Het gevoel komt heel diep van binnen en neemt in rap tempo bezit van mijn ziel.
Ik voel me alleen. Ik mis mijn vader.
Heb jij een vraag over je relatie? Iedere week beantwoordt relatiecoach Caroline Franssen de #relatievraagvandeweek. Als lezeres van Sofiamagazine kun jij ook een vraag insturen. Deze week gaat het over ontrouw.
Waarvan zijn jouw schoenen gemaakt? Zijn het leren of nepleren? Heb je ze bewust zo gekocht of ‘overkwam’ het je min of meer? Als je duurzame kleding of schoenen wil kopen, wat is dan de beste optie? Moet je er dan bijlopen als een geitenwollensok of kun je dan ook gewoon modieus over straat?
Marga heeft om coaching gevraagd. Ze komt over als een krachtige vrouw, die veel van het leven gezien heeft. Er hangt een waas van droefheid om haar heen. ‘Ik ben negenenzestig jaar, al een paar jaar met pensioen. Op werkgebied heb ik een heerlijk leven gehad. Altijd fijne bazen, altijd prettige collega’s, boeiend werk en goede honorering. Maar op privégebied heb ik de nodige steken laten liggen, waardoor mijn zoons de boot hebben gemist.
De introductie van Wakefield op de website van Cineville luidt als volgt:
“Howard Wakefield (Bryan Cranston) is een succesvol advocaat, echtgenoot en vader die in een opwelling besluit te verdwijnen. Hij verschuilt zich stiekem op de zolder van zijn garage en observeert zijn vrouw (Jennifer Garner) en hun twee dochters. Hoe gaat zijn gezin om met zijn plotselinge afwezigheid?
Howard bespiedt van een afstand zijn vertrouwde omgeving en neemt je mee in de herinneringen en gedachten die bij hem naar boven komen. Maar is wat hij door het raam observeert enkel zijn verleden? Of ligt hier ook zijn toekomst?”
Hieronder vind je het verhaal ‘De eerste dag en de dagen daarvoor’ van Karlijn Vermeulen. Met dit verhaal won zij de vijfde prijs.
‘Niet zo staren’, zei moeder. Ik hield de stroeve stof van haar spijkerbroek in mijn knuist. Het schuurde, maar dat deerde niet. Haar hand rustte nu op mijn hoofd en ik voelde hoe ze het in haar richting draaide. Kort ontmoette ik haar strenge blik, maar niets weerhield me om te kijken naar wat ik zojuist gezien had.
In het gangetje achter de toonbank had ik iemand gezien. Een kruising tussen een kind en een volwassene. Zich moeizaam en schichtig bewegend. De bakkersvrouw had naar het schepseltje gekeken met zoveel afkeuring, dat ik plaatsvervangende schaamte voelde. Ik mocht een broodje uitkiezen van moeder. Maar ik schudde mijn hoofd; ik hoefde geen broodje noch een gebakje. Zelfs geen roombroodje, dat ik normaliter zo heerlijk vond dat ik erover fantaseerde en het voor mijn verjaardag had gevraagd. Er was zoveel spanning in de lucht dat ik eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk terug naar huis wilde.
De glaasjes zijn ingeschonken, onze plekken op Fee’s bank ingenomen. ‘Fee, schat, je ziet er fantastisch uit!’
‘Vier en een halve kilo,’ roept ze. Haar glimlach vertelt hoe trots ze is. ‘Deze mevrouw is bikini-klaar.’
‘Past dit daar dan wel bij?’ Ik wijs naar de limoncellootjes die vrolijk op ons wachten.
‘Lief, om strandtent-klaar te zijn moet je twee dingen doen: strak zijn voor de bikini en getraind voor het zomerdrankje!’
‘Zomerdrankje? Fee, wij drinken dit jaarrond.’
Fee gooit haar armen omhoog alsof ze net een grote wedstrijd heeft gewonnen en roept: ‘Yes, Esther en Fee hebben het hele jaar zomer!!’
Gek mens. Heerlijk gek mens.
Ze buigt zich wat verder naar mij toe. ‘Saskia van mijn werk was minder enthousiast over mijn uiterlijk.’
‘Wat bedoel je?’
‘Ik vertelde van de vier en een halve kilo, en opeens reageerde ze heel zuinig.’ Fee trekt een afgemeten tuitmondje en zegt overdreven gemaakt: ‘Oh, dat is heel mooi voor jou.’
‘Vrouwen-nijd?’
‘Yes, vrouwen-nijd. Mannen zijn leuker.’
Dat alimentatie al geen fijn bespreekonderwerp is, is iedereen bekend. Maar nu de Hoge Raad zich op 7 juli jongstleden heeft uitgesproken over de vraag op welke wijze de partneralimentatie moet worden berekend, slaan bij alle deskundige rekenaars de stoppen door. Bovendien leidt deze uitspraak tot veel rechtsonzekerheid en ook bestaande alimentaties kunnen opnieuw onderwerp van discussie worden. Vele procedures liggen op de loer. In dit artikel bespreek ik de situatie die is ontstaan en welke invloed die zal hebben op de praktijk.
Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar de meeste vrouwen die ik ken, zijn shopper en personal styliste van de mannen in hun leven. Of mannen nu drie of drieënvijftig zijn, ze hebben doorgaans een hekel aan kleding kopen, omdat ze daarvoor in van die veel te kleine, warme paskamers moeten worstelen met een te grote of te kleine spijkerbroek en overhemd. Let maar eens op: mannen passen het liefst even snel een trui tussen de kledingrekken, want dan hebben ze de ruimte om hun grote armen uit te strekken!
Tja, en wij nemen die stylistentaak op ons, want we moeten ‘er toch naar kijken en naast lopen’. Dan wil je dat je trots op hem kunt zijn. Kleding maken de man (en ook vrouw!), dus daarom bemoei je je intensief met zijn kledingkast.
Bij sommige stellen gaat het vanzelf, die hebben veel plezier samen in de vakantie. Eindelijk de tijd om samen actief te zijn en uitgebreid te luieren. Ruimte om te vrijen en plezier te maken, zonder de verplichtingen van het dagelijks leven.
Voedingsschandalen, je hoeft de tv maar aan te zetten of we hebben er weer één. Paardenvlees dat als runderbiefstuk wordt verkocht, eieren waarin gif zit… Wie kan je nog vertrouwen? Daarom gaat dit artikel over de vraag: ‘Waar koop jij jouw groente en fruit?’ Bij de supermarkt of bij de groenteboer om de hoek? En je vlees, als je vlees eet? Bij de Albert Heijn of ga je naar de slager op het plein? Wedden dat je denkt dat je onwijs goed bezig bent, omdat je vaste klant bent bij Groenteboer Jansen, Slagerij Huppelderpup of visboer Kuit? In dit artikel ga ik je, helaas, een beetje uit die droom helpen.
