Dankzij Dorien

Hélène schreef het prachtige boek ‘Dankzij Dorien’, waarvan wij in Sophia Magazine een recensie mochten plaatsen. Zij vindt het leuk af en toe iets voor ons te schrijven, waar we heel blij mee zijn. Laat je ons, en haar, weten wat je van haar verhaal vindt? Alle reacties zijn heel welkom!

Wandelen

Ik sta met mijn gezicht richting de zon gekeerd onder een van mijn favoriete bomen. Hier in Frankrijk, loop ik iedere ochtend een flink stuk met de honden door het bos. Die wandeling brengt me over de bospaden langs prachtige exemplaren en een paar daarvan heb ik, figuurlijk weliswaar, op mijn ‘favorietenlijstje’ gezet.

Speciaal

Niet dat ze er niet allemaal mogen zijn, maar sommige vind ik dan om de een of andere reden net iets specialer. Eén daarvan is een hoge, slanke boom en het lijkt net of hij een lange neus heeft met daaronder een brede glimlach. Hij ziet uit als een uit de kluiten gewassen, klassieke koffiepot.

Wilde haardos

Dat is niet die waar ik nu onder sta. Deze heeft een enorm brede stam en heel veel door elkaar groeiende takken, die alle kanten op gaan en die me aan een wilde haardos doen denken. In de stam zie ik ook een gezicht dat kijkt naar ons huis in de verte. Ik noem hem (of is het een haar…?) Witchiepoo, naar de heks in de kinderserie Pufnstuf, die ik als klein meisje ergens rond 1970 op tv zag. 

Dankzij Dorien

Terwijl ik hier van de vroege zonnestralen sta te genieten, vraag ik me af wat ik voor mijn eerste stukje in Sophia Magazine zal gaan schrijven. Sophia Magazine besteedde aandacht aan mijn boek ‘Dankzij Dorien, over de grens’  en dat was voor mij aanleiding tot dit blog:  ‘Hm, waar zal ik het eens over gaan hebben? Er zijn zoveel interessante onderwerpen’…

‘Gewoon dit’

Dan denk ik: waarom niet dit? Gewoon dit. Dat ik hier sta, met de velden nog wit van de nachtvorst, de bomen om me heen, de honden die bij me staan te wachten en die weten dat ik hier, iedere keer dat we deze route nemen, Witchiepoo even begroet en luister naar de stilte, enkel ‘verbroken’ door het kwetteren van de vogels en het kabbelen van het water in het stroompje beneden in de wei. Ze kijken naar me op: “Ja, ja, we lopen zo verder.”

Energie van de natuur

Hoe heerlijk is het en hoe belangrijk ook je te kunnen opladen aan de energie van de natuur. Weer of geen weer, met zon, regen, wind, het doet er niet toe. Ik ga gewoon even lekker naar buiten, probeer alle gedachten, stress, afspraken, de meestal toch drukke agenda van die dag dan niet met me mee te dragen, maar thuis te laten en te genieten van de kalmte om me heen, de frisse lucht en de fysieke beweging van het wandelen.

Frankrijk

And it does the job, iedere keer weer. Je hoeft er niet voor in Frankrijk te wonen hoor. Iedereen kan de buitenlucht opzoeken. Lukt dat niet vóór je aan het werk moet, dan misschien wel tijdens de lunch of na afloop. En anders toch in ieder geval in het weekend. Waai even uit aan zee, wandel door bossen of over velden, door parken, het doet altijd goed. 

Carpe Diem

Terug thuis, voer ik de honden, vul een bak met fris water voor hen en een kop met koffie voor mij. Zó, een fijn begin van de dag. Energiek verder met de rest ervan: Carpe Diem!

Zonnige groet,

Hélène