Ik wil een hond

‘Mam, ik wil een hond’. Martijn komt zelf met het idee. ‘Is goed voor me hoor, dan moet ik wel naar buiten’. Joris is het natuurlijk hartgrondig met hem eens. Ik aarzel. Het zou niet onze eerste hond zijn, maar ik weet van mezelf dat ik niet echt een hondenmens ben. Ik zie mezelf al opdraaien voor alle uitlaatrondes. ‘Nee echt,’ bezweert Martijn, ‘ik ga heel goed voor hem zorgen.’

Fijn idee

Ergens vind ik het voor mezelf ook een fijn idee. Al dat thuiswerken, een mooi excuus om er regelmatig op uit te moeten. Ik zet een oproep op Facebook en een paar weken later krijgen we een telefoontje: er is een geschikte hond gevonden. Ik wilde per se een volwassen hond, een puppy opvoeden zie ik nu niet zo zitten.

Doddie

En zo komt Doddie in ons leven. Aanvankelijk een angstig hondje, maar na een week is ze helemaal op haar gemak. En zowaar, Joris en Martijn gaan geregeld met haar naar buiten. Voorlopig, althans. Ze is dol op knuffelen, en ook dat komt goed uit. De mannen zitten geregeld met haar op schoot op de bank, ze vindt het allemaal best. 

Dagritme

Martijn heeft een fijne klik met zijn therapeut, zegt hij. Na elke sessie is hij wel doodmoe. Ze adviseert hem om zijn dagritme geforceerd op de rit te krijgen. ’s Morgens om 9 uur opstaan, ’s avonds op een normaal tijdstip naar bed.

Stoppen met de opleiding

Ik ben blij met dat advies, want in mijn eentje krijg ik hem niet zover. Hij is steeds zo moe. Maar nu mag hij ook overdag niet meer gaan slapen. Het kan nog maanden duren voordat die moeheid over is. En dus heeft Martijn besloten te stoppen met zijn opleiding. ‘Het is me nu te veel,’ zegt hij. ‘Het gaat me niet lukken om dit jaar nog te halen, en ik wil liever een jaar vrijaf nemen om te gaan werken en te bedenken wat ik daarna wil doen.’

Gezondheid is belangrijker

Ik denk heel even na. Is dit wel verstandig? Door school had hij een reden om uit bed te komen. Maar ik zeg: ‘Wat je ook doet, ik steun je. Ik vind het verstandig om even pas op de plaats te maken, die opleiding loopt niet weg. Je gezondheid is nu belangrijker’.

Hulp

‘Je ziet ertegenop, hè?’ vraag ik. ‘Elke ochtend verplicht je bed uit. Het zal best een hele opgave worden, maar het is nodig.’ Hij knikt en zucht diep. ‘Ik help je wel,’ beloof ik. En dus beginnen we weer aan de inmiddels bekende routine ’s morgens. Ik zorg dat ie zijn wekker zet, en als hij erdoorheen slaapt (wat bijna altijd is), roep ik hem. Boterham erbij, even een praatje.

Doddie is ook mij tot troost

Soms lukt het, maar vaak ook niet. En als hij op tijd opstaat, ligt hij vaak ’s middags toch weer te slapen. Het lijkt een enorme berg te zijn waar hij steeds weer vanaf rolt en van onder af aan opnieuw moet beginnen. Zelfs Doddie lukt het niet om Martijn in beweging te krijgen. Dus loop ik dagelijks een rondje met het beestje. Het is een lieverd, ik ben blij dat ze er is, ze is ook mij tot troost.