Toch weer die rode bultjes, denk ik. Hoe doen andere vrouwen dat? Die niet-bultjes-vrouwen? Weet je wat, ik laat het gewoon weer groeien. Ja, ik stop met dat geklooi met die mesjes. Volgens mij is dat helemaal terug, al die jonge meiden in de sauna vorige week hadden haartjes. Een overtuigd gezicht kijkt me aan vanuit de spiegel. Of toch maar niet, aarzel ik in de richting van de wat mistig wordende Spiegelvrouw? Joost vindt glad het mooist, ach, je moet wat over hebben voor je kerel. Maak daar maar ‘kerels’ van, mevrouw Esther, vult Spiegelvrouw aan. Zo is dat, zeg ik, twee mannen blij, dat is ook wat waard. Misschien is harsen voortaan een idee, of…

‘Mam, ben je nu eindelijk klaar. Duurt wel lang voor een vrouw die alles in vijf minuten kan.’ Hoor ik daar de lieftallige stem van dochter?
‘Nee, die van vijf minuten dat is jouw vader, maar dat is meestal niet in de badkamer.’ ‘Gaddamme mam, veel te veel informatie. Veel te veel.’

Mijn ochtend is begonnen. Die begint eigenlijk bijna altijd in de badkamer, onder de douche word ik pas echt wakker. Wakker genoeg om te zien dat die toch echt wat nieuwe, zeg maar, delen kan gebruiken. Zoals een nieuwe douche. En wasbak. En kastjes. En als we dan toch bezig zijn die lichtbruine tegeltjes met schimmelvoegen vervangen door mooie frisse exemplaren. En om het af te maken van die heerlijke vloerverwarming, zoals Fee heeft, zodat je voeten en benen heerlijk warm verwend worden als je uit de douche stapt. Dat je gewoon voor je plezier nog even wat verder rommelt. Maar goed, zoals Daan altijd zegt: alles doet het nog en we hebben geen geld. Ja, mijn Daan, echtgenoot van Esther Malkaan en vader van Céline en Maartje. Daan is ‘een gegeven’. Gewoon, Daan die er is. Zodat ze een ma én een pa hebben. Hoef ik de meiden niet steeds zelf naar de wedstrijden te brengen. Kun je het huishouden delen, ja dat doet Daan prima. Soms wat kletsen. En Daan-seks. Hij wil wel vaker, maar ik heb hem in het ritme van één keer per week gekregen. Ja, als ik echt iets wil. Zondagochtend kust hij een paar keer mijn hoofd, borsten, tong haastig een keer of wat tussen de benen en dan de rest. Binnen een paar minuten weer een tevreden man, en de rest is voor Joost.

Ik kijk nog even naar de Spiegelvrouw. Ze heeft krulletjes en is achtenveertig. Haar haren zijn mahoniebruin (€ 8,99). Meestal tenminste. Soms als het druk is, dan lijkt het wel of het harder groeit dan wanneer je alle tijd hebt en opeens is er een kleur bij. ‘Arg mam, je hebt uitgroei.’ Leuk gezicht. ‘Goede kop,’ dank je wel Joost. Pretoogjes, altijd al gehad. Wel graag wat dunnere bovenbenen en wat minder hangvelletjes. Maar valt eigenlijk allemaal wel mee. Verder best tevreden, gezien de schoonheidsslijtage die je mag verwachten zou het best beroerder kunnen. En je moet een lijf vooral goed weten in te pakken: verpakking is belangrijk. Ik ben bijna klaar voor de job. Voor mijn jongens. Mijn ‘moeilijke jongeren’, schatjes vaak en etters soms. Ze begeleiden, praten, plannen maken, helpen. Vier dagen per week.

‘Je kunt nooit te veel informatie hebben, Ceel.’
‘Wel van dat soort dingen van je ouders. Bah. Schiet nou op anders kom ik te laat op school.’ ‘Oh, dat is tegenwoordig een probleem?’
‘Erg leuk, mam, erg leuk.’
‘Bijna klaar schat.’
Ik trek mijn leuke setje aan. Kijk, ik zie er toch nog goed uit. Zeker hier in. Ik ben er dan ook zuinig op, meestal is het gewoon Hema, maar niet bij Joost.
‘Ik moet vanavond tot negen uur werken,’ roep ik alvast naar de deur.
‘Oké,’ hoor ik Ceel opgewekt antwoorden, die ziet alweer een halve avond zonder toezicht verschijnen.
‘Ik zal je vader zeggen dat hij je huiswerk checkt.’
‘Natuurlijk,’ zucht de deur.
Ik ben klaar.
‘Wat een mooi setje. Nieuw? Ik dacht dat we moesten bezuinigen?’ is het eerste wat Ceel zegt.
‘Ik dacht dat jij zo’n haast had? En dat bezuinigen doen we op de kinderen.’
Ceel haalt adem om daar nog eens over heen te gaan, dat is haar wel toevertrouwd. Ik geef haar een duw de badkamer in en trek de deur dicht. ‘Schiet nou maar op, anders kom je inderdaad te laat, wijsneus. En vergeet de voordeur straks niet te sluiten, jij bent de laatste.’ Na het werk eerst even bij Fee langs en dan naar Joost, kon slechter.

Fee

Het was op het einde van de zomer van 1983 dat ik Fee ontmoette. We zaten, zoals meestal, met een groepje in de kleverige keuken van de studentenflat. Zestien kamers op één gang, alle aanleiding om heel veel te doen en vooral niet te studeren. En dat lukte best goed. Er kwam een onbekend meisje binnen met een eigen sleutel. Lang, slank en met een opzichtige rood-gele broek waarop allerlei papegaaien de vreemdste capriolen uithaalden. Ze keek nieuwsgierig om zich heen en liep zelfverzekerd in een rechte lijn naar ons toe. Daar kwam iemand binnen.
‘Hallo, ik ben Fee, ik kom op kamer 12 wonen, als die er tenminste een beetje uitziet.’
‘Leuk,’ zei Hans, die zich graag als gangpapa afficheerde, ‘dat is naast mijn kamer, worden we buren. En wat een eh…interessante broek heb je aan. Jij houdt wel van vrolijke kleuren, je lijkt me een vrolijk papegaaitje?’ Triomfantelijk keek hij ons groepje rond. Zag iedereen wel hoe hij die nieuwe aan het uitproberen was. Met haar antwoord kwam ze meteen bij mij binnen, en ging daarna nooit meer weg.
‘Ja, ik ben dol op vrolijke kleuren. Ik houd van de drie K’s: kleuren, kerels en klootzakken. De eerste twee verzamel ik en de klootzakken pak ik aan.’ Ze had ons meteen gevangen en Hans al helemaal. Hij maakte zich extra breed.
‘Oh interessant. En wat doe je dan met die verzameling?’ Zijn stem sloeg over, zoals vaak wanneer hij het spannend vond.
‘Ik zou me vooral afvragen wat ik met klootzakken doe,’ zei ze met een vilein lachje. ‘Maar nu ga ik eerst maar eens naar die kamer kijken.’
‘Ik loop wel even met je mee’, zei ik. Een dag later stonden we samen de muren te verven. Rood, groen, oranje en paars. En Esther-en-Fee werden voortaan in één adem genoemd.

Ja, we kennen elkaar al ruim dertig jaar, delen alles en hebben nog steeds ons Klootzakken Opruim Team. Dat heeft al heel wat keren toegeslagen, maar daarover later meer…

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!