Hieronder vind je het verhaal ‘De vrijheid tegemoet’ van Inge van Es – Ströhmeyer. Met dit verhaal won ze de vierde prijs. 

De vrijheid tegemoet

Met een ruk opent ze de halfvergane bloemetjes gordijnen en controleert de lege straat op geparkeerde
auto’s. Hij is er nog niet. Vlinders. Opluchting. Boosheid. Terwijl ze de kleding uit haar kast
rukt en in haar kleine roze sporttas propt, strijden de tegenstrijdige gevoelens om voorrang. Ze
droomt al zo lang van dit nieuwe begin, weg van haar ellendige leven als een nobody. De boze
gedachten krijgen de overhand: Wat had ze eigenlijk verwacht? Hun zegen?! In hun ogen kan ze
nooit iets goed doen, dus dit zeker niet! Verwoed trekt ze een paar verlepte pyjama’s van de
planken naast haar bed en bekijkt ze misprijzend: tweedehands kleding, meer is ze tegenwoordig
niet waard. Met een gepijnigde blik kijkt ze haar kleine, vertrouwde kamer rond. De muren met
afgebladderd en vergeeld behang kennen haar geheimen, hebben haar zien huilen op haar gammele
bed met oud matras als ze weer eens gepest was op school en haar ouders niet wisten wat
ze met haar aan moesten. Maar die tijd is nu voorbij.

Het schitterende gouden horloge op haar nachtkastje tovert een onverwachte glimlach op haar
gezicht. Wat is hij toch attent. Ze staakt haar onnadenkende inpakbui, doet het horloge om en
neemt even tijd om zichzelf in de spiegel te bewonderen, haar pols draaiend om de diamantjes te
laten glinsteren. Straks is alles anders.

Dan glijden haar ogen over de rest van haar lichaam en haar blik wordt onzeker; ze beseft dat dit
zijn goedkeuring nooit zal krijgen. Twijfelend knielt ze neer, reikt ver onder haar bed en trekt een
plastic tas eronder vandaan: zijn nieuwste cadeau. Voorzichtig pakt ze het jurkje eruit. Het is
schitterend, mooi afgewerkt, opvallend en kort, heel kort. Haar ouders zouden het niets vinden,
mooi zo. De zwarte zijden stof laten haar handen tintelen; een nieuw uiterlijk, een nieuw thuis, een
nieuw begin. Ze legt het jurkje op haar bed en kleedt zichzelf uit tot op haar erotisch kanten lingerie,
wat ze tot voor kort nooit had gedragen. Gebiologeerd door haar eigen figuur laat ze haar
handen over haar lichaam gaan zoals hij ook altijd doet. Ze fantaseert over de momenten dat ze in
zijn armen ligt en hij spannende woordjes in haar oren fluistert. Tevreden voelt ze aan haar heupen
die een stuk minder uitbulken dan dat ze altijd gedaan hadden en dat allemaal dankzij hem.
Ze buigt dichter naar de spiegel toe, pakt wat foundation en werkt een opkomende puist naast
haar neus zo goed mogelijk weg. Kon ze haar onzekere gevoelens maar wegwerken achter een
dikke laag, dan zou haar leven er een stuk makkelijker uitzien. Want ondanks haar tegenwoordig
zo resolute houding, twijfelt ze nog steeds aan alles. Al hoeft ze zelf weinig keuzes meer te maken
de laatste tijd, dat doet hij voor haar en ze vindt dat wel prima.

Terwijl ze zichzelf verder opdirkt raakt haar hand het oude, onder de make-up artikelen bedolven
muziekdoosje. Ze pakt het, blaast het stof eraf en windt het op. De heldere noten klinken door
haar kamer en de mini ballerina schiet ophoog. Plotseling, alsof er met de dikke laag stof van het
doosje de mist van haar herinnering is afgeblazen, is ze weer 6 jaar oud en danst ze rond in haar
nieuwe kamer, haar vader glimlachend in de deuropening. “Papa, ik vind ons nieuwe huis mooi!
Ook al is het klein. Klein maar fijn!” Ze waren een gelukkig gezin geweest, vol dromen en toekomstvisie.
Haar vader was zijn baan verloren en ze moesten kleiner gaan wonen, maar dat had niemand
erg gevonden. Ze hadden zeker geweten dat haar vader een nieuwe baan zou krijgen en
dat ze het naar haar zin zou krijgen op haar nieuwe school. Het was anders gelopen. Er was geen
werk en dus geen geld. Haar moeder was terecht gekomen in een depressie en hield zich niet
meer bezig met gezondheid, mooie kleding en de verzorging van haar gezin. De maaltijden waren
versoberd en ze moest het doen met verstelde tweedehands kleding. Natuurlijk kreeg het onverzorgde
meisje geen vriendinnetjes op haar nieuwe school. Ze zat vast in een leven dat ze nooit
gewild had, al 10 jaar was ze diep ongelukkig.

Tot vandaag. Ze roept haar herinneringen halt toe voor ze verder met haar op de loop gaan en
slaat het doosje dicht, de muzieknoten vervagen. Hoop is een waardeloze emotie besluit ze, het is
tijd om alles achter haar te laten. De loop van het leven had haar al vroeg beroofd van haar dromen.
Haar ouders hadden het leven voor zichzelf inmiddels weer aardig op de rit en probeerden het
beste te maken van de uitkering die ze iedere maand ontvingen. Maar dit leven was voor haar niet
meer genoeg en dat schenen haar ouders maar niet te willen begrijpen.

“Fem!” klinkt haar moeders schelle stem van onder aan de trap. “ Het eten is klaar! Kom je? Nu?!”
Verschrikt en boos te gelijk pakt ze het zwarte jurkje en trekt het over haar hoofd. Wat nou, nù,
denkt ze obstinaat, daar luister ik niet meer naar. Jullie hebben lang genoeg mijn miserabele leven
bepaald, nu is het mijn beurt. Ze merkt dat de boosheid nu echt de overhand gaat nemen, wat
haar irriteert, want dit zou de eerste dag van haar mooie nieuwe leven moeten zijn. Ze is de laatste
tijd wel vaker prikkelbaar wanneer ze hem een aantal uur niet heeft gezien. De snelle gedachte
dat dat niet aan hem ligt, maar aan het witte poeder dat hij altijd meebrengt duwt ze weg. Hun
vrijpartijen worden er alleen beter door en ze vergeet alle pesterijen op school – niet dat ze nog
vaak gaat. Ze is liever bij iemand die haar echt waardeert dan bij mensen die haar naroepen met:
“Vet varken, was je haar eens.”

Haar haar ziet er inderdaad vet uit bedenkt ze zich ineens lichtelijk in paniek. Ze grist het dure parfum
van haar bureautje – nog zo’n mooi cadeau – en spuit zichzelf rijkelijk onder. Daar moet ze het
voorlopig maar mee doen. Nog één keer kijkt ze haar kamer rond terwijl ze haar hoge hakken onder
haar voeten bindt en het korte jurkje weer naar beneden trekt. Een dwingende claxon klinkt van
buiten. Ze pakt haar tas en rent, zo snel als haar hakken toelaten, de trap af. Zonder iets te
zeggen stormt ze naar buiten en met een klap valt de vliegendeur achter haar dicht.

Ze gooit de tas op de achterbank en stapt vervolgens in aan de bijrijderskant van de snelle zilveren
BMW. Terwijl hij wegscheurt en plagend toetert naar haar ouders, ziet ze hen met open mond
bij de deur staan. Haar vader anders trotse figuur lijkt kleiner door zijn hangende schouders. Ze
draait snel naar hoofd om en kijkt haar knappe redder aan, hij kijkt triomfantelijk terug: “Zo liefje,
dat werd tijd. Ik weet niet of ik langer op je had kunnen wachten. Hier een cadeautje om je nieuwe
leven in te luiden.” Hij gooit een zakje wit poeder op haar schoot. Heel even voelt ze een steek in
haar onderbuik, maar dan reikt ze resoluut naar de veiligheidsgordel, een onnadenkend gebaar
wat veiligheid zou moeten geven. Maar terwijl ze de klik van de gordel hoort beseft ze waarom ze
niet de opluchting voelt die zou had moeten voelen. Het was niet haar eerste dag van vrijheid,
maar haar laatste.

Wil je de andere prijswinnende verhalen lezen? Elke zaterdag (tot en met 2 september) komt een verhaal online.

• 5e prijs Sophia’s Zomer Schrijfwedstrijd 2017
• 6e prijs Sophia’s Zomer Schrijfwedstrijd 2017
• 7e prijs Sophia’s Zomer Schrijfwedstrijd 2017

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!