Verleden jaar zomer op een winderige namiddag was er in het winkelcentrum bij de boekhandel een kaartenstandaard omgevallen en de kaarten dwarrelden over de straat. Ik liep ijzerenheinig voorbij en zag de filiaalhouder en zijn verkoopsters verwoed om zich heen graaien. Ik hielp niet mee de weggewaaide kaarten op te rapen. Dat ik moe was en een pestbui had die dag mag geen excuus zijn.

Discriminerende buschauffeur

En zo zijn er meer dingen die aan mij blijven knagen, omdat ik niet handelde zoals het zou moeten. Bijvoorbeeld het volgende voorval. Ik zat voorin de bus naast een Surinaamse mevrouw. Zij moest eruit bij een halte en vroeg de chauffeur of ze de ingang voor mocht nemen. Hij bromde vervolgens: ‘U gaat maar achteruit, u bent toch goed ter been.’ De vrouw knikte bedremmeld en stapte uit via de achteruitgang. Totdat ik er zelf uit moest. Omdat ik een zware tas bij me had en de ingang voor dichter bij was dan de achteruitgang vroeg ook ik of ik er daar uitmocht. Zonder morren opende de chauffeur zijn portieren voor mij. Als ik lef had gehad, had ik moeten zeggen: ‘Waarom opent u die deur wel voor mij en niet voor die Surinaamse mevrouw, discriminatie is uit de mode hoor!’ Maar ik dacht er op dat moment niet goed bij na en ik zal het ook wel niet gedurfd hebben.

Huilende peuter

Maar het kan nog erger. Enige tijd geleden liep ik bij Albert Heyn te winkelen toen een ongeveer drie jaar oud meisje in een enthousiaste bui tegen mijn karretje opbotste en haar gave melktandjes stootte. Haar speelsheid verdween op slag en ze zette het op een oorverdovend gekrijs. Dat ik niet zo’n kinderliefhebster ben, was niet eens de reden dat ik met een stalen gezicht doorliep, maar meer, omdat ik in deze situatie niet geconfronteerd wilde worden met de liefhebbende moeder van het meisje die mij toch de schuld zou geven van deze botsing. Dat was natuurlijk een laffe daad, ik had tenminste het kind kunnen troosten, maar goed, het gebeurde nu eenmaal zo en ik ben nog altijd niet trots op de manier waarop ik dit heb aangepakt.

De maatschappij. Dat ben jij!

Toen ik dit met een vriendin besprak, riep ze verontwaardigd en terecht uit: ‘Nou ja zeg. De maatschappij. Dat ben jij!’ Ze citeerde de bekende advertentie uit bladen en kranten waarop mijn oog al eerder was gevallen. Ik voelde me beschaamd.
Verleden week gooide ik glas weg en zag dat er vlak naast de glasbak een fles kapot gevallen was. Ik raapte scherf voor scherf op en deponeerde ze netjes in de glascontainer.

De opmerking van mijn vriendin over de maatschappij had zijn uitwerking niet gemist. Tussenbeide komen als er twee opgeschoten jongens aan het vechten zijn, zal ik bij lange na niet durven, maar dit was toch een stapje in de goede richting.

Manja Herstel

Wil je meer artikelen lezen van Manja Herstel?

• Kies je kleur lippenstift
• Atjehstraat 20, drie hoog
• Premier Amour Parijs
• Oud, maar nog niet afgedaan
• Nederlands leren aan vluchtelingenkinderen
• Een band voor het leven. Met wie heb jij dat?
• Verrassend voordelig naar Delft, de stad van Vermeer
• Wat maakt Nederland zo gelukkig?
• Geluk op een sombere winterdag kost niets
• Elke dag iets te vieren

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!