Na haar scheiding zorgt Loes (50) voor haar 16-jarige zoon Martijn die in een diepe depressie is beland. Een lange zoektocht begint naar het antwoord op vele vragen. Hoe is dit zo gekomen? En hoe ga je ermee om? Wat betekent dit voor zijn broers Dirk (17) en Joris (16), en hoe leer je leven met de doodswens van je kind?

Een zomer met een gouden randje

De zomer lijkt er een met een gouden randje. We hebben het gered, Martijn is weer aardig op gewicht. Op Marktplaats heb ik een setje dumbells gevonden, we fietsen er samen naartoe. Halverwege het ritje van een half uur moet Martijn echt even uitrusten, zijn conditie is tot onder het nulpunt gedaald. Ik grap dat dit waarschijnlijk de eerste en laatste keer is dat ik hem eruit fiets. Hij lacht. 

Grafisch ontwerpen

Het nieuwe schooljaar nadert, en hij heeft zich ingeschreven op een MBO-opleiding, grafisch ontwerpen. Het past perfect bij hem, zijn creatieve brein heeft al heel wat moois opgeleverd. Op YouTube heeft hij een kanaal opgezet waar hij veel volgers heeft. Hij verdient er inmiddels ook wat geld mee. Zijn zelfvertrouwen groeit. 

Leuke opleiding

De eerste weken gaat het goed op school. Hij is enthousiast over de opleiding, maakt snel vrienden. En dan komt Martijn naar me toe. ‘Het gaat niet zo goed met me, mam’. Ik schrik ervan. Ik had natuurlijk wel in de gaten dat hij er nog lang niet was, maar kennelijk heeft hij toch dingen voor me verborgen gehouden. Of heb ik ze niet gezien. Blij dat het beter ging, te veel vastklampen aan de lichtpuntjes… 

Ik snap er niks van

‘Ik snap er niks van,’ verzucht hij. ‘Ik heb het hartstikke naar mijn zin op school, het contact met papa is goed. En toch voel ik me steeds vaker zwaar klote’. Ik ben blij dat hij aan de bel trekt, en dat zeg ik ook tegen hem. ‘Ik wilde je niet tot zorg zijn,’ zegt hij. ‘Je hebt al zoveel aan je hoofd’. De laatste tijd zijn er veel dingen die mijn aandacht vragen. Mijn  verslechterde verstandhouding met zijn vader, ik heb financiële zorgen doordat het werkaanbod terugloopt.

Alles zelf oplossen

De tranen springen in mijn ogen. ‘Lieverd, laat dat alsjeblieft nooit een drempel zijn. Ik zet met liefde en plezier alles opzij als het met jou of je broers niet goed gaat’. Hij haalt zijn schouders op. Hij weet het wel, maar hij wil zo graag alles zelf oplossen. Ik bel de huisarts voor een verwijsbrief, en een psycholoog in de buurt. Martijn wil niet terug naar Elles, zijn sporttherapeute. ‘Ik hoef die sport er nu niet bij, ik vind het wel best om gewoon te praten’.

Medicatie?

Ik zeg dat hij nu maar eens moet gaan overwegen om medicatie te proberen. ‘Het kan best iets chemisch zijn,’ zeg ik. ‘Ik weet het niet hoor, maar ik zou het wel bespreken.’ Hij knikt.

Slapeloze nachten

Nu het hoge woord eruit is, geeft hij weer volop toe aan zijn vermoeidheid. Naar school gaat hij nauwelijks meer, en eten wordt gelijk weer een drama. Ik stop mijn vriezer weer vol met gezonde dingen, bak bananenbroden, havermoutmuffins, haal eiwitrijke dingen in huis. Ik meld Alex hoe het ervoor staat, hij springt gelijk financieel bij. Maar daar houdt de steun dan ook weer mee op. Er volgen flink wat slapeloze nachten.