Zing me naar huis

Al schrijvend luister ik naar oude country muziek. Er komt een liedje voorbij wat: ‘Zing me naar huis’ heet. Laat dat nu precies zijn wat ik aan het doen ben. Het liedje zelf stelt niet zoveel voor, zoals de meeste country liedjes. Maar er is iets in die muziek wat me zo sterk doet denken aan mijn tijd in Amerika. En terwijl ik bezig ben met mijn boek ‘Open Deuren’ dat gaat over die tijd, dan kan ik niet anders dan een steek van heimwee voelen.

Jong

Heimwee naar een andere tijd, toen ik nog jong was en alles een avontuur. Alles was nieuw en anders en ik genoot. Van de omgeving, van mijn vrienden, van de bergen, Aspen en haar spiritualiteit en ja, ook van de muziek. Dus duik ik nu eens in mijn oude langspeelplaten en vind een juweeltje. Ik heb het tijden niet meer gehoord maar ach, wat heb ik dit vaak gehoord in die tijd. En wat was het leuk. Met trillende vingers leg ik het op mijn oude platenspeler.

Starland Vocal Band

Een lokale band, de Starland Vocal Band, heeft weinig furore gemaakt buiten Amerika, naar ik weet. Dat is jammer want oh, wat waren ze fantastisch. Nog krijg ik kippenvel bij hun American Tune en mijn persoonlijke favoriet From Boulder to Birmingham.De laatste is, tot mijn verrassing, geschreven door Emmylou Harris samen met Bill Danoff, een van de leden van de Starland Vocal Band. Ik heb dit nooit geweten.

Troost

Bij het meer informatie zoeken van dit nummer kwam ik erachter dat Emmylou het schreef als rouwlied voor haar grote vriend Gram Parsons, die toen net overleden was. Ik luister nu beter naar de tekst en begrijp waarom Bill en Taffy dit lied kozen om in harmony te zingen tijdens de memorial service van John Denver, ook een goede vriend. Zonder muziek, alleen hun stemmen die wegstierven in de ijle Colorado lucht. Zo mooi.

Luisteren

Ik ben gestopt met schrijven. Zonder dat ik het weet rollen de tranen langs mijn gezicht bij het luisteren van dit (en al die andere) prachtige nummers. Wat kan muziek veel losmaken. In een paar seconden ben ik weer jaren jonger en kijk ik naar de Rockies om me heen. Ruik ik de salie en vind ik schaduw onder een Aspen boom. Hoe anders was mijn leven toen. En hoe dankbaar ben ik dat ik dat alles heb mogen meemaken.

Heimwee

Heimwee? Oh zeker. Soms zo erg dat het fysiek pijn doet. Maar ik weet dat ik niet terug in de tijd kan. Niemand kan dat. De herinneringen die ik heb zijn alleen dat: herinneringen. Het is nu niet meer. Dus blijf ik er niet teveel bij stil staan. Maar zo heel af en toe is het even heel erg fijn om die tijd te (her)beleven. Zoals het toen was. Zoals ik toen was. Met mijn lieve vrienden om me heen, in die prachtige natuur en met, altijd, altijd, die mooie muziek. En ik zing me naar huis.