The best things in life are free. Zo gaan Erik en ik vandaag op onze woensdag Samen Uit dag naar het gratis lunchconcert in de Doelen in Rotterdam. We stappen op lijn 23 en zien al uit de verte dat er zich een grote mensenmassa voor de Jurriaanse zaal gevormd heeft. We sluiten netjes aan. Ik zie in de verte een schoolgenoot staan, Meta, en we zwaaien verrast naar elkaar. Nooit geweten dat ze ook een liefhebster van klassieke muziek is. Buiten schijnt een waterig zonnetje en het is koud.

Liefhebbers van klassieke muziek

Klokslag half één gaat de deur open en drommen de mensen samen om naar binnen te gaan. Ik zie vogels van diverse pluimage, veel ouderen, maar ook jonge mensen. Gewone mensen en paradijsvogels: een vrouw met blote voeten in Croggs, een oude man met een lange grijze zwerversbaard, een echtpaar dat zich speciaal voor de gelegenheid heeft uitgedost met een hoed. Broeders en zusters, liefhebbers van klassieke muziek, verenigt u.
In de foyer drinken we koffie, ook gratis, jawel en eten er ons meegebrachte broodje bij op.
Het is immers een lunchconcert.

Vriend van vroeger

De gong gaat en iedereen gaat en masse de zaal in en deze zit gauw helemaal propvol. Als we de trap oplopen om een plaatsje te zoeken horen we uitbundig: “Erik, Erik”, roepen.
Erik voelt zich betrapt en vermoedt dat het een ex-collega is, die hem getraceerd heeft in de concertzaal. Maar het blijkt Rob Bergen te zijn, een vriend van vroeger, die pas nog bij ons op visite was. Hij vertelde toen na zijn pensionering alleen nog te willen slapen en naar muziek te willen luisteren. Dan is hij hier aan het goede adres.

Marietta Petkova

We vinden nog net twee lege stoelen en zien dat een aantal mensen moet uitwijken naar de belendende trappen.Vandaag zal de Bulgaarse pianiste Marietta Petkova nummers spelen van Robert Schumann en Frederic Chopin. Daar willen blijkbaar veel mensen naar luisteren.
De pianiste betreedt het podium, een frêle verschijning met halflang donkerblond haar in een grijze jurk met voiles.

Schumann

Al gauw dwarrelen de parelende klanken van Schumann als herfstbladeren door de zaal en iedereen luistert ademloos. Het lijkt wel of de mensen dubbel genieten nu het allemaal niets kost; hoe duur zou het zijn een kaartje voor een pianoconcert van een pianiste van dat kaliber? De vingers van Marietta dansen over de toetsen lijken de zaal te betoveren. Ze houdt iedereen met haar spel in een magische greep. De mensen zijn muisstil, je hoort geen kuchje en het lijkt wel of iedereen in diepe trance is. Zo met elkaar te luisteren naar deze muziek is bijna een mystieke ervaring. Je voelt je echt verbonden met elkaar.

Chopin

Bij de Fantasie –Impromptue van Chopin zie ik mensen de ruggen rechten en sommigen de ogen sluiten. Ook ik doe even mijn ogen dicht en waan me in het Mallorca uit de 19e eeuw, toen Chopin op kasteel Valdemosa met George Sand samenwoonde. Zou deze melodie daar aan zijn brein ontsproten zijn, toen hij net de liefdesdaad met haar had verricht?
Of was hij toen net in Parijs en hoorde hij dat hij tuberculose had? Mijn gedachten gaan met me op de loop en leven een eigen leven.

Staande ovatie

Het slotakkoord brengt me weer in het heden en het applaus barst klaterend los.
Na het derde stuk, ook een Fantasie van Chopin, kom ik weer met beide benen op de grond en de pianiste krijgt een staande ovatie. Ze komt niet onder een toegift uit.
Iedereen staat op en stommelt weer de zaal uit. Rob Bergen draait zich nog even om en groet ons met een armzwaai. Meta ben ik uit het oog verloren.

The best things in life are free

Ontnuchterd kom ik buiten in de koele buitenlucht en ik hoor weer de piepende trams en het drukke verkeer voorbij razen.
Ik hoop dat we nog heel lang van zulke concerten mogen genieten, ondanks alle bezuinigingen op kunst en cultuur. The best things in life are free.

Dit artikel is geschreven door Manja Herstel

https://sophiamagazine.nl