Ik ben benieuwd naar je. Het staat er echt. Ik heb het bericht al tien keer weggegooid. Of nou ja, bijna weggegooid. Mijn wijsvinger heeft al veel vaker wijs boven de woorden gehangen. Tik aan, delete chat, klaar, de rest van je leven wacht. De tijd die tussen de vorige berichten zat, was kort. Hé lekker ding, goed geslapen? Dag schoonheid, heb ik nou over jou gedroomd? Waar was je vannacht? Remco heeft diepgang, maar die zoek je niet om half acht in de ochtend. Zijn ‘ik ben benieuwd naar je’ kwam rond koffietijd. Toen hadden we al een slordige twintig berichten uitgewisseld. Ik wilde eerst een onschuldig iets terugsturen. Leuk, ik ook naar jou. Maar ja, wat dan? Inmiddels slaat de tijd een behoorlijk gat tussen zijn bericht en mijn reactie daarop. Jazeker ben ik benieuwd naar Remco42jaar. Zijn foto’s zijn dik in orde, zelfs door Fee goedgekeurd. Ik heb overwogen alles wat ik van hem weet aan Martijn door te geven, zodat hij me kan behouden voor het soort mannen waar Fee patent op lijkt te hebben, maar dat heb ik nog niet gedaan. Alsof ik aan Joost niet genoeg heb, lach ik mezelf uit. Uiteindelijk pak ik mijn telefoon en tik ik maar een woord. Koffie?
Even voor drie uur loop ik een restaurant binnen. Dat beloofde het bord buiten op de muur tenminste. Binnen krijg ik meer de indruk van een cafetaria. Bruine, houten stoelen met kussentjes op de zittingen die je in een vorig leven wit kon noemen. Ik zie vlekken in tafelkleden. Een tegelvloer die je in het openluchtmuseum verwacht, niet in een restaurant waar je met iemand voor het eerst afspreekt. Remco is hier vast nog nooit geweest. Ik zie de wanhoop ongetwijfeld in zijn ogen als hij dadelijk binnenkomt. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn… De man die als eerste binnenkomt, lijkt deze zaak goed te kennen, getuige het knikje naar de vrouw die mij net daarvoor mijn koffie heeft gebracht. Ik scan zijn gezicht en lichaam. Niet Remco. Te dik en al kalend. Ik neem een slok van de koffie die niet half zo slecht is als ik had verwacht en schrik van het tikje op mijn schouder. Het ‘Dag Lola’ zorgt voor kippenvel op armen en benen. Lola, that’s me. Op Wordfeud dan. En bovendien weet ik absoluut zeker dat ik na niet-Remco niemand meer heb zien binnenkomen. Langzaam zet ik mijn kopje op het schoteltje terug. Ik kijk op om, zoals ik al vreesde, de man te zien die niet lijkt op de foto’s die ik heb gekregen. De duidelijk zichtbare zweetplekken onder zijn armen prikkelen mijn neus. ‘Remco?’ Ik hoop dat het vraagteken achter zijn naam duidelijk doorklinkt. Zijn ‘in eigenste persoon’ maakt duidelijk dat ik in die opzet niet ben geslaagd. Drie zoenen volgen. Op de wang, gelukkig. Nadat hij vervolgens met een beweging van zijn hand koffie voor zichzelf heeft besteld, gaat hij op de stoel naast me zitten. Hij knikt licht geamuseerd. ‘Je ziet er goed uit.’ Ik mompel iets. Neem een slok koffie en bedenk of ik frontaal voor de aanval zal gaan. Jij ziet er niet echt uit zoals op de foto’s die ik van je heb gekregen. Of: Zeg eens: hoe oud zijn de foto’s die je mij hebt gestuurd? Maar ik houd mijn mond. Remco pakt dat op als een overduidelijk teken van genegenheid. Hij legt zijn hand op mijn bovenbeen en als even later de koffie wordt gebracht, ligt zijn hand daar nog steeds.
Ik houd het een half uur vol. Een half uur waarin Remco geen enkele pijnlijke stilte heeft laten vallen. Remco is geweldig. Hij is succesvol in zijn werk als ambtenaar, geliefd bij zijn collega’s. Ja, ook bij een aantal vrouwelijke collega’s – knipoog, knipoog. Hij struint geregeld rommelmarkten af om zijn verzameling Lucky Luke stripboeken aan te vullen. Alleen eerste druk, uiteraard. Zijn Zuid-Limburgse accent maakt het er niet beter op. Waarom Nederlands praten als het niet per se nodig is? Ik vlucht het toilet op en bel Fee. Vijf minuten later, als Remco net begonnen is over de ontrouw van zijn derde ex, gaat mijn mobiel. ‘Sorry, mijn dochter’, knik ik naar Remco. Een noodgeval. Ruzie met haar vriendje. Fee tettert in mijn oor over hoe lelijk die vent naast me dan wel niet is en ik heb grote moeite mijn samengeknepen lippen op elkaar te houden en niet in lachen uit te barsten. Ik onderbreek haar woordenstroom met de belofte dat ik er onmiddellijk aan kom. Remco kijkt verbaasd, maar herstelt zich snel. Een dochter in tranen, tja, daar wint zelfs Remco het niet van. Ik laat Remco nog een paar berichten sturen voordat ik hem blokkeer. Fee komt de volgende dag niet meer bij als ik Remco beschrijf. ‘Maar eh, Es, misschien was het van binnen wel een heel knappe man? Betrouwbaar, lief en toch een échte vent in bed? Heb je hem wel een eerlijke kans gegeven?’ Ik hef mijn glas in haar richting en proost op de liefde. Dat liefde ons maar op veel manieren mag vinden – maar voor mij niet meer dankzij wordfeud.
Schuldbewust kruip ik die avond naast Daan in bed. Je zult maar met mij getrouwd zijn. Ik kook middelmatig, vind een schoon huis een teken van een verspild leven en dankzij de gouden regel die alleen seks op zondagochtend toestaat, duw ik Daan in de richting van sekssites. Oh ja, en dan vergeet ik Joost voor het gemak maar even. En het geflirt op WordFeud. De diepe zucht die uit me ontsnapt, ontgaat Daan niet. Hij draait zich naar me om. ‘Echt schat, ik heb het je beloofd. Ik snap dat je het vervelend vindt en je mag best boos op me zijn.’ Ehh… sorry? Beloofd? Vervelend? Wat heeft dat met mijn kookkunst en ontrouw te maken? Ik kan Daans woorden niet kwijt in de chaos die in mijn hoofd heerst. Daar waar Remco eerder die dag de stilte die ik liet vallen als instemming invulde, voelt Daan dat anders. ‘Je gelooft me niet.’ Dat is het niet, denk ik licht panisch. En dan valt het kwartje. De sekssite. Daan heeft beloofd de sekssite niet meer te bezoeken. Geen erotische berichten meer over steunbalken en draagmuren. Daan wordt weer gewoon Daan.
‘Fijn’, zeg ik. Het blijft stil. Het duurt lang voordat ik in slaap val, maar ik kijk wel uit om nog zo’n zucht los te laten. Mijn zucht moet binnen blijven, op het strafbankje bij al die geheimen die ook nooit buiten mogen spelen.
Esther verschijnt elke vrijdag. Meer Esther lezen?
(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)
Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!
You might also like
Leave A Reply