Weemoed

Ik wil weemoedig schrijven over iets dat ik heb afgerond, maar nog niet helemaal. Bij het opzoeken van het woord ‘Weemoed’ tref ik echter een betekenis aan, die anders is dan ik altijd gedacht heb. Nostalgie is een synoniem van ‘weemoed’. Toch lijken het voor mij twee verschillende woorden, met verschillende betekenissen. Maar dat is meer een (taal)gevoel.

Grieks

Weemoed komt uit het Grieks, waar wee, zwart betekent en moed gal. Een zwartgallig gevoel dus, dat volgens Google zelfs een depressie kan veroorzaken. Nu heb ik helaas nooit Grieks gestudeerd maar voor mij lijkt het woord weemoed niet veel zwartgalligs te hebben. En ook dat is een gevoel van gevoel. Ik zal dan ook zeker niet zo arrogant zijn om er een andere betekenis aan te willen geven dan de Grieken hebben bedoeld.

Gebrek

Maar bij gebrek aan een goed alternatief in het Nederlands hou ik het even bij weemoedig wanneer ik de laatste letters op papier zet van mijn manuscript ‘Open Deuren’ in plaats van een opluchting dat het ‘klaar’ is, bekruipt mij een gevoel van weemoed. Nee, ik ga zeker niet zover om het een depressief gevoel te noemen. Jaren heb ik geleefd met dit boek, heb ik notities gemaakt en herinneringen herbeleefd of in een enkel geval verzonnen.

Agent

En met een druk op de knop ligt het bij mijn agent. Uiteraard kan ik er nog van alles in aanpassen en veranderen, maar ervaring leert dat de ontvanger en ik daar beiden niet gelukkiger van worden. Op een gegeven moment moet de knop uit. Dan is het klaar, dan mag het de wereld in. En ik kan je niet vertellen hoe eng dat is. Vooral als het deels een autobiografie betreft.

Autobiografisch

Want een autobiografie betekent dat je veel van jezelf weggeeft. En dat is eng. Vandaar dat wij, schrijvers, het ook nog graag een autobiografische roman noemen. Zodat we altijd dat excuus achter de hand hebben dat er fictieve gedeelten in zijn verborgen. En niemand weet precies waar werkelijkheid ophoudt en fictie begint. Dat maakt het delen van mijn verhaal een klein beetje gemakkelijker. Dat maakt mij moediger.

Twijfel

Een aantal jaren is de tekst van mij geweest. Alleen van mij en nu moet ik het gaan delen. Twijfelde ik voorheen over deze tekst dan is dit nu verdrievoudigd. Vandaar misschien die weemoed. Ik wil blijven veranderen, verbeteren en opnieuw schrijven. Een ieder die mij zegt dat het een hele opluchting zal zijn dat het nu klaar is en niet meer in mijn bezit, moet ik teleurstellen.

Terug

Ik wil terug grijpen op dat wat was. Ondanks dat ik er genoeg van heb. Ik leef van tijd tot tijd in het verleden, terwijl ik er zo klaar mee ben. Daarom is het fijn dat het af is. Maar het is tevens een punt achter een groot deel van mijn leven. Dat voelt raar, alsof ik er heel af en toe nog niet klaar mee wil zijn. Het is een dubbel gevoel. Is dat het gevoel van weemoed, of van nostalgie?

Iemand?

Graag doe ik hier weer een verzoek aan iedereen die met ons hun gevoel van weemoed wil delen. Heb jij een bepaalde periode in je leven waar je klaar mee bent en toch iedere keer een soort heimwee naar hebt? Iets dat je niet per se opnieuw wil beleven maar ook niet wil verbannen omdat je er, ondanks alles, nog af en toe naar toe wilt? Schrijf het ons, ik ben vast niet de enige met een gevoel van nostalgie.