De Britse filosoof Alain de Botton is ondertussen wellicht bij iedereen min of meer bekend. Zijn bescheiden voorkomen, zijn gulle lach en de universele wijsheden waarmee hij quasi elke zin spekt, doen vermoeden dat het hier niet om een muffige, zweverige ivoren-toren-filosoof gaat. Inderdaad, hij heeft eerder iets van een gevatte zakenman in strak pak. Naast boeken schrijven (die in meer dan 30 talen vertaald worden!), richt hij ook scholen op: The School of Life bestaat ondertussen al in o.a. Amsterdam en Antwerpen. Wanneer heeft die man nog tijd om te denken, vraag ik me dan af.

Een aantal jaar geleden was ik helemaal weg van zijn boek Hoe Proust je leven kan veranderen. Een boek vol inspirerende gedachten, grappige anekdotes en voor mij bruikbare excuses om mijn bijna boulemische leesgedrag te verantwoorden. Ik hoopte op een even intrigerende reis toen ik zijn laatste boek kocht.

Zijn meest recente bestseller Weg van liefde is een zoektocht naar de redenen waarom zoveel relaties kapotgaan in onze tijd. Maakt liefde blind? Zijn het vooral de hormonen die onze partnerkeuze beïnvloeden? Of zijn het de hersenen? Ligt het aan onze opvoeding? Wat zijn onze drijfveren bij het kiezen van een partner? Of kies je überhaupt niet en overkomt het ons gewoon? Kan je een verklaring vinden voor de één of andere partnerkeuze of bedenken we die zelf na verloop van tijd? Leven we de liefde of leven we een verhaal, een zelfverzonnen mythe, waarin wij de hoofdrol spelen? Blijft de liefde duren, zolang je erin gelooft? Ligt het dan misschien aan de tijdsgeest? Wegwerpmaatschappij – wegwerpliefde? Het lezen van het boek heeft mijn vragen niet beantwoord – gelukkig – maar het heeft me nogmaals stil doen staan bij enkele aspecten van de liefde. En misschien ben ik tot dit inzicht gekomen: de liefde is wat ze is. In eerste instantie onvatbaar. En hoe graag ik er ook over lees of schrijf, de liefde zal nooit éénduidig zus of zo zijn. Ik troost me met de woorden van Emily Dickinson: “Liefde is als het leven – louter langer.” Ook al gaan relaties kapot, de liefde en ons vermogen tot liefhebben doen dat niet.

Hoewel de man ongetwijfeld heel erudiet en wijs is en ik ervan uitga dat hij wel degelijk de tijd vindt om na te denken, blijf ik wat op m’n honger zitten na lezing van dit boek. Als we de liefde proberen te verklaren, zoals De Botton poogt te doen, dan doen we haar onrecht, denk ik. De liefde zal altijd ongrijpbaar blijven. Ze zal dichters, zangers, kunstenaars blijven inspireren tot prachtige creaties en ze zal wetenschappers blijven ontglippen. Hoe belangrijk en allesomvattend de liefde is, werd volgens mij mooi weergegeven door Rumi, een wereldbekende, Perzische dichter & filosoof uit de 13^de eeuw: “Liefde kan niet worden verklaard, en toch verklaart zij alles.”

Nele Ninclaus

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin