Griep
Griep
‘Ik hoest en kraai en piep, ik heb beslist de griep,’ zong Corry van Gorp ooit. Dat gebeurt mij ook nu, dus ik kom heel graag bij jullie terug volgende week. Nu duik ik weer mijn bedje in.
Ben je 40-, 50-, 60-, 70-, 80-, 90- of 100-plus? Dan is Sophia Magazine hét online magazine voor jou.
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houd je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen.
Ben je ook een specialist in één van deze thema's? Word dan schrijver bij Sophia Magazine! Op de pagina Vacatures vind je meer informatie hierover.
‘Ik hoest en kraai en piep, ik heb beslist de griep,’ zong Corry van Gorp ooit. Dat gebeurt mij ook nu, dus ik kom heel graag bij jullie terug volgende week. Nu duik ik weer mijn bedje in.
Ik heb zowaar voor het eerst dit jaar in het zonnetje op een terras gezeten. En wat was het heerlijk. Ik zat een beetje uit de wind met de zon in mijn gezicht. Ik nam een witte wijn en voelde me al een beetje in een lentesfeer. Het was nog net iets te fris voor een zomergevoel, maar het begin is er. En omdat ik een John Denver friend was en blijf, schiet het liedje ‘Sunshine on my shoulders’ mij te binnen.
Komt het omdat ik ouder word of heeft het schrijven van mijn boek over mijn ervaringen in Aspen er iets mee te maken? Ik weet het niet, maar de laatste tijd leef ik bijna op herinneringen van vroeger. Niet dat ik vergeet in het nu te leven maar ik ben veel bezig met de ervaringen van voorbije jaren. Een mooie ervaring is dat JD dit favoriete lied speciaal voor mij en een vriendin heeft gezongen. Alleen hij met zijn gitaar. En ja, die beelden komen direct naar voren als ik zachtjes het liedje neurie.
Want wat heb ik zin in de lente. Als wintermens geniet ik van koude, zonnige winterdagen. Maar helaas zien we die hier te weinig. De laatste dagen waren geweldig mooi. Ik ben al bezig gegaan met het opruimen van mijn balkon. Ik heb een gedeeltelijk inpandig balkon aan de voorkant van mijn appartement, waar de hele dag de zon op schijnt. Hier kan ik nu al heerlijk zitten, ook al is het met een trui en vest aan. Uit de wind, in de zon, is het genieten van die zon op mijn gezicht en ja, ook op mijn schouders. En daar ga ik weer.
Ik krijg het lied niet uit m’n hoofd. Misschien is het de bedoeling dat het erin blijft zweven. Als een soort visualisatie. Hoe meer ik het zing en erin geloof hoe feller en meer de zon gaat schijnen. Laat al die wolken maar verdwijnen en breng ons heel veel zonneschijn. Ik zing, ik wandel door de stad en ik hoor de vogels blij kwetteren. Ook zij hebben de lente in hun hoofd. Wat gaan we weer een mooie tijd tegemoet met z’n allen. Ga jij ook even stilstaan? Leg jij ook even je werk neer en loop naar buiten? De tijd gaat te snel, dus maak even tijd om die zon op je schouders te voelen.
We zijn net terug, een vriendin en ik, van een riviercruise kerstmarkten. Ik heb weleens een zeecruise gemaakt met zo’n gigantisch groot schip door de Caribbean. Maar ik had nooit eerder een riviercruise gedaan. We namen het een beetje op de koop toe want we gingen in eerste instantie voor de kerstmarkten.
Om nu eens via het water te gaan leek ons overigens best een goed idee. Als reisagent kreeg ik steevast de opmerking dat cruisen iets is voor oude mensen. Ik weet wel waar dat vandaan komt. Het is zeer relaxt, want je pakt een keer je koffer uit en je hotel vaart met je mee. Je gaat overdag van boord en komt tegen de avond weer terug en verblijft in dezelfde hut. Geen gesjouw met koffers en gedoe met taxi’s of huurauto’s en toch een rondreis waarbij je allerlei leuke plekken bezoekt.
En ja, tijdens deze reis waren er een aantal wat oudere mensen aan boord. Toch waren er ook nu jonge mensen. Dochters met hun moeders, stelletjes die de gezellige sfeer wilden proeven van de kerstmarkten en geen zin hadden om hiervoor uren te rijden. Het was een themareis die jong en oud aansprak. Mijn vriendin en ik voelden ons dan ook echt niet ongemakkelijk. In tegendeel. We hebben zelden zo’n leuke reis meegemaakt.
De kerstmarkten in Maastricht, Luik, Namen en Dinant stelden niets (of in ieder geval niet veel) voor. We waren teleurgesteld dat er alleen kraampjes met eten en drinken aanwezig waren en hier en daar een sieraden- of tassen tentje. Geen kerststallen, sneeuwbollen of kerstmannen. Geen sneeuwpopjes, gnomes of andere kabouters. Ook de kramen met Belgische kerstchocolade waar ik op had gehoopt en stiekem op had gerekend ontbraken.
We hebben tijdens deze reis het enorme geluk gehad dat we aan een vaste tafel zaten met een groepje van vier geweldige mensen. Het klikte vrijwel direct. We zagen elkaar standaard met ontbijt, lunch en diner. Omdat we het zo naar ons zin hadden met elkaar kropen we ook vaak in de avond samen in de salon. Na een paar heerlijke drankjes kwam de stemming er nog beter in en hebben we vreselijk gelachen met elkaar.
De hele groep mensen die zich aan boord bevond was overigens zeer aangenaam. Om niet te spreken over de bemanning. We werden allen behandeld alsof we van koninklijke bloede waren. Het eten was buitengewoon geweldig. Ik weet dat dit overdreven klinkt maar ik heb er geen andere woorden voor. Culinair, lekker, mooi opgemaakte borden, 4-gangen lunch en diner met wat extra’s op de laatste avond. De drankjes waren inbegrepen. Dat wil zeggen: alle wijn en bier, limonades, koffie en thee. Voor sterkere dranken betaalde je een toeslag.
Ik sprak al even over de bemanning. Iedereen doet zijn/haar uiterste best om het zo fijn mogelijk voor je te maken. Wat is het heerlijk om eens een aantal dagen zo verwend te worden. En nee, Ineke, Tom, Harm, Toos, Bert, Esther en Joke, ik heb het nu niet alleen over die ene knapperd. Jammer dat het ten strengste verboden is (op straffe van onmiddellijk ontslag) voor de bemanning zich op enige manier romantisch in te laten met passagiers. Maar er is niets mis met een beetje flirten, toch?
Al met al hebben we genoten. We zagen prachtige bergen met oude kastelen en landhuizen aan ons voorbij trekken. We konden aan land volop ons schoolfrans weer een beetje ophalen. Maar we hebben vooral heel erg veel gelachen. Zo gelachen dat de tranen niet binnen bleven. En zo lachen dat we er pijn in ons buik van kregen. Dankzij eerder genoemde mensen was dit een cruise om nooit te vergeten. Ik zal er nog heel lang met veel plezier aan terugdenken. En denk je nu: Dat zou ik ook weleens willen beleven? Neem contact op met reisorganisatie Dutch Cruises. Wij zaten op de MS Olympia, wat zeker dik de moeite waard is.
Als je een willekeurig iemand vraagt, waar ook ter wereld, wat het doel van hun leven is komt er vaak, zo niet altijd hetzelfde antwoord: Gelukkig zijn. Dat is ons doel. We willen gelukkig zijn in dit leven. En daar hebben we alles voor over. Want gelukkig zijn is altijd ergens in de verte. Het is iets waar we net niet bij kunnen. We verzinnen van alles om ooit gelukkig te zijn.
Wat is er voor nodig om gelukkig te zijn? Geld, een vaste partner, een mooi figuur, een knap uiterlijk, gezondheid (zeker), een goede baan, lieve vrienden, vrede en ik kan er nog heel veel meer bedenken. Het jammere is dat als we de dingen bereiken waardoor we denken dat we gelukkig zullen zijn er altijd wel iets anders in de weg staat van dat geluk.
We kijken graag naar anderen. Want die zijn altijd wel gelukkig. Hoe doen ze dat toch? Ja, natuurlijk zijn zij gelukkig, ze zijn miljonair. Ze hebben net een nieuw huis, ze zullen nu wel gelukkig zijn. Ik ben zo gelukkig ik heb nu de man/vrouw van mijn dromen gevonden. En zodra we daar aan gewend zijn is er weer die teleurstelling. Nee, dit was het blijkbaar toch nog niet. Ik wil nog iets anders om me echt gelukkig te voelen.
Stellen we ons ideaalbeeld te hoog en te ver? Vast en zeker. Constant 100 % gelukkig zijn is vrijwel onmogelijk. Of toch niet? Wat is gelukkig zijn? Waar ligt het aan of je je gelukkig voelt? Als ik naar mezelf kijk dan merk ik steeds meer dat ik het meest gelukkig ben met schijnbaar kleine dingen. Vaak kost het niets. Het zijn die momenten waarop ik me ineens realiseer dat ik het leven eigenlijk best wel superleuk vind.
Ik ben een tevreden mens en daarom ook gelukkig. Ik kan me ineens heel blij voelen als ik buiten stilte hoor. Geen enge bommen in de verte, of dichtbij. Ik kan me verheugen op de kerstdagen. Ik kan zomaar ineens een kwartier naar de kerstboomlichtjes kijken, Zonder iets te denken, zonder zorgen, om me ineens te bedenken dat ik nu op dit moment echt gelukkig ben. Ik kwam net een mevrouw tegen onderweg. Het stroomde van de regen, we waren allebei doornat. We lachen naar elkaar. Ja, het is rotweer, maar we zijn gelukkig.
Het zijn inderdaad de kleine dingen die het doen. Die het meest waardevol zijn. Een glimlach van een vreemde, een plensbui die je niet kan ontlopen en waarom zou je. Een beker warme chocomel wanneer je weer thuis bent, een telefoongesprek met een goede vriendin, het vinden van een leuk cadeautje voor iemand die je lief vindt, geniet ervan. Want dat is gelukkig zijn.
Misschien heb ik het jullie weleens eerder verteld, ik ben niet zo creatief. Dat wil zeggen, het maken van dingen die ik moet knippen en plakken gaat mij niet goed af. Ik denk dat ik ziek was toen dit werd behandeld op de kleuterschool. Ik kan niet knippen, het gaat steevast hartstikke scheef. Inpakken kan ik niet want een plakbandje vouwt altijd dubbel. Lijmen begin ik al helemaal niet aan. De tijd van surprises maken ligt gelukkig heel ver achter mij.
Ik heb me vaak afgevraagd of ik de enige ben. Want als ik zeg dat ik het niet kan kijkt iedereen me aan alsof ik heel dom ben. Dat kan toch iedereen? Nou, ikke niet. Maar ik geloof dat meer mensen er last van hebben. Het is niet voor niets dat warenhuizen en winkels steeds vaker een speciale inpakafdeling hebben en dat winkeliers me vragen of ik het ingepakt wil hebben. Ja, alsjeblieft, heel graag, dankjewel.
Maar het allerbeste idee is nog wel het idee van de sticker. Nooit meer knippen, nooit meer plakken. Iemand anders kan dit voor mij doen. Stickers bedrukken door iemand anders, hoe makkelijk kan het zijn. En ik denk dat je nu dezelfde reactie hebt als ik: ‘Dat is alleen voor grote afname en voor bedrijven.’ Maar verrassing, dat is niet zo. Je kunt vanaf iedere hoeveelheid je ontwerp kiezen en dit laten afdrukken.
In allerlei vormen en voor bedrijven en particulieren geeft deze stickerkoning je mogelijkheden op een zeer duidelijke website. Het is niet voor niets dat deze stickerfanaten een heel hoog cijfer van hun klanten krijgen. En daar hou ik van. Voor iedere gelegenheid kan ik nu stickers laten maken en hoef ik zelf niets meer te knippen en te plakken. Wat een oplossing. Ook dat ze duurzame stickers hebben past helemaal in mijn straatje. Ook daar hou ik van. Een win-win situatie.
Bij het bekijken van de site valt me direct op dat we nogal eens stickers gebruiken in ons dagelijkse leven. Van verkeersborden tot een geboortecadeautje, wij Nederlanders (en Belgen!) plakken graag. En laat nu de verzending naar Nederland en België ook gratis zijn. Dus ik zou zeggen, bekijk het eens en laat voortaan het moeilijke werk over aan de professionals. Ik voel me in ieder geval een heel stuk beter nu ik weet dat ik niet de enige ben die niet kan plakken. En dat iemand dit graag van mij over wil nemen.
Een jaar geleden zat ik in Amerika, bij mijn goede vriendin(nen) en was ik weer even thuis. Niet dat ik me in Nederland uitheems voel hoor, helemaal niet. Dat is nu wel over. Ik ben weer heel blij en gelukkig in mijn vaderland. Toch lijkt het nog zo kort geleden dat ik in de wijngaard naast het huis van mijn vriendin Marie, samen met haar een wijntje zat te drinken. Ik keek naar de rivier en de Rockies daarachter en voelde me diep gelukkig.
Ik belde haar van de week voor haar verjaardag en we hadden een fijn gesprek. Beiden waren we zo verbaasd dat de tijd zo enorm snel gaat. Ook zij had het gevoel alsof ik net vorige week bij haar was geweest. Terwijl er in dat jaar best veel gebeurd is. Ik heb mijn moeder verloren en zij haar beste maatje, die nog gezond en vrolijk was toen we samen gingen lunchen. Nu is hij er ook niet meer. Mijn moeder was oud en het was goed. Ook al mis ik haar iedere dag. De vriend van Marie was jonger maar kreeg kanker waar niets meer aan te doen was.
We zeggen het zo vaak: Pluk de dag, geniet van ieder moment. Maar doen we dat ook? Hoe snel raken we weer in de sleur van iedere dag. En maken we ons zorgen over hele kleine dingen die ineens grote problemen lijken. Ik sta er niet voldoende bij stil. Ok, ik wil ook niet de hele dag rondlopen met de gedachte dat ik moet genieten. Dat lijkt me ook niet echt de bedoeling en geeft alleen stress. Maar zo af en toe als ik opsta in de ochtend wil ik om me heen kijken en even diep ademhalen.
Wat is nu een jaar? Het vliegt voorbij. Misschien gaat het juist zo hard omdat er zoveel gebeurt. Hoe komt het dat, hoe ouder we worden, hoe sneller een jaar voorbij lijkt te gaan. Als kind duurt een jaar een eeuwigheid. Kan het zijn dat kinderen veel bewuster leven? Of zich niet zoveel zorgen maken? Zeg eerlijk, vroeger duurde een dag toch heel erg lang? En nu is de ochtend alweer voorbij, terwijl ik dit schrijf. Ja, ik heb best veel gedaan vanmorgen maar dan zouden de uren toch zo vol moeten zijn dat het wel een hele dag lijkt?
Het is een jaar geleden. Toen ik op het vliegveld van Aspen (weer) afscheid moest nemen voor wie weet hoe lang sprak ik hetzelfde met mijzelf af als altijd wanneer ik moet vertrekken. Volgende keer duurt het niet meer zolang voordat ik terugkeer. Wanneer ik het vliegtuig instap en voor een laatste maal zwaai naar mijn Rockies beloof ik dat ik vlug weer terug zal zijn. Als ik er dan aan denk dat dit minstens een jaar zal duren lijkt het me een eeuwigheid. Zo lang kan ik niet wachten. En zie hier. Het jaar is om.
Marie en ik beloven elkaar om niet te lang te wachten voordat we elkaar weer gaan zien. ‘Zeker volgend jaar!’ We weten beiden dat die belofte waarschijnlijk niet zal doorgaan. Maar het helpt ons de lange afstand te overbruggen. Ik ken haar 40 jaar en we zijn ‘beste vriendinnen’. Dan kan een jaar lang duren, ondanks alle social media en telefoongesprekken. Het is maar goed dat we niets van tevoren weten. Een jaar is niets en vliegt om. Tot gauw dus, mijn geliefde Colorado!
De IJskring is de tweede thriller met rechercheur Jessica Niemi in de hoofdrol. Dit keer zijn er twee mensen vermist. Alle twee zijn ze influencers en zijn bekend van social media. Dit lijkt in eerste instantie het enige dat ze gemeen hebben. Als er een foto verschijnt op beider Instagram accounts van een vuurtoren op een rotsachtig eiland midden in zee, lijkt er een aansluiting te zijn.
Maar alle wegen die Jessica inslaat leiden naar niets. Net als ze denkt dat ze ergens een ingang heeft blijkt het weer een dood spoor te zijn. Als er een moord plaatsvindt wordt de druk op de politie verhoogd. Wat heeft kikkergif ermee te maken? En waarom denken mensen dat ze er baat bij hebben?
Dan lijken er verschillende aanwijzingen dezelfde kant op te gaan. En wordt een bekende kroeg het middelpunt van verdenking. Want er gebeurt daar van alles. En niet in de minste plaats lijkt het om mensenhandel te gaan. Maar nog steeds is het niet duidelijk wat de twee vermiste mensen hiermee te maken hebben. Of staan ze hier helemaal buiten?
Het blijft spannend tot het einde. Als alles dan bij elkaar lijkt te komen moet je toegeven dat het precies klopt allemaal. Hier is over nagedacht. De schrijver Max Seeck heeft voor zijn eerste boek direct een debutantenprijs ontvangen in zijn geboorteland Finland. Hij heeft een achtergrond in marketing en verkoop en is zelf nauw betrokken bij de promotie van zijn eigen boeken. Hij leest graag Scandinavische thrillers en luistert naar filmmuziek.
Deze literaire thriller is in ieder geval de moeite waard en ik heb weer een naam van een schrijver die ik op mijn lijstje plaats. Van hem wil ik meer lezen, dus ik hoop dat hij nog heel veel boeken gaat schrijven.
Wie wil dat nu niet? Een echte design keuken, waar je uren met plezier kan doorbrengen. Je hoeft nog niet eens goed te kunnen koken. Het is sowieso al een plezier om in zo’n mooie, moderne, keuken te staan of zitten. Ik denk gelijk aan de gezellige uren in Amerika, waar iedereen zich altijd in de keuken verzamelt. Daar gebeurt het allemaal. Het is de belangrijkste plek in huis.
De luxe keukens van Goergen keukens zijn zo mooi, dat ze bijna niet meer op keukens lijken. Ze drukken een heel chique stempel op het interieur, zonder bescheidenheid te verliezen. En wat zo fijn is, is dat de keukenexperts een keuken op maat en naar wens kunnen samenstellen. De mogelijkheden zijn eindeloos. Ik heb zitten watertanden bij de keukens met een kookeiland. De ruimte voor mijn keuken zou daar veel te klein voor zijn. Maar als je die ruimte wel hebt, hebben ze werkelijk prachtige designs.
Het is bijna zonde om in zo’n keuken te koken. Je wil geen vette vingers of kruimels op je perfecte aanrecht. Het scheelt dat de afwerking van de keuken zo goed bedacht is, dat de inbouwapparatuur je niet direct aanstaart als je de keuken binnenkomt. Het is vernuftig weggewerkt en zo’n keuken is een plezier om schoon te houden. Ja, ik ben een beetje lyrisch over deze keukens. Ik zou daar graag eens een middag tussendoor lopen.
Maar, hee, dat kan! Ze hebben showrooms in het zuiden van het land. Je kunt een afspraak maken met een expert die je de weg wijst en die jouw idee kan uitwerken tot de keuken van je dromen. En wil je alvast thuis inspiratie opdoen dan kan dat, naast de website, ook via een brochure die je online kunt aanvragen. En weet je wat een ‘moodboard’ is? Je hoort het steeds vaker, het is een steuntje voor degenen die nog niet zo precies weten wat ze willen. Een moodboard helpt jouw creativiteit te laten spreken. Bekijk het ook op de website, je kunt verschillende mogelijkheden aanklikken en voor je het weet, heb je jouw wensen in beeld.
In een design keuken hoort natuurlijk ook de beste apparatuur. Goergen keukens is er trots op de enige dealer in Limburg te zijn van SieMatic apparatuur. Daarnaast bieden ze nog meer topmerken aan. Al zou je nog nooit iets hebben klaargemaakt in een keuken dan wil je hier je kunsten in vertonen. De beste chefs in de wereld weten immers dat het beste materiaal de eerste en belangrijkste rol speelt bij het bereiden van gerechten.
Mostly all of his books are my favorite, I’m going to add this one. Used to traveling far and wide, Paul Theroux wants to stay a little closer to home this time. In ‘Deep South’ he travels from his homestate of Massachusetts to the Southern States of the USA. To find that no matter where you’ve been on this earth, and no matter the different cultures you’ve been introduced to, the South has its own mystery. Being from ‘elsewhere’ you will always be a stranger to the ways of living there.
While the author loves to travel by train, this time he will take to the open, dusty and hot, roads by car. It’s the only way to discover the South. Roads that seemingly lead to nowhere, but upon looking closer reveal more than you want to know. After the Civil War, this part of the country seems to be largely forgotten by the people in charge.
Almost used to poverty (though you can never and should never get used to it) in African countries and Asia, the author found the poorest of the poor in his own country. Living well beneath the poverty line, in dusty, decrepit shacks and trailers, people try to get by, one day at a time. The main population is black. Maybe not surprising when you think of the ’50s and ’60s. But amazing and unbelievable in this day and age.
You’d think the days of segregation are long gone. Not so, in these parts. Still, blacks and whites eat in different restaurants, sit in different rooms and are looked upon with distrust by one another. I had no idea the Ku Klux Clan was still alive, but unfortunately they still operate frequently and in darkness. No, they won’t wear white sheets anymore, which probably makes it even more dangerous. In the cover of night, silent and secretive, they aim at colored people.
Help
People are proud. And rightfully so. Still, as helpful as they are to strangers in their area, they slowly start to accept help from their neighbors. They seem to have given up on government. Too many rules, too many obstacles to obtain loans, with questions like: ‘You want to apply for a loan for your farm? I had no idea black people knew how to farm…’ Apparently it takes a very long time to get used to the idea that people are people, no matter what color their skin is.
Apparently the author was as surprised by this backpay thinking as al of us who had no idea. Also, he wonders why the government and projects (like Clinton’s who was raised in the South and must know about the horrible living situations) give millions of dollars to foreign aide. To help build houses and feed people in other parts of the world. All very good of course, but as I said before, the South seemed to have been forgotten by the rest of the country.
I was fortunate to visit the Southern States, while traveling the States during my first visit. I loved every second of it. Yes, we were warned not to walk the roads by ourselves for it could be dangerous. We never experienced any danger. In fact we were met by helpful people who wanted to share their stories. I loved the juicy way of talking, hard to understand for someone from the Netherlands, but lovely to hear. I definitely want to go back someday, as this land creeps in your blood. Whether you like it or not.
Paul Theroux is first and foremost a travel writer. He know how to hold your attention while he describes the places and people he meets. Always with respect, never judgmental. Thats why I love to read his books. He takes you with him on his travels and I’m grateful I got to know a little bit more of the mysteries of the South through this book.
Inmiddels kan ik het commentaar dat ik krijg op mijn artikelen wel dromen. En ik ben blij hoor dat er reacties komen. Het laat me altijd zien waar de pijn werkelijk zit. Want het hart ziet meer dan het oog.
Ik verdeel de commentaren onder in de volgende rubrieken:
Over die laatste ga ik het vandaag hebben. Want ik heb heel veel kostbare jaren verloren laten gaan met wachten. Met heel tevreden zijn met mezelf, een goed leven hebben en genieten van alle dingen die ik wel deed. Want ik had leuke vriendinnen, 2 bedrijven, 2 kinderen en ik ging er regelmatig op uit. Wat heb ik mooie vakanties gehad en genoten. Met onderliggend altijd dat schrale gevoel. Want ik wilde het zo graag met iemand samen doen. Iemand voor wie ik die ene speciale was. En dat lukte me maar niet.
Ik heb het ook nooit begrepen en begrijp het nog niet, waarom er zo’n weerstand is als je vertelt dat je iemand kunt helpen met het vinden van de liefde. Dat je moeite mag doen om de liefde te vinden. Waarom vinden we het normaal om bijvoorbeeld wel hulp te vragen bij het zoeken van een baan? Bij jezelf beter kleden, bij de chaos in huis in goede banen te leiden. Hoe kan het? Dat we op allerlei gebieden cursussen, coaching en trainingen volgen, maar als het op de liefde aankomt we dat allemaal maar zelf moeten weten en kunnen. Dan is hulp bij het zoeken naar de liefde ineens een vies woord.
Terwijl de liefde zo iets fundamenteels is in het leven Het voelt voor mij als een bedding die ervoor zorgt dat alles makkelijker gaat. Steven hoeft er helemaal niet bij te zijn of actief zich ergens mee te bemoeien. Het feit dat hij er is maakt voor mij een wereld van verschil en geeft me rust, vertrouwen en een steun in de rug bij alles wat ik doe en meemaak. Naast dat het gewoon zo fijn is om met iemand samen te zijn, om te weten dat er iemand is die onvoorwaardelijk van me houdt en voor wie ik hetzelfde voel.
En ja, ik schreeuw het van de daken, daar mag je moeite voor doen en daar mag je hulp bij zoeken. Ik ben nog steeds blij en dankbaar dat ik die stap gezet heb nadat ik 11 jaar alleen ben geweest. Terwijl ik op dat moment relatietherapie aan echtparen gaf hè. Als iemand het alleen had moeten kunnen dan was ik het wel. Maar ik kon het niet, voor mezelf zag ik het niet. En toen ik hulp zocht kreeg ik duidelijkheid en ontmoette binnen 4 maanden Steven op Lexa. De rest is geschiedenis.
Om:
Waar leren we gezond relateren?
Waar leren we op tijd grenzen aangeven?
Waar leren we eerst voor onszelf te zorgen voor we ons met een ander bezighouden?
Waar leren we onszelf te waarderen?
We modderen zelf maar wat aan tot we vastlopen. Terwijl het gewoon te leren is, met de juiste kennis en de juiste vaardigheden. Levensveranderende vaardigheden noem ik het. En die leer ik je graag, want er is hoop. Ook als je al meerdere ‘foute’ relaties hebt gehad, ook als je meerdere keren diep verdrietig en teleurgesteld bent geweest over mannen. Het is een kwestie van andere en betere keuzes maken en ik kan je daarbij helpen. Maar dit is niet voor iedereen. Dit is alleen voor die vrouwen die het helemaal beu zijn en die écht hun eindman binnen nu en een jaar willen vinden.
Dat vertel ik tijdens mijn gratis online webinar ‘Hoe je in 5 stappen jouw eindman vindt’. Doe je mee? Schrijf je dan hier in.
Ruim vier jaar mocht ik voor Sophia Magazine columns (over Eline!) en artikelen aanleveren. Bedankt Joke en Ellen! Het is soms ook goed om andere wegen te bewandelen om mijn ervaring en kennis over de liefde met vrouwen te delen. Dat moment is nu gekomen. Als je mijn artikelen, podcasts of webinars mist, dan kun je deze ook vinden op mijn website.
Op de liefde,
Carla
En hierbij willen wij Carla heel hartelijk bedanken voor al die jaren vol fijne verhalen en super goede tips. We hebben genoten van je verhalen over Eline en hoe moeilijk het ook voor haar was om de juiste man te vinden. Liefde is mooi, overal en in welke vorm ook. Er is niets mis met het vragen om hulp voor en tijdens je zoektocht. Wij wensen je alle succes en geluk toe in je verdere werk en leven!
The book ‘The disappearance of Stephanie Mailer’ starts with Jesse Rosenberg celebrating his going away party at the police station. He has decided that he wants to do something else with his life, something he has thought of for years. Now it’s time to say goodbye to his old job. He gets lots of compliments from all the big bosses. They call him the 100% man, meaning that he finished each and every case with a grade of 100 %.
There is one person at the party, however, who disagrees. She tells him his very first case has never been solved. The person he arrested was not the perp, somewhere someone is still living a free life, while being a murderer. He doesn’t believe her and gets angry. But when Stephanie Mailer disappears he rethinks her theory. What did she know that he didn’t and was she right? He visits his old colleague and friend and they both decide to re-open this old case.
It all happened 20 years ago, on July 30, 1994, when the new theatre was opened. The mayor of the town and his family, was murdered. Soon after they found the murderer, but during his arrest he was killed. Case closed. Now, exactly 20 years later they re-open the case and with this a whole can of worms is opened as well.
We get to know the characters’ personal lives page by page. It reads like a thrilling novel. Slowly everything comes together. But til the very last page we still don’t know who the murderer was and is… The hardcover book of 633 pages is hard to put down. It took me about a week to finish, but I couldn’t get it out of my mind. Very well written with so many twists to the story, I felt a little bereft when I finished it.
Fortunately the author Joël Dicker wrote more books. He was born and raised in Geneva, Switzerland, where he studied law. When he started to write, his first novel got him so many prizes, all his other books were translated into 30 different languages as well. Please check him out! You won’t regret it.
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houdt je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers. Je vindt daar een lijst met lange en korte reizen van verschillende organisaties, zodat je niet een enorme zoekslag hoeft te doen naar een heerlijke vakantie of een weekendje weg.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou kunnen interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen. Veel plezier ermee!
VACATURES SOPHIA MAGAZINE (Delen=lief)
Vind je Sophia Magazine ook zo leuk en zou je graag redacteur, social media expert of schrijver willen worden? Klik dan door naar onderstaande pagina en bekijk de #vacatures.
Het zijn op dit moment nog onbetaalde functies, maar wat we je wel bieden is een hoop #tevredenheid, #gezelligheid en het is een manier om lekker met #letters, #woorden, #teksten en #beeld bezig te zijn!
https://sophiamagazine.nl/vacatures/