Zwemplekken in Bretagne
|
Zes zwemplekken langs de route in Bretagne
|
Ben je 40-, 50-, 60-, 70-, 80-, 90- of 100-plus? Dan is Sophia Magazine hét online magazine voor jou.
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houd je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen.
Ben je ook een specialist in één van deze thema's? Word dan schrijver bij Sophia Magazine! Op de pagina Vacatures vind je meer informatie hierover.
|
|
De EftelingEfteling is weer het klantvriendelijkste bedrijf van Nederland. Vorig jaarOok in 2023 werd de Efteling door de Nederlandse consumenten gewaardeerd als het klantvriendelijkste bedrijf. Het attractiepark sleepte deze titel in 2019 eveneens in de wacht. De tweede en derde plaats zijn dit jaar voor respectievelijk Picnic en DSW Zorgverzekeraar. Picnic maakt daarmee een sprong van de zevende plaats vorig jaar. DSW was in 2023 tweede en behoudt nu dus nog een plaats op het erepodium. In de categorie Goede Doelen staat KiKa evenals in 2023 op de eerste plaats, gevolgd door Dierenbescherming en CliniClowns. Dit jaar nog strenger en betrouwbaarderMarketResponse voert sinds 2007 het grootste onafhankelijke en doorlopende consumentenonderzoek naar Het Klantvriendelijkste Bedrijf uit. Bedrijven kunnen zich hiervoor niet zelf aanmelden of klanten oproepen om een stem uit te brengen. Voor deze zeventiende editie gaven circa 6.000 consumenten in totaal 97.859 beoordelingen over 352 bedrijven en organisaties. Dit jaar is de verkiezing nog betrouwbaarder en strenger doordat de ondergrens om mee te kunnen dingen naar de eretitel is verhoogd van 75 naar honderd waarnemingen. Die ondergrens werd dit jaar door 266 organisaties behaald. De top-10 van het Klantvriendelijkste Bedrijf van Nederland 2024 met rapportcijfers1 Efteling
Efteling-bezoekers worden écht gezienDe gouden tip om constant hoog te presteren in klantvriendelijkheid is medewerkers niet begrenzen, zegt Niels van der Schans, Tactisch Teamlead Horeca van de Efteling. “Dat is de constante factor, in combinatie met een altijd prettige, informele sfeer onderling en met de bezoekers. Het belangrijkste is dat we gasten het gevoel geven dat ze écht gezien worden. Daarnaast delen we ervaringen met elkaar, complimenten van gasten houden we niet voor onszelf”, aldus Van der Schans. Gemiddelde score daalt voor het eerst in jarenDit jaar ligt het gemiddelde rapportcijfer voor klantvriendelijkheid voor het eerst in jaren lager dan het jaar daarvoor, constateert Gerrit Piksen, Expert Customer Experience bij MarketResponse en projectmanager van het onderzoek. “Het gemiddelde cijfer daalde van 7,54 naar 7,42. “Dat roept de vraag op of Nederland nog wel klantvriendelijker kan worden. We zijn ervan overtuigd dat daar nog rek in zit. Door nog creatiever te zijn in hoe we klanten bedienen, nog beter onze data te gebruiken, nog logischer na te denken bij het inrichter van een proces en de klant nog meer te betrekken bij innovatie”, aldus Piksen. Redactie:Wij blijven de Efteling zelf ook altijd nog heel leuk vinden. Ook al zijn we lang geen kind meer, ik kan me nog heel goed de eerste keer herinneren dat mijn zusje en ik kennis maakten met het park. Mijn zusje kon geen genoeg krijgen van het vliegende kleedje. Mijn ouders zakten bijna in elkaar maar iedere keer weer vond ze het schitterend het kereltje te zien vliegen op zijn tapijt. Voor mij waren de dansende elfjes het allermooist. Dat zij op een waterlelie dansten met mooie muziek op de achtergrond was voor mij een sprookje wat echt bestond. Zo was ik er ook van overtuigd dat kabouters bestonden, dus die elfjes waren voor mij ook echt. |
Wil jij ook nog eens graag naar Zweden en dan vooral naar de mooie wildernis van dit land? Ik zou die Zweedse wildernis ooit nog eens graag bezoeken. Vandaar dat ik graag dit persbericht deel:
|
Waar komt toch het idee vandaan dat we muren moeten bouwen om de ‘vijand’ buiten te sluiten? Ik las pas weer dat er een grote lange muur gebouwd gaat worden tussen de Dominicaanse Republiek en Haïti. Als reden wordt opgegeven dat de mensen uit Haïti overlast veroorzaken in de Dominicaanse Republiek. Dat zal best waar zijn want die mensen zijn straatarm, maar de Dominicanen zijn ook niet bepaald rijk te noemen.
Toch is het gras altijd groener aan de overkant. En waar de Dominicaanse regering, samen met het volk, brood in zag was toerisme. Terecht want de stranden zijn schitterend en de zee is blauw. Tel daarbij de verse kreeft en krab die iedere dag gevangen wordt en je hebt een begin van een luxe resort voor rijke westerlingen. Dat de lokale bevolking weinig meekrijgt van de tonnen die verdiend worden in die megagrote hotels is te betreuren, maar ‘zo werkt het nu eenmaal’.
Er moet tenslotte eerst geïnvesteerd worden in die luxe dorpen langs de zee. En geld was er niet. Dus komen de aasgieren uit het buitenland en beloven de bevolking werk en rijkdom. Dat eerste bestaat uit kamers schoonmaken en zich rot werken voor de rijke toeristen. De fooien gaan naar de baas. Net als de 200 dollar per nacht voor een kamer. Die moet zijn investering er eerst uithalen tenslotte.
En wat er overblijft zijn kleine, stoffige hutjes langs de kant van de weg waar de lokale bevolking hun waar tentoonstelt. Prachtige kunstwerken worden voor een paar cent verkocht aan de rijken. Zodat ze toch nog een graantje mee kunnen pakken van die toeristen. Voor de rest zijn ze hun stranden kwijt. Er lopen mannen met geweren langs het strand. Uit veiligheid van die toeristen die heel graag naar de Dominicaanse Republiek willen maar het liefst geen bruine mensen tegenkomen tijdens hun superluxe vakantie.
Ze eisen Caraïbische sferen maar wel op hun voorwaarden. Zo zag en hoorde ik een stel Amerikanen met overgewicht afdingen bij een hutje. Zij wilde toch dit handgemaakt beeldje voor 3 dollar proberen te bemachtigen in plaats van de 5 dollar die de mevrouw ervoor vroeg. Thuis hebben ze waarschijnlijk kunst aan de muur voor 30.000 dollar. Maar het gaat om het ‘spel’. Ik ben met een rood hoofd weggelopen en nadat het stel wegliep, heb ik een zelfde beeldje gekocht voor 10 dollar. En ik had het gevoel dat ik ver onderbetaald had.
Maar sommige Dominicanen hebben tenminste werk. En dat is nu juist wat de Haïtianen ook willen. Dus komen ze in grote getale naar het andere eind van hun eiland. Ze worden niet aangenomen want ze zijn anders en horen er niet. Dus gaan ze stelen, van de rijken. Zodat er nog meer politie en militairen op straat en de stranden verschijnen. Aan hun kant van het eiland is de zee ook blauw en de stranden ook geel. Waarom leren ze dan niet van hun buren en beginnen ook in Haïti toeristenressorts?
Misschien is het omdat ze zien wat er gebeurt in de Dominicaanse Republiek. Misschien is er het geld niet om te investeren. Of zien ze de uitbuiting en hebben daar geen zin in. In plaats daarvan drinken ze liters rum op hun lege stranden en proberen te vergeten dat ze arm zijn. Totdat er een of andere politicus opstaat en vindt dat er een muur moeten komen tussen zijn Dominicaanse Republiek en Haïti. En ook hij denkt dat het gaat werken, ondanks wat de geschiedenis ons heeft geleerd.
Ik ben helemaal niet politiek onderlegd. Daarom weerhoud ik me vaak van kritiek. Maar ik weet wel dat het bouwen van muren veel geld kost. Daarbij laat geen mens zich weerhouden over een muur te klimmen. Dus moeten er ook langs die muren een hele rij mannen met geweren geplaatst worden. Ook is het menselijk dat als er iets afgesloten wordt wij naar binnen willen. Dus blijft men proberen. Zo’n muur gaat niet alleen heel veel geld kosten maar ook mensenlevens. En wie zit daar nou op te wachten?
Dus roep ik het nog maar eens, niet de verwachting hebbende dat er een Dominicaan naar mij zal luisteren. We kunnen alleen problemen aanpakken door die samen op te lossen. Je bent bevoorrecht om samen op een eiland te wonen. Ga dan ook samen aan de slag. Leer van elkaar en verwelkom je publiek met jouw kunst, jouw sfeer en jouw gewoonten. Drink samen met de toeristen een glas bruine rum en laat ze ervoor betalen wat ze thuis gewend zijn. Serveer ze verse kreeft die jijzelf hebt gevangen in die blauwe zee. En open samen met je buurman een hotel aan je prachtige strand, gebouwd en gestoffeerd door lokale bewoners.
Pak een van je oude busjes en rijd de toeristen van de ene naar de andere kant en weer terug. Zo proeven ze de sfeer van beide gedeelten van het eiland voor een prijs. Dan kom ik terug. Of dat nu in Haïti is of in de Dominicaanse Republiek. Ik kom heel graag terug naar jouw authentieke eiland. En ik wil graag met jou gaan zwemmen en rum drinken en kreeft eten. Haïtiaans of Dominicaans, jullie zijn me allen even lief. Afbreken die muren!
We zijn net terug, een vriendin en ik, van een riviercruise kerstmarkten. Ik heb weleens een zeecruise gemaakt met zo’n gigantisch groot schip door de Caribbean. Maar ik had nooit eerder een riviercruise gedaan. We namen het een beetje op de koop toe want we gingen in eerste instantie voor de kerstmarkten.
Om nu eens via het water te gaan leek ons overigens best een goed idee. Als reisagent kreeg ik steevast de opmerking dat cruisen iets is voor oude mensen. Ik weet wel waar dat vandaan komt. Het is zeer relaxt, want je pakt een keer je koffer uit en je hotel vaart met je mee. Je gaat overdag van boord en komt tegen de avond weer terug en verblijft in dezelfde hut. Geen gesjouw met koffers en gedoe met taxi’s of huurauto’s en toch een rondreis waarbij je allerlei leuke plekken bezoekt.
En ja, tijdens deze reis waren er een aantal wat oudere mensen aan boord. Toch waren er ook nu jonge mensen. Dochters met hun moeders, stelletjes die de gezellige sfeer wilden proeven van de kerstmarkten en geen zin hadden om hiervoor uren te rijden. Het was een themareis die jong en oud aansprak. Mijn vriendin en ik voelden ons dan ook echt niet ongemakkelijk. In tegendeel. We hebben zelden zo’n leuke reis meegemaakt.
De kerstmarkten in Maastricht, Luik, Namen en Dinant stelden niets (of in ieder geval niet veel) voor. We waren teleurgesteld dat er alleen kraampjes met eten en drinken aanwezig waren en hier en daar een sieraden- of tassen tentje. Geen kerststallen, sneeuwbollen of kerstmannen. Geen sneeuwpopjes, gnomes of andere kabouters. Ook de kramen met Belgische kerstchocolade waar ik op had gehoopt en stiekem op had gerekend ontbraken.
We hebben tijdens deze reis het enorme geluk gehad dat we aan een vaste tafel zaten met een groepje van vier geweldige mensen. Het klikte vrijwel direct. We zagen elkaar standaard met ontbijt, lunch en diner. Omdat we het zo naar ons zin hadden met elkaar kropen we ook vaak in de avond samen in de salon. Na een paar heerlijke drankjes kwam de stemming er nog beter in en hebben we vreselijk gelachen met elkaar.
De hele groep mensen die zich aan boord bevond was overigens zeer aangenaam. Om niet te spreken over de bemanning. We werden allen behandeld alsof we van koninklijke bloede waren. Het eten was buitengewoon geweldig. Ik weet dat dit overdreven klinkt maar ik heb er geen andere woorden voor. Culinair, lekker, mooi opgemaakte borden, 4-gangen lunch en diner met wat extra’s op de laatste avond. De drankjes waren inbegrepen. Dat wil zeggen: alle wijn en bier, limonades, koffie en thee. Voor sterkere dranken betaalde je een toeslag.
Ik sprak al even over de bemanning. Iedereen doet zijn/haar uiterste best om het zo fijn mogelijk voor je te maken. Wat is het heerlijk om eens een aantal dagen zo verwend te worden. En nee, Ineke, Tom, Harm, Toos, Bert, Esther en Joke, ik heb het nu niet alleen over die ene knapperd. Jammer dat het ten strengste verboden is (op straffe van onmiddellijk ontslag) voor de bemanning zich op enige manier romantisch in te laten met passagiers. Maar er is niets mis met een beetje flirten, toch?
Al met al hebben we genoten. We zagen prachtige bergen met oude kastelen en landhuizen aan ons voorbij trekken. We konden aan land volop ons schoolfrans weer een beetje ophalen. Maar we hebben vooral heel erg veel gelachen. Zo gelachen dat de tranen niet binnen bleven. En zo lachen dat we er pijn in ons buik van kregen. Dankzij eerder genoemde mensen was dit een cruise om nooit te vergeten. Ik zal er nog heel lang met veel plezier aan terugdenken. En denk je nu: Dat zou ik ook weleens willen beleven? Neem contact op met reisorganisatie Dutch Cruises. Wij zaten op de MS Olympia, wat zeker dik de moeite waard is.
Afgelopen weekend was ik met een vriendin in Newcastle, Engeland. Wij gingen een aantal jaren geregeld die kant op maar waren nog nooit in deze stad geweest. Ik hou van Engeland. De mensen zijn vriendelijk en enthousiast en het is er heerlijk shoppen.
Er is een nadeel, je moet met de boot. En ik word al zeeziek in een rondvaartboot. Laat staan op open zee, met golven om me heen. Ik wilde dan ook nu goed voorbereid op reis. Ik vroeg aan mijn huisarts of er een pil bestaat die alle zeeziekte weg kan nemen. Die is er. Ik moest er wel voor naar de apotheek, maar ik kreeg het allerbeste medicijn dat er bestaat.
We waren de haven nog niet uit en ik zag al groen. Dat werd steeds erger. De enige manier om de reis een beetje fatsoenlijk door te komen was liggend. Niet gezellig voor mijn vriendin, die heel lief was en zei dat ze het voor mij vervelender vond. Gelukkig is het zo met zeeziekte dat zodra je aan de kant staat, het ook direct over is. Maar ik zag al op tegen de terugreis.
Het was het meer dan waard want de zondag dat wij aankwamen was het mijn verjaardag. We kwamen in de ochtend aan en hadden dus nog lekker de hele dag. Allereerst even een broodje eten in de stad. Newcastle is een prachtige oude stad, met mooie gebouwen. Maar, voor ons ook heel belangrijk, je kan er ook leuk shoppen. Vooral in mijn favoriete Engelse boekwinkel ‘Waterstone’s’. Met grote, volle, tassen kwamen wij een paar uur later weer naar buiten.
Wist je dat een paperback boek in Engeland gemiddeld 9 Pond kost? Vergeleken met onze € 25,- is dat een groot verschil en moesten we daar natuurlijk wel even gebruik van maken. Ook Marks & Spencer kreeg ons geld. En de Primark natuurlijk. We vonden het een beetje jammer dat er weinig tot geen kleine, gezellige winkeltjes meer waren. Maar waar vind je die nog tegenwoordig? Ik had gehoopt op een Engels theeservies, maar dat konden we niet vinden.
Toch was de dag SUPER. Om 4 uur schoven we aan bij een echt Engelse thee. Scones met clotted cream, vingersandwiches en heel veel zoete gebakjes. Champagne en thee erbij, en het was heel feestelijk. Maar de ‘highlight’ van mijn dag was waarschijnlijk toch de avond. Zoals jullie misschien weten ben ik al 37 jaar een groot fan van de Australische soapserie ‘Neighbours’.
Eind vorig jaar hoorden we tot onze grote schrik dat de show werd afgelast door de grote bazen van tv en productie. Het zou teveel kosten, maar inmiddels horen we achter de schermen dat de tv producer een vreselijke hekel had aan de serie. In ieder geval, er zou een ‘vaarwel tour’ komen door Engeland. Engelsen zijn dol op de serie en de acteurs worden daar behandeld als mega supersterren.
Ook werden er direct allerlei Facebookgroepen in de wereld geholpen die petities hielden onder hun leden. Lang verhaal iets korter: Ze komen terug! Amazon ziet er brood in en heeft de serie aangekocht. De ‘vaarwel tour’ werd omgedoopt in de ‘Celebraton Tour’. En wat een feest. Als je na al die jaren je favoriete ‘buren’ kan zien en ontmoeten dan is dat heel bijzonder.
Ik durf bijna niet te bekennen dat ik tegen het eind van de show met dikke tranen de themasong mee stond te blèren. Maar ik was niet de enige. Wat een enthousiasme in de zaal. En wat een emoties. Een bijzondere verjaardagsavond. De dag erna leek het me een goed idee toch nog even bij een apotheek ter plaatse een ander recept te vragen voor de terugreis. Ze gaf toe dat de medicijnen die ik hier in Nederland had gekregen de allerbeste waren. Maar iedereen is uniek, dus had ze voor mij nog een andere optie.
Voor degenen die ook regelmatig last hebben van zeeziekte geef ik het graag door. Ik kreeg van de Nederlandse apotheek ‘Cinnarizine’. Dat helpt bij de meeste mensen erg goed, maar ik ben bijzonder. Ik kreeg nu bij ‘Boots’ in Engeland hun eigen merk: Travel Calm’ met als ingrediënt(en): ‘Hyoscine Hydrobromide’. ‘Ja, dat zal wel’, dacht ik. Maar ik heb voor het eerst in mijn leven helemaal nergens last van gehad. Ik heb heerlijk genoten van alles aan boord. Zelfs lekker gegeten en schommelend over de verschillende dekken gedwaald. Voor de kosten hoef je het ook niet te laten want beide doosjes kosten ongeveer 2 euro per stuk.
Zeer tevreden en voldaan kwamen wij weer in Nederland aan. Het was de moeite waard. Ik heb een super verjaardagsweekend gehad en mijn vriendin vond het ook gezellig. Dus we hebben afgesproken dat we dit gauw eens gaan herhalen. Want wist je dat je vanuit Newcastle heel makkelijk naar Schotland kan reizen met de trein? Glasgow en Edinburgh liggen zo’n anderhalf uur rijden van Newcastle vandaan.
My sister sent me a card that says: ‘It’s not where you are going, but who is by your side’. Now I always do care about where I am going, really, but I agree that a trip is much more worthwhile when you have a best friend (my sister) by your side. I’ve taken trips by myself, which was fine, also, but the best memories are made when I’m traveling with someone.
I love being by myself. Alone, but never lonesome. When traveling I can make plans to do and see the things I find interesting, which don’t necessarily interest my travel companion. On the other hand, nothing beats sharing experiences while traveling with someone you care about. It all depends on what kind of trip you make.
When I go ‘home’ to the place I lived for so many years, I like to be by myself. I’m not going on vacation, I’m going home. I’ll meet up with friends and do the things I always enjoyed so much while living there. As, when I want to write, I’d like to be alone. For one, I’m not good company when all I want to do is write.
There are a few trips planned already. This week I will visit Newcastle, UK, with a good friend and a few weeks later I will enjoy the beach in my favorite Dutch town, Egmond aan Zee. The rest of my travels in spring will have to be through reading and writing. It’s a funny thing about reading a book that you can travel places without spending any money.
To use another one of my favorite quotes: The journey is the reward. Now I know you don’t have to take this literally, to get to your goal is half (if not all) the fun. But for me, even in a literal sense I can enjoy my journey. There’s times I will take the train to the other side of the country. Yes, The Netherlands are very small, it takes about three hours form one side to the other.
I love train rides. I sit near a window and gaze out over the meadows and all the water. In the meantime I scribble stuff in my notebook. Which I usually throw out at the end of my trip. But sometimes something sticks. The clickety clang, the smells, the whispers of the other travelers, it all adds up to the experience of traveling.
And when the itch gets too much, I take the train to Schiphol, our international airport in Amsterdam. I grab a coffee and sit somewhere to enjoy the hustle and bustle. The frantic, nervous passengers, the worker-bees cleaning, the beep-beep of the luggage carts, it’s all music to my ears. And I dream of far away places when a flight to Dubai is called. Next time I will be on that plane. Or maybe I will visit Capetown. And I’ve never been to Stockholm. Next time…
Ik woon in het midden van het land en moet dus een hele afstand reizen om bij het strand te komen. Want we hebben in de buurt dan wel ‘strandjes’, maar voor mij is er maar een strand: Dat van Egmond aan Zee. Ik kom er geregeld, toch zeker wel zo’n vijf keer in een seizoen. En in de zomer zelfs wel iets meer.
Maar om de een of andere reden is de afgelopen zomer veel te snel gegaan. Ik ben letterlijk maar een keer, heel kort, in Egmond aan Zee geweest in de maand augustus. Altijd heb ik het gevoel even thuis te zijn, zodra ik langs de Voorstraat loop of bij de Uitkijk een bak koffie bestel. Mijn vriendin heeft hetzelfde. Zij en haar vriend hebben de wens daar ooit nog eens een appartement te kopen. Uiteraard met zicht op zee.
Dat dit ook een droomwens van mij is, is duidelijk. Maar ik zal al uiterst tevreden en gelukkig zijn als ik tegen die tijd af en toe eens gebruik mag maken van hun stekkie. Dromen is leuk en als je genoeg droomt komt het nog uit ook. Maar tot die tijd ga ik lekker bij de Boei logeren of ik kruip in het Fletcher.
Het gekke is dat ik me vaak tegen laat houden omdat het zo ‘ver’ is. Sinds ik weer even bij mijn ‘tweede’ thuis ben geweest in Colorado, weet ik weer wat echte afstanden zijn. Want voor een dagje is Egmond aan Zee zeker goed te doen, zelfs als je in het midden van het land woont. Mijn vriendin heeft een auto, we doen er anderhalf uur over. Met z’n tweeën is gezelliger dan alleen, maar als ik alleen zou willen dan kan ik met de trein naar Alkmaar en met de bus verder. Ook ongeveer anderhalf uur.
Dus tot mijn verbazing besef ik dat ik het mezelf veel moeilijker maak dan het is. Ik laat mij in de weg staan door afstand. Als ik zou willen dan kan ik iedere week naar mijn geliefde Egmond aan Zee. Ik denk dat ik daar maar eens een goede gewoonte van ga maken. Misschien niet iedere week, maar toch zeker meer dan een keer in een seizoen. De vrijheid die ik in Amerika beleef kan ik ook hier maken.
Dichtbij dus, zee en strand, ik ga gebruik maken van het feit dat we zo dicht bij elkaar wonen. Ik kom binnenkort weer even een dagje naar je toe. Ik kijk er al naar uit, het zal niet zo lang meer duren.
Vroeger speelde ik dit spelletje graag. Je moest onthouden wat de vrienden voor jou elkaar in het oor hadden gefluisterd en daar kwamen soms de leukste dingen uit. Ik denk er nu veel aan, omdat mijn reis eraan zit te komen. En niets is zo vervelend als de verkeerde tas bij je te hebben.
Ik ben, durf ik te zeggen, een tassenfreak. Ik zou een winkel kunnen beginnen. Ik kan geen tassenwinkel voorbijlopen of ik moet mezelf bedwingen. Zo ben ik nu ook al een aantal maanden op zoek naar de ‘perfecte’ tas voor in het vliegtuig.
Omdat mijn hele leven in een tas moet passen en dan het liefst ook nog zo praktisch mogelijk ingericht, is het niet eenvoudig die perfecte tas te vinden. Ik heb eigenlijk precies de tas die ik nodig heb, er kleeft enkel een nadeel aan. De tas zelf is loeizwaar.
Verder is hij ontzettend handig en heeft vakjes voor alles wat je je bedenken kan. Jammer dat het ding niet te tillen is. Ik kan hem op de koffer kwijt, maar zodra mijn koffer door de douane is, loop ik met die tas te zeulen. Waarschijnlijk kies ik dus toch voor een andere.
Ik vraag me weleens af hoe een ander dit oplost. Ik kijk graag naar reizende mensen. Ik heb jaren op een luchthaven gewerkt en dan zie je natuurlijk ook van alles voorbijkomen. Maar ik zeg je, er is een gat in de markt. Ik kan me niet herinneren ooit de perfecte tas gevonden te hebben. Niet in een winkel, niet bij iemand aan de arm.
Wie het weet mag het zeggen. Graag voor september anders is het te laat en zal ik ook dit jaar weer irritaties ondervinden onderweg. Ik krijg iedere dag stapels reclame in mijn inbox. Want google je op ‘tas’ dan ben je verloren. Dan word je overstelpt met allerlei soorten en maten tassen. En tussen al die duizenden voorbeelden zou er toch die ene ideale tas moeten zitten. Toch?
Nou, nee dus. Ik heb hem tenminste nog niet gevonden. Maar ik blijf zoekende. Ik heb de moed nog niet opgegeven. Want ik weet zeker dat ik niet de enige ben die hier naar loopt te zoeken. Dus op een dag zal er iemand zijn die het juiste model zal uitvinden. Dan ben ik de eerste die hem koopt.
In de trein zitten mijn zus, mijn vriendin en ik. Aan ons de taak om een vertaling te maken. We hebben al onze inkopen om ons heen verzameld en zitten moe en zeer voldaan nog na te genieten van een drukke dag ‘stadten’. Gelukkig was er nog een plekje in de trein, want voor de rest zit het vrij vol. We hebben ook nog het geluk dat we niet in een stiltecoupé zitten.
Mijn vriendin die een nichtje in de USA heeft wonen, is blij met haar oud-Hollandse kleuterliedjes boek. Haar nicht, in Amerika geboren maar afkomstig van Nederlandse ouders, heeft het in haar hoofd gezet dat ze een beetje van de Nederlandse cultuur door wil geven aan haar kinderen. Zelf spreekt ze een paar woordjes Nederlands, vandaar dat ze graag een vertaling wil van alles wat er opgestuurd wordt.
We beginnen vol goede moed aan ‘Poesje mauw’. Dat gaat ons heel goed af. Het is dan ook niet zo heel moeilijk. Op naar de volgende: Er komt een boer uit Zwitserland. Oké: There’s a farmer coming from Switserland.’
Wat??? Tsja de volgende regel is inderdaad: Kadeekadollekakedaa. We barsten in lachen uit. Want hoe moet je dat nu vertalen? We laten het zo staan en hebben de grootste lol over hoe die Amerikanen dat straks gaan uitspreken. ‘Hij had een een aan zijn hand.’ Dat is ook te doen.
En dan de volgende. We zakken huilend van het lachen half van de treinbanken af. Wat moet je met Laberdie Laberda Laberdonia? Inmiddels lacht de hele coupé met ons mee. Wie heeft dit ooit verzonnen?
Kinderliedjes zijn over het algemeen geen hogere literatuur. Er wordt vaak maar iets neergezet om een regel daarvoor te laten rijmen. Of het woord nu wel of niet bestaat maakt in deze niets uit. ‘Het is toch voor kinderen gemaakt en die weten niet beter.’ Maar wie heeft ooit het lied van de Zwitserse boer bedacht? Die heeft zich er wel heel gemakkelijk van af gemaakt.
Ik moest er het fijne van weten. Ik heb het dus even opgezocht voor degenen die er ook nieuwsgierig naar zijn. Het blijkt een van de alleroudste liedjes te zijn in onze geschiedenis. Het stamt van rond 1670. Ja echt. Het is bedoelt als ‘spotliedje’ voor de uit Zwitserland afkomstige Jean de Labadie.
Na omzwervingen via het katholieke geloof kwam De Labadie bij de gereformeerde kerk. Hij was het ook daar niet eens met de ‘slappe’ houding van zijn collega’s en stapte in 1669 op om zijn eigen kerk te stichten: De Labadisten. Zuiver en heel recht(s)lijnig ging hij zijn volgelingen voor. De bijbel moest vooral zo letterlijk mogelijk genomen worden. Hij heeft het niet lang uitgehouden en is vroeg gestorven waarna zijn volgelingen ook her en der verspreid werden.
Het kinderliedje werd dus gezongen om een beetje de spot te drijven met die Labadist. Nu snap ik een klein beetje de achtergrond van die vierde regel. Blijft de vraag wat ze bedoelen met Kadeekadollekekada… We zullen er misschien nooit achter komen.
Ik wilde er niet aan, maar de laatste tijd begin ik toch te twijfelen. Wil ik nu wel of geen elektrische fiets. Mijn benen doen het nog prima, dus waarom zou ik. Aan de andere kant heb ik geen auto en ben ik met een elektrische fiets veel sneller op mijn bestemming. En mijn vriendin heeft pas een fietsendrager voor een elektrische fiets gekocht voor op de auto.
Het regent namelijk nog al eens in ons kikkerlandje. Ik schrijf dit terwijl het buiten stort. Ik blijf nu dus maar binnen, terwijl ik er eigenlijk wel even uit had gewild. Ik zou naar mijn vriendin gaan maar dat hebben we nu maar even uitgesteld. Ik heb een hele goede regenjas, en zij zou me thuis kunnen brengen met de fiets aan haar auto.
Dat maakt het transport van een elektrische fiets wel een heel stuk eenvoudiger. Ook als je met vakantie gaat is het heel erg handig. Dan kan je mooi je fietsen meenemen. Ik zie ze al regelmatig rondrijden. Ik kom graag in Egmond aan Zee, en ik weet niet of de Duitsers hier eerder mee kwamen, maar ik zie bijna geen auto met Duits kenteken zonder elektrische fietsendrager.
Als echt fietsland kunnen wij dan zeker niet achterblijven. Fietsen is gezond, maar de auto heb je nodig als je een eind weg gaat. Nu kan je dat dus heel goed combineren. Wat een uitkomst. Jammer dat ik nog geen auto heb. Oh ja, en nog geen elektrische fiets.
Dus eerst maar sparen voor de fiets. Ze worden steeds voordeliger, dus die komt er zeker wel. En dan al mijn kennissen, vrienden en familie enthousiast maken voor een fietsendrager voor mijn elektrische fiets. Ze mogen ze ook zelf gebruiken. Want zij hebben al een elektrische fiets en een auto.
Ik loop altijd wat achter. Ik moet altijd eerst wennen aan iets nieuws. In eerste instantie vind ik het helemaal niets. In ieder geval niets voor mij. Maar als dan de hele wereld al op de elektrische fiets zit, ga ik twijfelen. Dan moet ik ook maar. Het is wel makkelijk. En als dan iedereen ook zo’n fietsendrager koopt voor op de auto kunnen we alle kanten op in de vakantie. Zou het me dan toch een keertje lukken om niet al te veel aan te komen tijdens mijn volgende reis?
Zo kunnen we dan ook eindelijk weer eens de bergen in, zonder alles met de auto te hoeven doen. Lijkt me geweldig. Je rijdt naar je vakantiebestemming, laadt de fietsen van de drager en laat je auto de rest van de vakantie staan tot je weer naar huis gaat. Dat wordt een heel andere vakantie. Ik heb er nu al zin in!
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houdt je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers. Je vindt daar een lijst met lange en korte reizen van verschillende organisaties, zodat je niet een enorme zoekslag hoeft te doen naar een heerlijke vakantie of een weekendje weg.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou kunnen interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen. Veel plezier ermee!
VACATURES SOPHIA MAGAZINE (Delen=lief)
Vind je Sophia Magazine ook zo leuk en zou je graag redacteur, social media expert of schrijver willen worden? Klik dan door naar onderstaande pagina en bekijk de #vacatures.
Het zijn op dit moment nog onbetaalde functies, maar wat we je wel bieden is een hoop #tevredenheid, #gezelligheid en het is een manier om lekker met #letters, #woorden, #teksten en #beeld bezig te zijn!
https://sophiamagazine.nl/vacatures/