Excuses
Excuses
sorry, beste mensen. Mijn excuses dat er vandaag geen boekrecensie verschijnt. Ik beloof er later deze week eentje te plaatsen
Ik heb even een hele drukke periode maar ik kom zsm bij je terug!
hele fijne zondag!
Ben je 40-, 50-, 60-, 70-, 80-, 90- of 100-plus? Dan is Sophia Magazine hét online magazine voor jou.
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houd je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen.
Ben je ook een specialist in één van deze thema's? Word dan schrijver bij Sophia Magazine! Op de pagina Vacatures vind je meer informatie hierover.
sorry, beste mensen. Mijn excuses dat er vandaag geen boekrecensie verschijnt. Ik beloof er later deze week eentje te plaatsen
Ik heb even een hele drukke periode maar ik kom zsm bij je terug!
hele fijne zondag!
|
|
Wie heeft ze niet gehad als kind; Knuffels? En ik hoorde laatst dat er ook nog heel veel volwassenen met een knuffel slapen. En waarom niet? Er is niets vreemds of geks aan als je ‘s nachts een zacht kussentje in je armen wil houden. Mijn ouders vertelden mij dat ik als baby niemand toeliet in mijn wieg of bedje. Maar wel moest ik altijd een stuk laken of deken in mijn knuistje houden wilde ik gaan slapen.
Laatst hadden mijn zus en ik het nog over Lotje. De naam was afgeleid van ‘Duimelotje’, een pop die haar duim in haar mond kon stoppen. Lotje moest overal mee naartoe en m’n zusje kon niet slapen zonder Lotje. Tot Lotje een keer zo vies was geworden dat mijn moeder haar in de wasmachine had gestopt. Het was Lotje niet meer en de liefde was over. Ze rook en voelde niet meer zoals het poppetje wat altijd zo’n troost en steun was geweest.
Ik heb niet zoveel verstand van de psyche van kinderen. Maar ik vind het best wel vreemd dat vrijwel alle kinderen een knuffel nodig hebben. Mijn zus en ik groeiden op in een heel veilig nest. We zouden eigenlijk geen steun of troost bij een knuffel hoeven zoeken. Toch was dat zo en werd dat heel normaal gevonden. Ik kreeg als peuter van mijn opa een harlekijn, kortweg ‘hal’ genoemd. Hal mocht dan niet met mij slapen maar voor de rest van de dag en avond waren wij twee onafscheidelijk. Hal was bijna net zo groot als ik en had een grote rode puntmuts op. De muts had in het midden een permanente deuk omdat ik hem daar altijd vast hield. Zijn voetjes waren helemaal afgesleten want ik sleepte Hal aan zijn muts overal mee naartoe toe waardoor z’n voeten over de grond sleepten.
Wat er ooit met Hal is gebeurd is een raadsel. Hij zal wel een keer in de prullenbak zijn geëindigd. Ik heb er geen trauma van overgehouden, dus ik was Hal ontgroeid neem ik aan. Voor Hal in de plaats kwam Kwak Sommer. Het moet in een tijd geweest zijn dat we er achter kwamen dat mensen naast hun voornamen ook nog een achternaam bezaten. Onze achternaam was Sommer, dus toen er een enorm grote opblaas eend bij ons kwam wonen was het vrij logisch dat de eend ‘Kwak Sommer’ ging heten.
Kwak Sommer was een soort Donald Duck van plastic die vanaf de dag dat hij bij ons woonde ook overal mee naar toe moest. Arme pa die de taak kreeg Kwak Sommer te dragen en te zorgen dat hij met ons naar bos, zee en familie bezoekjes ging. Kwak Sommer was twee keer zo groot als ik, dus dat was geen gemakkelijke taak. En zo sjouwen ouders wat af en aan met de knuffels van hun kroost. Makkelijker was de pony die bij ons in de hoek van de woonkamer stond. Die was onzichtbaar en sjokte zelf achter ons aan. Zodra wij ‘pony’ riepen kwam hij er aan gehold. Niemand kon hem zien maar voor ons als kinderen bestond hij en was hij net zo echt als een echt paardje.
Het zijn leuke herinneringen. Heb jij (nog) een knuffel van vroeger bewaard? Of leven jouw knuffels ook alleen in je herinneringen? Ik ben gek op de strips van Bill Watterson over Calvin en Hobbes, waar een 6-jarig jochie,Calvin, allemaal avonturen beleeft met zijn speelgoedtijger Hobbes. Zodra er mensen in de buurt zijn tekent Bill de tijger als speelgoedknuffel. Zodra Calvin en Hobbes alleen zijn in de strip verandert Hobbes in een echte tijger. Meesterlijk hoe de schrijver/tekenaar de fantasiewereld van een klein jochie zo duidelijk weet weer te geven.
Ik word vanmorgen wakker met allemaal berichtjes op mijn telefoon. Dikke knuffels op deze ‘oma-dag’. Vandaag is het 3 april en zou mijn moeder 88 jaar zijn geworden. Het is nog steeds wennen dat ik nu rustig aan kan doen en me niet hoef te haasten en met gebak naar haar toe hoef te fietsen. ‘Voor het geval dat er al visite komt in de ochtend om een kopje koffie te drinken.’ Dan moet er wel gebak zijn natuurlijk.
Hoewel ze zei dat ze nooit zo om haar verjaardag gaf, was ze stiekem altijd wel heel blij op haar verjaardag. Dat ze al haar ‘kuikens’ om zich heen had gebeurde doorgaans niet zo heel veel. Wel kwam iedereen regelmatig maar niet vaak allemaal tegelijk. En ze straalde als middelpunt tussen al haar ‘liefies’. Ze vond het niet fijn om oud te worden. Ze was juist altijd degene die het voortouw nam, die oplossingen zocht net zo lang tot ze gevonden waren en ze had veel energie.
Tot ze ouder werd en ineens dingen niet meer kon. Ze wilde er lange tijd niet aan. Een rollator was voor ‘oude mensen’, en zij was met haar 85 jaar nog niet zo ver. ‘Ze doen alsof ik kinds ben,’ was een andere uitspraak die ze soms riep uit frustratie dat ze niet alles zo duidelijk meer wist en begreep. Haar wil was nog veel sterker dan haar lichaam. En ondanks de vele, geweldige, hulp wilde ze zo graag alles nog zelf doen.
Ik mis haar, soms zo erg dat het letterlijk zeer doet van binnen. Ik mis onze gesprekjes over de telefoon en haar knuffels als ik het even moeilijk had. Zo vaak denk ik nog dat ik het haar even moet vertellen als er iets leuks is gebeurd om me vrijwel direct te realiseren dat ik niet meer de telefoon kan pakken. Hoe fijn zou het zijn als er een satelietverbinding met de hemel bestond? Iemand, heren/dames uitvinders en techneuten, voel je geroepen dit voor elkaar te krijgen!
Ik luister en kijk wel eens naar die programma’s waar een medium aan het woord is. Niet wetend wat ik er van moet geloven. ‘Voelt’ het goed dan wil ik het graag aannemen, maar er zijn ook momenten en ‘gesprekken’ waar ik totaal niets bij voel en die volgens mij van begin tot eind verzonnen zijn. Op zich is het natuurlijk best heel vriendelijk dat er mensen zijn die ons troost willen bieden, door in contact te staan met dierbare overledenen. Aan de andere kant lijkt het me lastig om te kunnen slapen als je daadwerkelijk de hele boel beduveld. Voor veel geld vaak.
Dus vertrouw ik liever op de band die er tussen mijn moeder en mij bestond (en bestaat). Ik geloof heel sterk in een leven na de dood. Alles heeft zin en het kan er bij mij niet in dat wij mensen hier 85 jaar op de aarde ronddollen zonder dat daar een doel voor is. Zomaar voor de leuk. En voor veel mensen is het leven best zwaar. Dat zou dan totaal geen zin hebben als er niet iets na zou komen. Nee, ik weet zeker dat het niet afloopt met de dood van je lichaam.
Dus heb ik vanmorgen een gesprek met ‘oma’. Ik vertel haar over de berichten en dat iedereen even stil staat bij haar leven op aarde vandaag. Hoeveel we van haar houden en hoeveel ze voor ons betekent. Ik zeg haar dat we iets lekkers bij de koffie nemen vanavond, misschien een advocaatje met slagroom. En dat we samen lachen en herinneringen ophalen, elkaar knuffelen. Ik voel een warm gevoel door me heen gaan. Ik hoor haar stem: trots is ze op ons, en zo heel erg blij dat we elkaar hebben en dat ze het goed heeft, weer samen met opa. Ze geeft ons een hele dikke knuffel. Ik voel het.
Betekent dit gevoel dat ze echt dichtbij ons is? En wil ze ons allemaal een dikke knuffel geven? Ja en ja. Ik ken haar door en door en ik weet dat ze dit het allerliefste wil. Dichtbij ons zijn en ons knuffelen. Zoals ze altijd heeft gedaan en altijd zal blijven doen.
‘Ik hoest en kraai en piep, ik heb beslist de griep,’ zong Corry van Gorp ooit. Dat gebeurt mij ook nu, dus ik kom heel graag bij jullie terug volgende week. Nu duik ik weer mijn bedje in.
Ik heb zowaar voor het eerst dit jaar in het zonnetje op een terras gezeten. En wat was het heerlijk. Ik zat een beetje uit de wind met de zon in mijn gezicht. Ik nam een witte wijn en voelde me al een beetje in een lentesfeer. Het was nog net iets te fris voor een zomergevoel, maar het begin is er. En omdat ik een John Denver friend was en blijf, schiet het liedje ‘Sunshine on my shoulders’ mij te binnen.
Komt het omdat ik ouder word of heeft het schrijven van mijn boek over mijn ervaringen in Aspen er iets mee te maken? Ik weet het niet, maar de laatste tijd leef ik bijna op herinneringen van vroeger. Niet dat ik vergeet in het nu te leven maar ik ben veel bezig met de ervaringen van voorbije jaren. Een mooie ervaring is dat JD dit favoriete lied speciaal voor mij en een vriendin heeft gezongen. Alleen hij met zijn gitaar. En ja, die beelden komen direct naar voren als ik zachtjes het liedje neurie.
Want wat heb ik zin in de lente. Als wintermens geniet ik van koude, zonnige winterdagen. Maar helaas zien we die hier te weinig. De laatste dagen waren geweldig mooi. Ik ben al bezig gegaan met het opruimen van mijn balkon. Ik heb een gedeeltelijk inpandig balkon aan de voorkant van mijn appartement, waar de hele dag de zon op schijnt. Hier kan ik nu al heerlijk zitten, ook al is het met een trui en vest aan. Uit de wind, in de zon, is het genieten van die zon op mijn gezicht en ja, ook op mijn schouders. En daar ga ik weer.
Ik krijg het lied niet uit m’n hoofd. Misschien is het de bedoeling dat het erin blijft zweven. Als een soort visualisatie. Hoe meer ik het zing en erin geloof hoe feller en meer de zon gaat schijnen. Laat al die wolken maar verdwijnen en breng ons heel veel zonneschijn. Ik zing, ik wandel door de stad en ik hoor de vogels blij kwetteren. Ook zij hebben de lente in hun hoofd. Wat gaan we weer een mooie tijd tegemoet met z’n allen. Ga jij ook even stilstaan? Leg jij ook even je werk neer en loop naar buiten? De tijd gaat te snel, dus maak even tijd om die zon op je schouders te voelen.
We zijn net terug, een vriendin en ik, van een riviercruise kerstmarkten. Ik heb weleens een zeecruise gemaakt met zo’n gigantisch groot schip door de Caribbean. Maar ik had nooit eerder een riviercruise gedaan. We namen het een beetje op de koop toe want we gingen in eerste instantie voor de kerstmarkten.
Om nu eens via het water te gaan leek ons overigens best een goed idee. Als reisagent kreeg ik steevast de opmerking dat cruisen iets is voor oude mensen. Ik weet wel waar dat vandaan komt. Het is zeer relaxt, want je pakt een keer je koffer uit en je hotel vaart met je mee. Je gaat overdag van boord en komt tegen de avond weer terug en verblijft in dezelfde hut. Geen gesjouw met koffers en gedoe met taxi’s of huurauto’s en toch een rondreis waarbij je allerlei leuke plekken bezoekt.
En ja, tijdens deze reis waren er een aantal wat oudere mensen aan boord. Toch waren er ook nu jonge mensen. Dochters met hun moeders, stelletjes die de gezellige sfeer wilden proeven van de kerstmarkten en geen zin hadden om hiervoor uren te rijden. Het was een themareis die jong en oud aansprak. Mijn vriendin en ik voelden ons dan ook echt niet ongemakkelijk. In tegendeel. We hebben zelden zo’n leuke reis meegemaakt.
De kerstmarkten in Maastricht, Luik, Namen en Dinant stelden niets (of in ieder geval niet veel) voor. We waren teleurgesteld dat er alleen kraampjes met eten en drinken aanwezig waren en hier en daar een sieraden- of tassen tentje. Geen kerststallen, sneeuwbollen of kerstmannen. Geen sneeuwpopjes, gnomes of andere kabouters. Ook de kramen met Belgische kerstchocolade waar ik op had gehoopt en stiekem op had gerekend ontbraken.
We hebben tijdens deze reis het enorme geluk gehad dat we aan een vaste tafel zaten met een groepje van vier geweldige mensen. Het klikte vrijwel direct. We zagen elkaar standaard met ontbijt, lunch en diner. Omdat we het zo naar ons zin hadden met elkaar kropen we ook vaak in de avond samen in de salon. Na een paar heerlijke drankjes kwam de stemming er nog beter in en hebben we vreselijk gelachen met elkaar.
De hele groep mensen die zich aan boord bevond was overigens zeer aangenaam. Om niet te spreken over de bemanning. We werden allen behandeld alsof we van koninklijke bloede waren. Het eten was buitengewoon geweldig. Ik weet dat dit overdreven klinkt maar ik heb er geen andere woorden voor. Culinair, lekker, mooi opgemaakte borden, 4-gangen lunch en diner met wat extra’s op de laatste avond. De drankjes waren inbegrepen. Dat wil zeggen: alle wijn en bier, limonades, koffie en thee. Voor sterkere dranken betaalde je een toeslag.
Ik sprak al even over de bemanning. Iedereen doet zijn/haar uiterste best om het zo fijn mogelijk voor je te maken. Wat is het heerlijk om eens een aantal dagen zo verwend te worden. En nee, Ineke, Tom, Harm, Toos, Bert, Esther en Joke, ik heb het nu niet alleen over die ene knapperd. Jammer dat het ten strengste verboden is (op straffe van onmiddellijk ontslag) voor de bemanning zich op enige manier romantisch in te laten met passagiers. Maar er is niets mis met een beetje flirten, toch?
Al met al hebben we genoten. We zagen prachtige bergen met oude kastelen en landhuizen aan ons voorbij trekken. We konden aan land volop ons schoolfrans weer een beetje ophalen. Maar we hebben vooral heel erg veel gelachen. Zo gelachen dat de tranen niet binnen bleven. En zo lachen dat we er pijn in ons buik van kregen. Dankzij eerder genoemde mensen was dit een cruise om nooit te vergeten. Ik zal er nog heel lang met veel plezier aan terugdenken. En denk je nu: Dat zou ik ook weleens willen beleven? Neem contact op met reisorganisatie Dutch Cruises. Wij zaten op de MS Olympia, wat zeker dik de moeite waard is.
Als je een willekeurig iemand vraagt, waar ook ter wereld, wat het doel van hun leven is komt er vaak, zo niet altijd hetzelfde antwoord: Gelukkig zijn. Dat is ons doel. We willen gelukkig zijn in dit leven. En daar hebben we alles voor over. Want gelukkig zijn is altijd ergens in de verte. Het is iets waar we net niet bij kunnen. We verzinnen van alles om ooit gelukkig te zijn.
Wat is er voor nodig om gelukkig te zijn? Geld, een vaste partner, een mooi figuur, een knap uiterlijk, gezondheid (zeker), een goede baan, lieve vrienden, vrede en ik kan er nog heel veel meer bedenken. Het jammere is dat als we de dingen bereiken waardoor we denken dat we gelukkig zullen zijn er altijd wel iets anders in de weg staat van dat geluk.
We kijken graag naar anderen. Want die zijn altijd wel gelukkig. Hoe doen ze dat toch? Ja, natuurlijk zijn zij gelukkig, ze zijn miljonair. Ze hebben net een nieuw huis, ze zullen nu wel gelukkig zijn. Ik ben zo gelukkig ik heb nu de man/vrouw van mijn dromen gevonden. En zodra we daar aan gewend zijn is er weer die teleurstelling. Nee, dit was het blijkbaar toch nog niet. Ik wil nog iets anders om me echt gelukkig te voelen.
Stellen we ons ideaalbeeld te hoog en te ver? Vast en zeker. Constant 100 % gelukkig zijn is vrijwel onmogelijk. Of toch niet? Wat is gelukkig zijn? Waar ligt het aan of je je gelukkig voelt? Als ik naar mezelf kijk dan merk ik steeds meer dat ik het meest gelukkig ben met schijnbaar kleine dingen. Vaak kost het niets. Het zijn die momenten waarop ik me ineens realiseer dat ik het leven eigenlijk best wel superleuk vind.
Ik ben een tevreden mens en daarom ook gelukkig. Ik kan me ineens heel blij voelen als ik buiten stilte hoor. Geen enge bommen in de verte, of dichtbij. Ik kan me verheugen op de kerstdagen. Ik kan zomaar ineens een kwartier naar de kerstboomlichtjes kijken, Zonder iets te denken, zonder zorgen, om me ineens te bedenken dat ik nu op dit moment echt gelukkig ben. Ik kwam net een mevrouw tegen onderweg. Het stroomde van de regen, we waren allebei doornat. We lachen naar elkaar. Ja, het is rotweer, maar we zijn gelukkig.
Het zijn inderdaad de kleine dingen die het doen. Die het meest waardevol zijn. Een glimlach van een vreemde, een plensbui die je niet kan ontlopen en waarom zou je. Een beker warme chocomel wanneer je weer thuis bent, een telefoongesprek met een goede vriendin, het vinden van een leuk cadeautje voor iemand die je lief vindt, geniet ervan. Want dat is gelukkig zijn.
Misschien heb ik het jullie weleens eerder verteld, ik ben niet zo creatief. Dat wil zeggen, het maken van dingen die ik moet knippen en plakken gaat mij niet goed af. Ik denk dat ik ziek was toen dit werd behandeld op de kleuterschool. Ik kan niet knippen, het gaat steevast hartstikke scheef. Inpakken kan ik niet want een plakbandje vouwt altijd dubbel. Lijmen begin ik al helemaal niet aan. De tijd van surprises maken ligt gelukkig heel ver achter mij.
Ik heb me vaak afgevraagd of ik de enige ben. Want als ik zeg dat ik het niet kan kijkt iedereen me aan alsof ik heel dom ben. Dat kan toch iedereen? Nou, ikke niet. Maar ik geloof dat meer mensen er last van hebben. Het is niet voor niets dat warenhuizen en winkels steeds vaker een speciale inpakafdeling hebben en dat winkeliers me vragen of ik het ingepakt wil hebben. Ja, alsjeblieft, heel graag, dankjewel.
Maar het allerbeste idee is nog wel het idee van de sticker. Nooit meer knippen, nooit meer plakken. Iemand anders kan dit voor mij doen. Stickers bedrukken door iemand anders, hoe makkelijk kan het zijn. En ik denk dat je nu dezelfde reactie hebt als ik: ‘Dat is alleen voor grote afname en voor bedrijven.’ Maar verrassing, dat is niet zo. Je kunt vanaf iedere hoeveelheid je ontwerp kiezen en dit laten afdrukken.
In allerlei vormen en voor bedrijven en particulieren geeft deze stickerkoning je mogelijkheden op een zeer duidelijke website. Het is niet voor niets dat deze stickerfanaten een heel hoog cijfer van hun klanten krijgen. En daar hou ik van. Voor iedere gelegenheid kan ik nu stickers laten maken en hoef ik zelf niets meer te knippen en te plakken. Wat een oplossing. Ook dat ze duurzame stickers hebben past helemaal in mijn straatje. Ook daar hou ik van. Een win-win situatie.
Bij het bekijken van de site valt me direct op dat we nogal eens stickers gebruiken in ons dagelijkse leven. Van verkeersborden tot een geboortecadeautje, wij Nederlanders (en Belgen!) plakken graag. En laat nu de verzending naar Nederland en België ook gratis zijn. Dus ik zou zeggen, bekijk het eens en laat voortaan het moeilijke werk over aan de professionals. Ik voel me in ieder geval een heel stuk beter nu ik weet dat ik niet de enige ben die niet kan plakken. En dat iemand dit graag van mij over wil nemen.
Een jaar geleden zat ik in Amerika, bij mijn goede vriendin(nen) en was ik weer even thuis. Niet dat ik me in Nederland uitheems voel hoor, helemaal niet. Dat is nu wel over. Ik ben weer heel blij en gelukkig in mijn vaderland. Toch lijkt het nog zo kort geleden dat ik in de wijngaard naast het huis van mijn vriendin Marie, samen met haar een wijntje zat te drinken. Ik keek naar de rivier en de Rockies daarachter en voelde me diep gelukkig.
Ik belde haar van de week voor haar verjaardag en we hadden een fijn gesprek. Beiden waren we zo verbaasd dat de tijd zo enorm snel gaat. Ook zij had het gevoel alsof ik net vorige week bij haar was geweest. Terwijl er in dat jaar best veel gebeurd is. Ik heb mijn moeder verloren en zij haar beste maatje, die nog gezond en vrolijk was toen we samen gingen lunchen. Nu is hij er ook niet meer. Mijn moeder was oud en het was goed. Ook al mis ik haar iedere dag. De vriend van Marie was jonger maar kreeg kanker waar niets meer aan te doen was.
We zeggen het zo vaak: Pluk de dag, geniet van ieder moment. Maar doen we dat ook? Hoe snel raken we weer in de sleur van iedere dag. En maken we ons zorgen over hele kleine dingen die ineens grote problemen lijken. Ik sta er niet voldoende bij stil. Ok, ik wil ook niet de hele dag rondlopen met de gedachte dat ik moet genieten. Dat lijkt me ook niet echt de bedoeling en geeft alleen stress. Maar zo af en toe als ik opsta in de ochtend wil ik om me heen kijken en even diep ademhalen.
Wat is nu een jaar? Het vliegt voorbij. Misschien gaat het juist zo hard omdat er zoveel gebeurt. Hoe komt het dat, hoe ouder we worden, hoe sneller een jaar voorbij lijkt te gaan. Als kind duurt een jaar een eeuwigheid. Kan het zijn dat kinderen veel bewuster leven? Of zich niet zoveel zorgen maken? Zeg eerlijk, vroeger duurde een dag toch heel erg lang? En nu is de ochtend alweer voorbij, terwijl ik dit schrijf. Ja, ik heb best veel gedaan vanmorgen maar dan zouden de uren toch zo vol moeten zijn dat het wel een hele dag lijkt?
Het is een jaar geleden. Toen ik op het vliegveld van Aspen (weer) afscheid moest nemen voor wie weet hoe lang sprak ik hetzelfde met mijzelf af als altijd wanneer ik moet vertrekken. Volgende keer duurt het niet meer zolang voordat ik terugkeer. Wanneer ik het vliegtuig instap en voor een laatste maal zwaai naar mijn Rockies beloof ik dat ik vlug weer terug zal zijn. Als ik er dan aan denk dat dit minstens een jaar zal duren lijkt het me een eeuwigheid. Zo lang kan ik niet wachten. En zie hier. Het jaar is om.
Marie en ik beloven elkaar om niet te lang te wachten voordat we elkaar weer gaan zien. ‘Zeker volgend jaar!’ We weten beiden dat die belofte waarschijnlijk niet zal doorgaan. Maar het helpt ons de lange afstand te overbruggen. Ik ken haar 40 jaar en we zijn ‘beste vriendinnen’. Dan kan een jaar lang duren, ondanks alle social media en telefoongesprekken. Het is maar goed dat we niets van tevoren weten. Een jaar is niets en vliegt om. Tot gauw dus, mijn geliefde Colorado!
De IJskring is de tweede thriller met rechercheur Jessica Niemi in de hoofdrol. Dit keer zijn er twee mensen vermist. Alle twee zijn ze influencers en zijn bekend van social media. Dit lijkt in eerste instantie het enige dat ze gemeen hebben. Als er een foto verschijnt op beider Instagram accounts van een vuurtoren op een rotsachtig eiland midden in zee, lijkt er een aansluiting te zijn.
Maar alle wegen die Jessica inslaat leiden naar niets. Net als ze denkt dat ze ergens een ingang heeft blijkt het weer een dood spoor te zijn. Als er een moord plaatsvindt wordt de druk op de politie verhoogd. Wat heeft kikkergif ermee te maken? En waarom denken mensen dat ze er baat bij hebben?
Dan lijken er verschillende aanwijzingen dezelfde kant op te gaan. En wordt een bekende kroeg het middelpunt van verdenking. Want er gebeurt daar van alles. En niet in de minste plaats lijkt het om mensenhandel te gaan. Maar nog steeds is het niet duidelijk wat de twee vermiste mensen hiermee te maken hebben. Of staan ze hier helemaal buiten?
Het blijft spannend tot het einde. Als alles dan bij elkaar lijkt te komen moet je toegeven dat het precies klopt allemaal. Hier is over nagedacht. De schrijver Max Seeck heeft voor zijn eerste boek direct een debutantenprijs ontvangen in zijn geboorteland Finland. Hij heeft een achtergrond in marketing en verkoop en is zelf nauw betrokken bij de promotie van zijn eigen boeken. Hij leest graag Scandinavische thrillers en luistert naar filmmuziek.
Deze literaire thriller is in ieder geval de moeite waard en ik heb weer een naam van een schrijver die ik op mijn lijstje plaats. Van hem wil ik meer lezen, dus ik hoop dat hij nog heel veel boeken gaat schrijven.
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houdt je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers. Je vindt daar een lijst met lange en korte reizen van verschillende organisaties, zodat je niet een enorme zoekslag hoeft te doen naar een heerlijke vakantie of een weekendje weg.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou kunnen interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen. Veel plezier ermee!
VACATURES SOPHIA MAGAZINE (Delen=lief)
Vind je Sophia Magazine ook zo leuk en zou je graag redacteur, social media expert of schrijver willen worden? Klik dan door naar onderstaande pagina en bekijk de #vacatures.
Het zijn op dit moment nog onbetaalde functies, maar wat we je wel bieden is een hoop #tevredenheid, #gezelligheid en het is een manier om lekker met #letters, #woorden, #teksten en #beeld bezig te zijn!
https://sophiamagazine.nl/vacatures/