Miranda verloor in 2015 haar zoon (27) bij een verkeersongeval. Sindsdien schrijft ze regelmatig over haar verwerking en de wijze waarop ze ondanks haar verdriet haar leven weer oppakt. Een blog waarin alle emoties voorbijkomen. Toegankelijk, openhartig, beschouwend en lichtvoetig omschreven. Miranda heeft al vele volgers en ook op Sophia Magazine kunnen we nu haar verhalen vinden. 

Na een iets te gezellig logeerpartijtje zit ik hier een beetje brak op de bank. Onder mijn dekentje lig ik de gevolgen van een eerder opgedaan virusje uit te zieken. Nadat ik de hele week getracht heb met allerlei huismiddeltjes het ziek worden te voorkomen, is het dan nu toch echt klaar. Mijn energie is tot een nulpunt gedaald en het enige dat rest is de televisie en laptop. Dan maar even een blogje. Er is tenslotte genoeg te vertellen.

Stil staan

Het hoogtepunt van de week was wel de maandagavond. We legden witte rozen op de plek waar Robin twee jaar geleden met zijn fiets verongelukte. Zijn vader en partner hadden het zo bedacht en hun aanbod om aan te haken nam ik dankbaar aan.

Na een drankje in de kroeg waar hij de fatale avond was, togen we met z’n drieën naar de plek waar Robin de inschattingsfout maakte die hem het leven kostte. We bepraken het ongeluk tot in detail. Waar heeft hij gestaan? Hoe reed hij precies? Waar werd hij aangereden? Waar kwam hij op het harde asfalt terecht? Je vraagt je af of het nodig is om twee jaar na dato deze vragen opnieuw te stellen. Voor ons is het echter net alsof het gisteren is gebeurd.

Heb ik de kracht om dit leed ten volle te dragen?

Tijd heeft geen functie bij een verlies van deze omvang. Als je eraan denkt, dan is het weer even hevig als het moment dat je het hoorde. De boodschap dat je zoon in een onherstelbare coma ligt en gaat overlijden is zo moeilijk te bevatten, dat het zelfs nu nog niet helemaal tot ons is doorgedrongen. Ik twijfel er zelfs aan of het ooit helemaal tot mij door zal dringen. Of ik de kracht heb om dit leed ten volle te dragen.

Zeker als ik zou geloven dat dit leven het enige leven is dat er is. Geen hiernamaals, geen ‘eindeloos bewustzijn’, geen hemel en geen ‘er is meer tussen hemel en aarde’. Mensen die dit wel geloven vind ik daarom meedogenloos en wreed. Vooral de zekerheid waarmee atheïsten beweren, dat er niets is en ook nooit iets kan zijn, dat vind ik stuitend. Hoezo weet je dat zo zeker? Waarom laat je geen ruimte voor andere meningen? Moet je mij in het diepst van mijn ziel raken?

Hoop doet leven

Natuurlijk, het is niet persoonlijk bedoeld, het is ‘slechts’ een mening. Wat mij betreft mag je die mening gewoon voor je houden. Ik ben er niet mee geholpen. Ik geloof liever dat ik Robin ooit weer ga zien. In welke vorm dan ook. Ik zal hem herkennen en hij zal mij omarmen. We zullen weer samen zijn en ons leven op deze idiote aarde bespreken. Om vervolgens glimlachend samen met al onze geliefden ons pad te vervolgen. Dat wil ik geloven, dat houdt me op de been.

Nou ja, behalve nu dan. Nu lig ik hier zielig op de bank. Goede Vrijdag, twee jaren geleden kwam Robin aan op Vlieland voor zijn laatste dagen met mij. Ik hielp hem bij zijn studie-opdrachten en spoorde hem aan te werken aan zijn toekomst. Een toekomst die er niet meer kwam. Niet meer in dit leven althans. Maar wie weet, wordt hij de chef werkplaats bij Tesla die hij had willen worden in een volgend leven. Ik geloof erin! Al is het alleen maar om mezelf door dit leven heen te loodsen.

Liefs,
Miranda

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!