Wil jij ook nog eens graag naar Zweden en dan vooral naar de mooie wildernis van dit land? Ik zou die Zweedse wildernis ooit nog eens graag bezoeken. Vandaar dat ik graag dit persbericht deel:
|
Is het toeval dat ik altijd in de maanden mei en juni zoveel verjaardagen heb? Of komt het toch doordat ik blijkbaar het beste met tweelingen en kreeften op kan schieten? Misschien is het allebei wel het geval. Vooral dit jaar valt het me op dat ik van het ene feestje in het volgende rol. Niet dat dat erg is, integendeel. Ik hou van feestjes.
De aankomende weken zit ik wat dat betreft goed. Iedere week zijn er wel een of meerdere verjaardagen. Wat me ook opvalt is dat hoe ouder de jarige wordt, hoe minder ze te vragen hebben. Ik zit daar eens over na te denken. Komt dat omdat we op latere leeftijd alles al hebben of zijn er niet zoveel wensen meer?
Als ik het vergelijk met mijn neefjes moet ik lachen. Zij hoeven er niet al te lang over na te denken voordat ze met twee kantjes volgeschreven hun wensen kenbaar maken. Alles is spannend, alles is mooi. Het is vooral moeilijk op die leeftijd te kiezen wat ze allerliefste willen hebben. Terwijl wij met moeite een paar dingetjes kunnen bedenken.
Ik vind de spontane cadeautjes altijd leuk. Als iemand aan komt met iets helemaal onverwachts, waar ze dan ook nog wat tijd aan hebben besteed. Dat is dan met recht een verrassing. Nu is het voor mij persoonlijk nooit zo heel moeilijk, want ik ben een leesbeest en je kunt me geen groter plezier doen dan een boek of iets wat met lezen of schrijven te maken heeft geven.
Er is steeds meer keuze zodat ik me soms net als een van mijn neefjes voel als iemand mij vraagt of ik nog wensen heb. Ik heb er genoeg en kan er zo een heleboel opnoemen. Ja, het heeft allemaal te maken met mijn hobby, mijn werk, mijn passie. En dat is op zich al het beste cadeau dat ik me kan wensen. Want wat lijkt het me lastig als je geen interesses hebt.
Ik moet willekeurig even denken aan mijn oom. Hij is 85 jaar en hij heeft interesses genoeg. Hij is overal van en mee op de hoogte. Maar hobby’s heeft hij niet. Dus zit hij de hele dag tv te kijken. Hij voelt zich vaak eenzaam. Op deze manier heeft hij toch iemand ‘in huis’. En hij blijft alles wat er gebeurt in de wereld met interesse en veel commentaar volgen.
Vroeger had hij hobby’s zat. Hij was chef-kok en vond het heerlijk om als thuiskok te kokkerellen. Ook las hij graag en kon hij fantastisch portretten schilderen. Maar dat is allemaal vervaagd nu hij ouder is. Hij kan niet meer lang staan en niet goed lopen. Zo wordt het lastiger om in de keuken te zijn. Ook het schilderen gaat niet meer goed. Zijn ogen gaan achteruit en zijn handen trillen. Lezen is een inspanning. Dus blijft het bij tv-kijken.
Als ik een wens zou mogen uitspreken is dat ik, bij het ouder worden, altijd mijn passie mag blijven volgen. En vooral ook mag blijven kunnen doen. Want daar zit vaak de ‘bottleneck’, zoals ze in Amerika zeggen. We willen nog van alles maar het lukt soms niet helemaal meer. En dat lijkt me werkelijk het meest vreselijke wat er is. Dus iedereen die de komende tijd jarig is, geniet en probeer zo lang mogelijk te doen wat je het liefste doet.
In het begin wist ik niet goed wat ik met Simon aan moest. Hij is de hoofdpersoon uit de gelijknamige roman van Marianne Fredriksson. Uiterlijk lijkt hij niets op zijn ouders en ook heeft hij vaak het gevoel een buitenbeentje te zijn in het gezin waar hij opgroeit. Zijn vader is handig en bouwt boten, zijn moeder is vooral heel lief en zorgzaam. Op het beklemmende af.
Wanneer de tweede oorlog begint merkt Simon een verschil in zijn ouders en in zijn omgeving. Hij wordt op school vaak gepest en ook op straat hoort hij scheldwoorden, waarbij de naam ‘jood’ vaak valt. Simon weet niet wat dit betekent en waarom mensen hem uitschelden. In zijn klas zit een joodse jongen Isak, waar hij goed mee kan opschieten. Ze worden beste vrienden. Ook Ruben, een oudere man die in de buurt woont, komt het gezin vaak opzoeken en is als een oom voor Simon.
Bij deze nieuwe vrienden voelt Simon zich thuis. Het lijkt of ze hem begrijpen en hij kan bij hen zijn diepste gedachten en gevoelens kwijt. Dan hoort Simon van zijn ouders dat hij geadopteerd is. Zijn leven staat op zijn kop. Alles wat hij voor waar aannam blijkt een leugen. Hij wil het liefst breken met zijn ouders en bij de oudere man, Ruben, gaan wonen. Waar zijn adoptiemoeder, Karin, al die jaren zo bang voor is geweest lijkt waarheid te worden. Simon keert zich af van zijn adoptie ouders.
Dan worden de jongens Isak en Simon opgeroepen voor de dienstplicht. Ze komen onder bewind van een fascistische leider in het leger. Als Isak bijna vermoord wordt redt Simon zijn leven. Isak is echter zo beschadigd door dit hele gebeuren dat hij steeds verder wegzakt in een depressie. Hij wordt opgenomen en verliest steeds meer de werkelijkheid uit het oog. De reddingsactie van Simon brengt ook hem in een lastig pakket. Hij besluit alles achter zich te laten en te gaan varen.
De jaren op zee doen hem goed. Hij kan nadenken en zichzelf proberen te vinden. Hij blijft sporadisch contact houden met Ruben, Isak en zijn ouders. Wanneer Isak de vrouw van zijn dromen vindt lijkt een omkeer in het depressieve bestaan van Isak plaats te vinden. Simon is in eerste instantie jaloers maar beseft dat dit het beste is wat zijn vriend kan overkomen.
Zal Simon uiteindelijk ook de liefde van zijn leven vinden? En zullen de onderlinge relaties met Ruben, zijn ouders en Isak zich nu op een volwassen manier met elkaar verbinden? Het grote talent van de Scandinaviërs om welk thema ook, altijd op een psychologische manier te benaderen en uit te diepen maakt dit boek zeer de moeite waard om te lezen. Ik ben heel blij dat ik door heb gezet na mijn eerste twijfelingen in het begin van het boek.
De schrijfster en journaliste is inmiddels overleden. Zij groeide op in Göteborg met een scheepsbouwer als vader en een moeder die thuis bleef en voor de kinderen zorgde. Zelf ging ze werken bij een plaatselijke krant en is op latere leeftijd boeken gaan schrijven, waarvan ‘Anna, Hanna en Johanna’, een van haar meest bekende werken is.
Het zou maar zo kunnen dat ik jullie meer ga schrijven over de bruiloft. Want het is al zo’n tijd geleden dat we in de familie een heuse, echte bruiloft mee mochten maken. Oh er is liefde genoeg maar het lijkt of iedereen tegenwoordig kiest voor een samenlevingscontract of gewoon lekker ouderwets ‘hokken’. Maar nu, na een aantal jaren te hebben samengewoond, gaat het dan toch echt gebeuren. Nee, ik ben niet de bruid. Maar mijn neef en zijn geliefde geven elkaar over een kleine 2 maanden het ja-woord.
De hele familie is er hartstikke druk mee. Het bruidspaar zelf heeft het voornamelijk uit handen gegeven aan een wedding planner. Wat een ideaal concept. In ‘mijn tijd’ had je zo iemand nog niet en moesten we het allemaal zelf doen. Lees, moest ik het allemaal zelf doen. Want mijn toen aanstaande man vond alles wel prima. Als ik maar de meest droomachtige bruiloft zou hebben. En dat lukte uiteindelijk.
Ik moest hier aan denken met alle voorbereidingen voor mijn neef en, binnenkort, aangetrouwde nicht. Op 11 mei zouden mijn ex en ik 40 jaar zijn getrouwd. Als we het met elkaar hadden volgehouden. Dat is bij lange na niet gelukt, hoewel we altijd goed contact hebben gehouden. Hoe zou mijn leven er uit hebben gezien als we die 40 jaar wel samen hadden doorgebracht? Waren er kinderen geweest? Hoe anders zou mijn leven zijn gelopen.
Spijt? Wat is dat? Nee, ik heb er dus absoluut geen spijt van. Natuurlijk denk je weleens dat je bepaalde dingen anders had willen doen. Maar over het algemeen ben ik zeer tevreden met hoe het gelopen is. Ik heb mijn droomtrouwdag meegemaakt, ben erachter gekomen dat het huwelijk helemaal niets voor mij is en heb nu een geweldig leven. Alleen, maar nooit eenzaam. Rien en Steffi (ik mag vast hun namen noemen) kunnen niet wachten tot hun grote dag.
Ze hebben tenslotte al een paar jaar geoefend in het samenwonen en zijn, zo mogelijk nog verliefder en gelukkiger dan toen ze elkaar tijdens een vakantie ontmoetten. Ze passen ook heel goed bij elkaar, wat wij er als buitenwereld van kunnen zien tenminste. Ik hou van Rien, hij is de zoon van mijn zus en net als zijn twee zussen, ook een beetje ‘van mij’. Daarom ben ik net zo blij als de rest van de familie dat hij zo’n geweldig lief meisje is tegengekomen.
Met de 17-jarige huwelijksdag van mijn zus en zwager en de aankomende bruiloft is het een tijd van liefde en kan ik ontzettend dankbaar zijn dat ik hier getuige van ben. Wat is er mooier op de wereld? Komt het door de overgang dat ik emotioneel word als ik de mensen waar ik zoveel van hou zie stralen? Vast niet, want ik ben altijd al een gevoelig typetje geweest. Ik geniet ervan. Ik geniet volop van al die stralende en gelukkige gezichten om me heen.
Vorige week was ik bij mijn goede vriendinnen die een schitterend stuk land hebben in het oosten van Nederland. Ze hebben er een snoezig tiny huis op staan maar leven voornamelijk buiten. En dat kan ik me goed voorstellen. Wat een schitterende tuin hebben ze. Iets heel anders dan mijn kleine balkon. Het is geheel naar hun eigen smaak ingericht en ze hebben zich rot gewerkt om dit zo voor elkaar te krijgen.
Het leuke van zo’n grote lap grond is dat je het in gezellige hoekjes kan indelen. Zo is er een hoekje met fruitbomen, een leuke schommelbank bij de vijver, een stenen rond met bankjes rond een open haardvuur, een kruidenkring en overal bakken met stekkies van moestuinplanten. Ook al moest ik toegeven dat het een paradijsje is, het is me veel te stil. Ik ben een stadsmens en ook al ben ik gek op planten, ik ben ook gek op mensen en terrasjes en lawaai.
Toch is zo’n dag geweldig voor de nodige inspiratie. Plus dat het altijd oergezellig is bij deze dames. Ik zat terug in de trein naar huis te tekenen in mijn hoofd hoe ik van mijn balkon ook een klein paradijsje kan maken. Nu heb ik erg weinig ruimte maar dat zal me niet in de weg gaan staan, besloot ik. Ik woon alleen en ik heb geen velden met aardappels nodig. Ik begrijp van mijn vriendinnen dat je ook al heel veel kan kweken in een pot.
Ik ga de hoogte in. Ik heb planken bevestigd aan mijn balkon waar potten op en aan kunnen hangen. Inmiddels ben ik zo ver dat ik een aardbei, een paprika, een cherrytomaat, en een sla plant heb. Ik kan al een lekkere salade maken voor mezelf en er zitten zoveel vruchten aan mijn biologische planten dat ik, hoop ik, de hele zomer vooruit kan.
Verder ga ik het weer eens proberen met kruiden. Ik ben er achter gekomen waarom ik nooit kruiden kon houden. Ik verzorgde ze te goed. Blijkbaar houden kruiden van arme grond en een beetje verwaarlozing. Dus geen (biologische) mest meer, geen bakken met water en rijke grond. Eerder een beetje zandgrond en af en toe een paar druppels. En zowaar, het lijkt te werken.
Mijn salie, tijm en munt schieten de grond uit. Ik kan het niet voor. Zodra ik iets afknip of pluk kan ik er de volgende dag niets meer van terug vinden aan de plant. Ze groeien bijna hun potje uit. Ik las laatst dat je kruiden kan invriezen, dus dat moeten we dan maar eens gaan doen. Zo heb ik er de hele winter ook nog plezier van. Ik ben zo blij. met mijn ‘moes-/kruidentuintje’. Het staat leuk en het ruikt heerlijk.
Ik was gek op haar boeken. Haar kijkje in het Ierse leven van zo’n 50 jaar geleden gaf altijd een beetje nostalgisch gevoel. Af en toe een beetje ‘zoet’ maar wel heerlijk om je even verbonden te voelen met de grote, katholieke gezinnen van het platteland. Maeve heeft veel boeken geschreven en is helaas in 2012 overleden.
Het was dan ook een fijne verrassing om bij een klein boekenstalletje dit boek te vinden. Een verzameling korte verhalen die nooit eerder zijn gepubliceerd. Na haar dood heeft iemand al haar schrijfsels doorzocht en er een prachtige verzameling van gemaakt. Om het later uit te geven. Ik ben er heel blij mee. Ik had nooit eerder korte verhalen van haar gelezen en was benieuwd hoe ze dat er vanaf bracht.
Ik had kunnen weten dat zij daar ook heel bedreven in was. Ieder verhaal staat op zich en zij had het talent om de lezer in een paar bladzijden mee te trekken haar wereld in. Ook deze verhalen gaan over het Ierse leven. Liefde, warmte, maar ook problemen en drama voltrekken zich in deze uitgebreide bundel. Haar humor is veelvuldig aanwezig.
Een voorbeeld van haar humor is de volgende quote: ‘Wij Ieren zijn dol op verhalen vertellen en we begrijpen niets van mensen die geen lange, ingewikkelde gesprekken voeren. De etiquette dat je bij een etentje altijd 4 praters en 4 luisteraars moet uitnodigen om het een geslaagde avond te laten zijn werkt in Ierland niet. Niemand kent 4 luisteraars.’
Ik ben gek op Ierland. Ik hou van Ierse mensen. Ze zijn open, vriendelijk en hebben een soort onschuld die heel verfrissend is. De Ierse identiteit beschrijft Maeve als geen ander. Wat een cadeau dus om weer even terug in dit prachtige land te zijn door het lezen van haar boeken. Stiekem hoop ik dat er nog meer pareltjes uit haar nalatenschap opduiken. Ik ben nog lang niet uitgelezen.
Om ooit nog eens een olijfboom in mijn tuin te planten is al jaren een wens van mij. Nu heb ik geen tuin, dus moest ik mijn wens uitstellen. Meer en meer zie ik olijfbomen in een grote pot bij tuincentra staan. Is dat dan misschien een optie voor een hoekje van mijn kleine balkon?
Ik zou ervoor gaan sparen. Want tot mijn schrik waren die bomen gemiddeld 80 euro per stuk. En dan moet je nog maar afwachten of hij het gaat doen in ons klimaat. Maar je weet hoe dat gaat met sparen voor iets wat ergens op de achtergrond zweeft. Er zijn altijd dingen belangrijker en sneller nodig dan een olijfboom.
Ons klimaat verandert. Olijfbomen komen oorspronkelijk uit het middellandse zeegebied. Nederland gaat steeds meer die kant op qua klimaat. Dus dat was geen echte reden meer om het niet eens te proberen. Maar om iets uit te proberen wat zo duur is kostte me nog steeds moeite. Geen ruimte, geen geld waren steeds beweegredenen om de prachtige bomen te laten staan.
Ik hou ervan dat de olijfboom al zo oud is. Hij kwam al geregeld voor in de bijbel en zal daarvoor ook al een heel aantal jaren hebben bestaan. Iets met een geschiedenis heeft bij mij altijd al een voorkeur. Ik zou dit jaar wachten tot koningsdag. Op de koningsdag braderie staat altijd een kraam met bijzondere planten tegen een mooie korting.
Maar helaas was dat dit jaar niet het geval. Oh ja, kortingen zat maar niet op mijn olijfboom. Ik moest het helaas dus weer laten gaan. Ik raak er al aan gewend dat het er nooit van zou komen. Misschien zou ik ooit eens een stekkie kunnen krijgen van iemand. Ik kocht een biologische tomaat, een muntplant, een aardbei en een paprika.
Gisterenmiddag net voor 6 uur rijd ik met mijn fiets langs de groene winkel bij mij om de hoek. Buiten staan allerlei bessenstruiken en ander leuks. Een beetje achteraf zie ik mijn boom. Als enige olijfboom stond hij daar een beetje zielig tussen alle anderen. Ik stap van mijn fiets en ga bij hem kijken. ‘Wat kost jij?’ vraag ik hem. Hij geeft geen antwoord maar ik zie tegen zijn stammetje een bordje met daarop de prijs van 10 euro.
Hij ging meteen mee naar huis en staat nu in een zonnige hoek van mijn balkon blij te zijn. Tenminste dat neem ik aan. We kennen elkaar nog niet zo goed maar hij staat er vrolijk bij. Ik ben blij dat ik zo lang heb gewacht want het boompje is gemaakt voor mijn balkon. Hij is klein en zit vol met blad en knopjes waarvan ik hoop dat er olijven uit zullen groeien. Ik heb voor nu vast onderzocht hoe ik mijn boom tevreden kan houden. De olijven komen dan wel.
Het is alweer even geleden dat ik de cursus ‘time management’ mocht volgen. Zoals zoveel van dit soort cursussen lijkt het een werkgever absoluut noodzakelijk dat het personeel weet hoe het zijn tijd het meest effectief kan gebruiken. Ik weet niet hoeveel ze moeten betalen voor dit soort opleidingen, maar het is niet weinig.
Bij binnenkomst ligt er keurig netjes bij iedere plek een mooie lederen map. Ik wacht ongeduldig af want het liefst wil ik even gluren wat er in zit. Ik ben blij want ik hou van schrijfmappen en ik kan er niet genoeg van krijgen. Voor mij is de dag al geslaagd. Kannen koffie en thee staan verspreid over de conferentie tafel. We zitten in een kring en iedereen heeft zijn/haar naam op het bordje geschreven dat achter de schrijfmap staat.
Na de koffie mogen we (eindelijk) de map openen. Aan de linkerkant is er ruimte voor visitekaartjes cq pasjes en, ook heel handig, je kunt een opgevouwen haakje rechtop zette als steun voor mobiele telefoon of tablet. Ergens in het midden zit een rekenmachientje. Aan de rechterkant is een schrijfblok geschoven. Alles is voorzien van het logo van het opleidingsinstituut. Het mag wat kosten.
Op het scherm voorin de vergaderruimte verschijnen allerlei cirkels en grafieken. De docent legt uit hoeveel procent wij daadwerkelijk iets presteren. En hoe dit effectiever kan. Prioriteiten zijn belangrijk. Begin eerst met datgene wat zo snel mogelijk af moet zijn, zodat je je deadlines behaalt. Ga daarna aan de slag met het project waar je het meest tegenop ziet zodat je geen stress mee naar huis neemt en vooral, ook heel belangrijk, sta iedere uur op van je stoel en maak een rondje langs de koffiemachine, of nog beter, wandel even een rondje om het gebouw voor de nodige frisse lucht en lichaamsbeweging.
Ik lach stiekem want ik zie het gezicht van mijn chef voor me wanneer ik ieder uur opsta en zeg dat ik even naar buiten loop. Aan de andere kant is deze opleiding verplicht gesteld door de mensen aan de top en die hebben er niet voor niets zoveel geld in gestoken. We mochten vragen stellen, we kregen een luxe lunch compleet met soep, belegde broodjes en een toetje. Het was een gezellig dagje uit en na afloop liep ik tevreden met mijn mooie map terug naar het treinstation,
Heb ik er veel van opgestoken? Welnee. Zou ik nu mijn tijd effectiever besteden? Ook niet. Heb ik iets nieuws gehoord vandaag? Helemaal niet. Je moet je hele leven onder een steen hebben geleefd wil je ook maar een keer hebben gedacht: Hee, dat wist ik nog niet, vanaf morgen ga ik het anders doen. Kortom, zoals met zoveel van die moderne cursussen is het een pure tijdsverspilling. Maar ik klaag niet. Ik heb een gezellige dag gehad en een mooie leren map gescoord. Ik heb nieuwe mensen ontmoet en we hebben veel gelachen en lekker gegeten.
Dus bedrijven, ga er alsjeblieft mee door. Blijf zo enthousiast mogelijk. Nadat ik de cursus had gedaan is precies dezelfde cursus me nog minstens vier keer aangeboden door andere takken van mijn bedrijf. En was het nu nog omdat ik nooit op tijd klaar was, dan hadden ze daar een reden voor. Maar nee, een cursus als deze hoort erbij in deze tijd. Tijd is geld. Maar naar mijn mening is dit verloren tijd, en verloren geld.
In het boek ‘De ontrafeling’ werkt Gianni in de pizzeria van zijn ouders. Iris, zijn overbuurvrouw, heeft het niet altijd even makkelijk met de norse Lars en haar drie kleine kinderen. Buurvrouw Bie heeft zo haar eigen problemen en Fien lijkt wat eenzaam. In de zomer komen ze samen op een buurtfeest. Gianni vindt in de buurt een geocache, die de start is van een zoektocht door het Limburgse mijnverleden. Maar dan ontdekt hij dat één van zijn buren iets verborgen houdt?
De ontrafeling is een vlot lezend boek wat zich afspeelt in een heel herkenbare omgeving; een gewone straat waarin iedereen uit de buurt elkaar kent.
Aan de hand van het buurfeest dat georganiseerd gaat worden leer je de verschillende personages kennen. Personages van allerlei pluimage wat betreft karakter. Een mooie afspiegeling van de realiteit.
Rode draad in het verhaal is de ontdekking die Gianni doet en hoe hij daar mee om gaat. Het spel geocaching vormt hiervoor de leidraad. Zelf doe ik ook aan geocaching en dat maakt het boek uiteraard nog leuker om te lezen maar het zorgt ook dat ik met een kritische blik naar geocaching in dit boek kijk. De manier waarop Gianni het spel leert kennen is niet geheel via de werkelijkheid en dan met name het stuk dat hij steeds contact moet opnemen met degene die de cache heeft gelegd.
Voor mensen die door het lezen van het boek dus in geocaching geïnteresseerd raken het is niet zo dat je persoonlijke problemen met een cachelegger gaat bespreken. Wel kan het zijn dat je van de ene cache naar de andere cache moet puzzelen en dus steeds een aanwijzing krijgt. Het is dus zeker wel gebaseerd op hoe geocaching werkt.
Hoewel ik niet veel ervaring heb met “feelgood” boeken denk ik dat dit boek daar zeker onder valt. Het verhaal is heel herkenbaar, een stukje drama met een enigszins voorspelbaar eind en makkelijk leesbaar. Een prettig boek.
Kelly Loos (1979) houdt van de magie van taal. Nadat ze afstudeerde als master in de Taal- en letterkunde gaf ze les in het secundair onderwijs, schreef ze recensies, een roman, columns en een blog over haar camperreizen. Sinds 2018 werkt ze ook als freelance eindredacteur en projectcoördinator. ‘De ontrafeling’ is haar tweede roman.
Titel: De ontrafeling
Auteur: Kelly Loos
Uitgeverij: Ellessy
Jaar van uitgifte: 2023
Genre: roman
ISBN boek: 978-94-6449-895-0
ISBN ebook: 978-94-6449-896-7
Sommige dingen zijn echt lokaal, sommige dingen zijn lokaal maar zouden we over kunnen nemen. Omdat het gewoon een heel goed idee is. Ik heb het over thuis economie. Een verplicht vak op de middelbare scholen in Amerika. Toen ik er voor de eerste keer van hoorde was ik direct razend enthousiast. Want waarom alleen talen, wiskunde, geschiedenis en aardrijkskunde leren terwijl je een van de allerbelangrijkste dingen in het leven laat liggen?
Een paar keer in de week wordt er aandacht besteed aan alles wat je in je volwassen leven tegenkomt. Waar krijg je mee te maken wanneer je op jezelf gaat wonen? En wat een groot voordeel heb je wanneer je er op school al eens mee te maken hebt gehad. Ik heb het over de basisdingen die we vroeger van huis uit meekregen. Of niet. Tegenwoordig zijn ouders veel te druk om alle basisbehoeften te leren aan hun kinderen.
En wat zijn die behoeften zoal? Dat is een zeer breed gebied. De ene les leren de studenten een lamp te vervangen, een spijker in de muur te slaan, een ei te koken. De volgend keer wordt er geoefend met een band verwisselen, aardappels koken, of een ovenschotel klaar maken. Een gekleurde was wordt gesorteerd en men leert hoe je een wasmachine aanzet. Het klinkt heel eenvoudig. Dat is ook de bedoeling.
Je zou zeggen dat iemand die op zichzelf gaat wonen weet hoe hij/zij moet stofzuigen. Toch is het handig als ze het al een keertje gedaan hebben. Wat voor de een heel makkelijk is, is voor de ander een hele opgave. Zo leren ze in die ‘thuis economie’ lessen huishoudelijke taken maar ook bijvoorbeeld hoe je een (eenvoudige) belastingaangifte doet. In Amerika betalen mensen nog heel veel met cheques, dus kinderen leren een chequeboek bij te houden en een maand/week budget te maken.
Het lijkt me zo logisch dat ik me verbaas dat wij dat nog niet hebben opgepikt in onze scholen. Wij gaan er vanuit dat kinderen zo slim zijn dat ze dat allemaal vanzelf wel oppikken als ze zover zijn. Dat is natuurlijk ook zo. Maar een klein steuntje onderweg naar volwassenheid is nooit weg. Toen ik ooit voor het eerst in Amerika aankwam was ik begin 20. Mijn goede Amerikaanse vriendin is precies zo oud als ik. Ze was echter veel meer bedreven en veel handiger in bepaalde huishoudelijke zaken dan ik.
‘Hoe weet je dat allemaal?’ vroeg ik haar. Ze keek me verbaasd aan. ‘Ja, van school natuurlijk. hebben jullie dat niet op school geleerd dan?’ Nee. Jammer. Een gemiste kans. Ik had nog nooit een gat geboord, een belastingaangifte gedaan, een kast in elkaar getimmerd, een taart gebakken, een lamp verwisseld, groente verbouwd, een vis schoongemaakt, een basis ehbo cursus gevolgd. Kortom, ik had nog heel veel te leren. Ook dat soort lessen, of misschien juist dat soort lessen, horen bij een goede opleiding.
Tijdens de dodenherdenking op 4 mei hoorde ik iemand zeggen: ‘Was het voor niets?’ Dit was een vraag van een meneer die de tweede wereldoorlog heeft meegemaakt en familie heeft verloren tijdens gevechten. Hij vroeg zich af of de wereld gek is geworden of gewoon heel erg dom blijft omdat we constant naar wapens blijven grijpen. We leren helemaal niets van vorige oorlogen. Mijn eerste gedachte was: Natuurlijk is het niet voor niets geweest dat die mensen hun leven verloren hebben in de oorlog. Wij mogen daardoor nu in vrede leven.
Maar tegen welke kosten? En ik kan me de vraag voorstellen. Want wat er nu allemaal in de wereld gebeurt is zo’n vreselijke manier om ons te ontdoen van potentie, van onze medemensen en van al het talent wat daarmee verloren gaat. De vraag laat me niet zomaar los. Is oorlog allemaal voor niets? In eerste instantie heb ik altijd gedacht dat het natuurlijk allemaal voor niets is. Niemand wint in een oorlog. Het kost vreselijk veel levens en levert alleen verdriet op.
En wat ik al eerder aangaf, we denken er soms zo luchtig over. Het gebeurt ver van huis en we kennen de slachtoffers toch niet. Dus, heel zielig allemaal maar ach, dat hoort er nu eenmaal bij. Dan moet je maar geen oorlog voeren. Toch blijven we als zombies achter elkaar aan hollen en elkaar met wapens doden. Terwijl we weten dat het helemaal niets uithaalt. Klopt het dan dat een oorlog en zoveel mensenlevens voor niets zijn geweest?
Ik heb altijd volmondig ja gezegd. Helemaal voor niets, dat maakt het zo schrijnend. Maar wat dan? Je zal maar president Zelensky zijn. Van je land houden en de ‘vijand’ komt het even inpikken. Wat doe je dan? Zeg je: “Ach lieve Poetin, kom maar hoor, hier heb je mijn stuk land en je krijgt de bewoners er gratis bij. Laten we nu samen een drankje drinken en proosten op de goede afloop dat er niemand doodgeschoten is.’
Toch blijft praten altijd beter dan schieten, naar mijn bescheiden mening. Want uiteindelijk zal het daar toch op uitdraaien. Op den duur zal er iemand water bij de wijn moeten doen. Maar hoe lang nog voordat hier aanstalten toe gedaan wordt? En hoeveel doden moeten er nog vallen voordat de mensen aan de top vinden dat het er nu genoeg zijn?
En dus blijven ze vechten tot er een iemand aangewezen kan worden als ‘winnaar’. De hele wereld, en zijzelf, weten dat er geen winnaar uit de bus komt. In een oorlog is er geen winnaar, er zijn alleen grote verliezers. Hoe lang zal het nog duren voordat we er met z’n allen achterkomen? Dat we gewoon eerst samen om tafel moeten gaan zitten voor dat we de wapens oppakken en een ander land binnen vallen? ‘Laten we er even over praten, dan komen we er vast wel uit. En zo laten we zien aan de rest van de wereld dat wij de sterksten zijn en allebei als winnaar uit de strijd kunnen komen omdat wij het lef hebben om een andere keuze te maken. Om de oorlog met woorden uit te vechten in plaats van met wapens.
Wat een vooruitgang zal dat zijn. Woorden kosten een heel stuk minder. Al je mooie oude gebouwen blijven bestaan, waar je altijd met recht zo trots op was. Je burgers zullen meer dan ooit in jou geloven omdat je eindelijk verantwoordelijkheid neemt en lef toont. Kinderen groeien op met de wetenschap dat vechten iets is wat mensen vroeger deden als ze niet genoeg woorden konden vinden. Mensen waren dom in die tijd maar inmiddels hebben we geleerd hoe we met elkaar moeten spreken. Het is een droom die ik hoop mee te mogen maken in mijn leven.
