezin kan kijken, zonder enige behoefte om dichterbij te komen of om echt de knoop door te hakken en weg te gaan.

De hoofrolspeler neemt aan het eind van de film uiteindelijke wel een beslissing. En over de gevolgen van deze beslissing kan zo weer een film gemaakt worden.

Al met al heb ik me toch goed vermaakt met deze film!
Maar of ik naar het vervolg zou gaan, betwijfel ik…

Wil je meer artikelen van Deliana van der Meer lezen?

• Emotie en de twee pijlers van aandacht
• Een andere mediation: Transformatieve Mediation
• Insight Dialogue: communiceren zonder verhalen
• Down to earth: iedereen is wel eens bang… Toch?
• Ben je een gever, een nemer of een uitruiler?

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!