Hieronder vind je het verhaal ‘Muisje in de moestuin’ van Max Leenaerts. Met dit verhaal won hij de zesde prijs. 

Muisje in de moestuin

Zo trots was ik op mijn moestuintje, op het zelf gemeste voedsel dat uit mijn groene vingers ontsproot. Ik was de meester van dit kleine rijk, met in het midden, als een goudoranje troon, mijn raison d’être, een plompe, rijpe pompoen. Het was magistraal, gezonde groene takken woekerde zich een weg door het vuil en slijk van de aarde naar de zon, haar bloemen bloeide dankbaar in het licht en bijen zoemde bezig door de tuin. Ik keek en zag dat het goed was.

Zoals u zich misschien kunt voorstellen maakte deze euforie snel plaats voor woede, toen ik rond mijn oranje vriend enkele pootafdrukken en bijtafdrukjes in de bladeren vond. Ik wist waar ik mee te maken had: muizen, de vuile ratten.
Ik was weer net zo blij toen ik na enkele dagen wachten, tijdens het ontbijt, een houten tik meende te horen. Zou dit het einde van mijn muizenplaag zijn?

Bewapend met een broodmes opende ik langzaam de deur en sloop langs de muur, die ik kundig had bedekt met druivenplanten, naar mijn mooie pompoen, om een beter zicht te krijgen op de vallen die ik daar had geplaatst. Ik zag twee bruingrijze muisjes liggen, doodgeslagen, en hun oortjes waren zo klein. Ik draaide mijn hoofd en zag een ander muisje naast de klemmen staan, haar hoofdje licht gebogen in tranen. Aarzelend stapte ik dichterbij, bang voor haar oordeel. ‘Wat is je naam?’ vroeg ik haar. Ze antwoordde: ‘Kuma, meneer.’
‘Kuma, alsjeblieft, laat me dit goedmaken,’ smeekte ik haar vol berouw. ‘Ik zal alles doen, noem iets en ik maak het voor je.’ Ze keek me weifelend aan. ‘Ik weet niet zo goed of je me nu belachelijk aan het maken bent of niet,’ zei ze uiteindelijk maar. ‘Ik ben echt oprecht, je moet me geloven. Daarnaast, als ik je dood zou willen, zou ik daar een makkelijkere manier voor vinden,’ verzekerde ik haar, waarop ze nog harder begon te snikken. ‘Ik snap het niet, waarom nam je mijn man, maar mij niet?’ vroeg ze bibberend tussen haar tranen door. Ik zuchtte, ik moest een manier vinden om haar op een begrijpelijke manier uit te leggen wat er gebeurd was. Naar mijn mening had ze daar het recht op. ‘Wel, ik wil je niet verontrusten, maar mensen vermoorden over het algemeen iedere muis die in hun territorium komt, dat is niets persoonlijks moet je weten, haar kleine klauwtjes trokken zich zenuwachtig over haar kleine hoofdje en ze piepte kort, ‘maar we zetten over het algemeen hele humane vallen, die meteen hun nek breekt, waardoor ze geen pijn hebben.’ Ze heeft daarna minstens een half uur niet meer met me gepraat.

‘Een huisje,’ zei ze na een lange stilte. ‘Wat?’ vroeg ik. ‘Ik wil dat je een huisje voor me maakt, zodat ik altijd veilig ben.’
‘Hier, in deze pompoen,’ besloot ze na een zorgvuldige overpeinzing. ‘Zodat je altijd herinnerd zal worden aan de plek waar je twee levens nam.’ Veel keuze was er niet, ik moest de misdaad die ik had gepleegd rechtzetten. Boeten doen en lijden.
Na een poosje in stilte in de pompoen te hebben gesneden, hefte ze ineens haar kopje. ‘Weet je, dit begint te randen tegen het psychopathologische, ik vond dat je dat even moest weten,’ zei ze. Ik reageerde: ‘Het spijt me echt heel erg van je man,’ en liet toen een stilte vallen. ‘En is dat je kind?’ vroeg ik voorzichtig. ‘Nee, dat is mijn andere man,’ antwoordde ze. Schichtig keek ze om zich heen, zoals muizen dat gewoonlijk doen, denk ik. ‘Je bedoelt dat muizen niet monogaam zijn?’
‘Zeg, waar bemoei jij je eigenlijk mee? Ging je nog een huis bouwen?’ Ik besloot het maar zo te laten, ze had al zo veel meegemaakt. Inmiddels was de pompoen al volledig uitgehold. Met pijn in mijn hart en een plastic glimlach liet ik haar het resultaat zien, een klein gat diende als deurtje en ik had het vruchtvlees zoveel mogelijk laten zitten, zodat ze ’s nachts nog wat te knabbelen zou hebben. Kuma kroop erin en stak tevreden haar kopje uit het gat. “Wat ga je nog meer voor me maken?” vroeg ze me. Ik dacht zelf dat mijn schuld na het offer dat ik had gebracht, wel vereffend zou zijn, maar hoe kon ik weigeren? ‘Wel,’ aarzelde ik. ‘Ik kan een bioscoop voor je bouwen.’
‘Geen idee wat het is, maar ik wil het,’ zei ze enthousiast. Ik was blij dat ze gestopt was met huilen. Even overdacht ik hoe ik aan een bioscoop kon komen, maar ergens wist ik al hoe laat het was. Het lot vroeg om een tweede offer. Met enige tegenzin trok ik mijn smartphone uit mijn broekzak en plantte hem midden in het zand, naast de pompoen. ‘Ik zal een vierentwintig-uur-livestream opzetten, er is hier altijd Wifi,’ zei ik tegen haar. ‘Wat is wiefie?’ vroeg ze.

‘Er is nog één ding dat je voor me moet doen,’ zei ze resoluut. Ik vroeg haar wat het zou zijn. ‘Je mag me echt om álles vragen,’ benadrukte ik. ‘Ik wil graag dat je Ela en Ra begraaft.’
Zo geschiedde, met mijn handen groef ik diepe kuilen, om Kuma niet te verstoren door de geur van haar ontbindende mannen, en maakte met takken van de pompoen kleine kruisjes. ‘Wil je nog iets zeggen?’ vroeg ik haar, voor ik de lichaampjes zou bedekken met stof. Ze sprak enkele woorden voor het graf van Ela. ‘Wil je ook nog wat zeggen voor Ra?’ vroeg ik. ‘Ik bedoel, ik weet niet of jullie een emotionele band hadden. . . of dat het misschien een seks-ding was?’ stamelde ik verlegen.
‘Technisch gezien was hij nog maagd,’ antwoordde ze. ‘Oh, heeft dat met een religie te maken?’ vroeg ik. ‘Nee, dat is zodat ze de jongen niet opeten.’ Met ze  bedoelde ze de maagden, nam ik aan. ‘Wow, dit is zo leerzaam,’ zei ik. Kuma besloot niets meer te zeggen voor Ra. Ik schoof de aarde over hen heen, gebood mijn afscheid bij Kuma, na nogmaals mezelf te verontschuldigen, en liet haar in rust achter om te rouwen.

Wanneer je aan iets nieuws begint, bestaat er altijd de kans dat er iets totaal onverwachts uit voortvloeit. Voor mij was mijn moestuintje een deur naar een uiteindelijk relatief vriendschappelijke relatie met Kuma, die nog steeds in haar pompoen woont. Ik breng haar af en toe een blokje kaas, om te laten weten dat ik nog steeds aan haar denk.

Wil je de andere prijswinnende verhalen lezen? Elke zaterdag (tot eind augustus) komt een verhaal online.

• 7e prijs Sophia’s Zomer Schrijfwedstrijd 2017

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!