Etalages

We zijn in het pittoreske dorpje Castricum en bekijken de gezellige etalages. Het valt me op dat sommige etalages heel kunstig en mooi zijn ingericht. Soms lijkt het erop alsof iemand een handvol producten uit de winkel heeft opgepakt en ze voor de ruit heeft gesmeten. Maar niet in dit gezellige toeristische plaatsje.

Visitekaart

De etalages zijn het visitekaartje  van de winkel. Ziet het er aantrekkelijk uit dan ben je veel eerder geneigd naar binnen te gaan dan wanneer het een rommeltje is. Of er moet een mega-goede uitverkoop zijn, zoals in het verleden wel met goedkopere schoenenwinkels. De oude schoenendozen stonden en lagen over elkaar heen in de etalage om maar te tonen hoeveel ze al hadden verkocht en dat je er snel bij moest zijn om nog je slag te kunnen slaan.

Etaleur

Een vriendin is jaren etaleur geweest. Zij weet als geen ander hoe je groepjes moet maken en dingen zo neer moet zetten dat het een plezier is om naar te kijken. Haar huis is een plaatje, om niet te spreken van de tuin, vol gezellige hoekjes. Ik vind het knap en probeer het op mijn manier ook altijd zo gezellig mogelijk te maken.

Geschokt

Terwijl ik door de straat in Castricum loop en nietsvermoedend de ene na de andere etalage bewonder kijk ik ineens in de mond van een meneer die op de tandartsstoel ligt. In de etalage is de tandarts bezig zijn tanden en kiezen te inspecteren. Eerst ben ik geschokt, dan schiet ik in de lach en wijs mijn mede etalagekijkers erop.

Staan

We blijven staan. Maar zodra we van de schrik bekomen zijn weten we niet hoe snel we door moeten lopen. Het heeft namelijk iets heel intiems. Onder felle tl-lampen en met de nodige verlichting boven de behandelstoel ligt daar een persoon met zijn mond wagenwijd open. Wij kunnen wellicht bijna net zoveel, zo niet meer, zien dan zijn tandarts die op dat moment bezig is met allerlei tangetjes en andere instrumenten.

Wisselen

Zou die meneer weten wat wij allemaal kunnen zien? Dat moet haast wel, hij zal toch ook weleens voorbij zijn gelopen. Waarom vraagt hij niet of zijn tandarts even het gordijn dicht kan doen? Of vindt hij dit wel een van de beste reclames die zijn tandarts zich kan veroorloven? Ik kan me er weinig bij indenken. Behalve dat het misschien een nieuwe rage is.

Bij ons

Bij ons in de stad is er namelijk ook een tandheelkundige praktijk die op straat uitkijkt. Nu zit deze praktijk op de eerste verdieping. De behandelstoel staat met het gezicht naar een groot raam, alsof het een etalage is. Door de felle lampen wordt je blik ernaar toe getrokken. Wanneer je op straat loopt zie je misschien net de stoel staan maar niet wie er op ligt. Prima dus. Maar het geval wil dat er regelmatig een bus langs rijdt.

Passagiers

Ik ben een van de vele passagiers die het genoegen heeft (gehad) regelmatig in de spreekkamer te kunnen kijken wanneer er een cliënt op de stoel ligt. Het is nog net niet zo dat ik in zijn/haar mond kan kijken, zoals bij de andere tandarts. Toch lijkt het me niet prettig als je zo ‘te kijk’ ligt en ik vraag me serieus af wat de reden hiervan is. Ik heb ze altijd nog het voordeel van de twijfel gegund. Ze hebben vast niet aan voertuigen gedacht die regelmatig langsrijden en net iets hoger zijn dan personen auto’s. Maar nu weet ik het zo net niet. De reden kan misschien zijn dat alles in Nederland zoveel mogelijk open en bloot moet.

Dokter

Straks krijgen we huisartsen die ons een kijkje willen laten nemen in de behandelkamer. Zet de stoel voor de etalage en doe de felle lampen maar aan bij het volgende uitstrijkje. Ok, ik draaf door, want een mond is toch iets anders. Maar toch. Ik ben blij dat mijn tandarts op de bovenste verdieping zit, nette raambedekking heeft waardoor niemand naar binnen kan kijken en zelfs altijd op zachte toon praat zodat het geluid zich niet verspreid naar de wachtkamer.