Donker en zwaar zijn de wintermaanden geweest. Stilte alom… naar de buitenwereld. Maar in mezelf: Ho maar.

De innerlijke criticus

De innerlijke criticus en mijn ego schreeuwen het uit. Het lijkt wel of een diep dal, een teruggeworpen worden in het denken, onvermijdelijk is na de hoge energie en een alles voelen van mijn psychose.

Wat gebeurt er toch met je mind?

Wat is dat toch met die mind. Herken je dat? Je weet het allemaal, hebt al weet ik hoeveel zelfhulp- en bewustwordingsboeken gelezen. Je hebt cursussen gevolgd in zelfontwikkeling. En toch krijg je het niet voor elkaar om dat wat je geleerd hebt toe te passen. Je zakt weg in een passieve alles vernietigende houding. Hangen op de bank. Onder je dekens wegkruipen ’s ochtends op de tijd dat je op moet staan, wensend dat je voor altijd je ogen mag sluiten en in het donker mag blijven.

Met denken op willen lossen

Hoe komt dat ego, dat denken, zo sterk. Het is sterker dan het voelen op dat moment wanneer je er middenin zit. Ook nu ga ik de fout in om dat met mijn denken op te willen lossen. Om te willen weten waar het aan ligt. Ik zoek antwoorden, zodat ik denk het de volgende keer voor te zijn of anders te doen.

Angst

De afgelopen maanden heb ik een angst ontwikkeld. Ik, die vrij was van angsten. Hiervoor wist ik simpelweg niet wat het was, angst. Wanneer mensen in mijn praktijk kwamen met angsten, riep ik altijd “dan moet je bij mijn lief zijn, die weet daar alles van”.

Ik ben zo bang

Maar nu… ben ik bang! Bang om er weer een keer uit te schieten. Om de controle te verliezen en weer door te schieten in die hoge energie. En voor het niet weten of dat ook werkelijk zo zal zijn. Bang om naar mijn werkelijk voelen en innerlijke weten te gaan. Dient dit mij nog wel? Ik ben bang om mijn werk als ademtherapeut op te pakken. En voor die zomer die weer komt met al zijn licht en warmte. De volle maan die elke keer aanwezig was bij mijn ontregeling. Zo bang om ten volste te leven volledig in contact met mezelf. Ik weet op dit moment gewoonweg even niet hoe nu verder?

Afkeuring

Wat is dat wat mij telkens een afkeurend gevoel geeft. Mijn gedachten zeggen me: ‘ik ben niet goed genoeg’, ‘ik stel niks voor’, ‘ze vinden mij niet leuk genoeg’. En ga zo maar door. Waarom doet het ego dat? Waarom kies ik niet voor de fijne gedachten, vreugdevolle gedachten. Ben ik al in de overgang? Zijn het de hormonen die mij parten spelen? Met regelmaat word ik misselijk wakker, heb ik neerslachtige buien. Of zou het zo kunnen zijn dat je mind, je gedachten, je ego dit veroorzaken? Dat dit alles in het fysieke lichaam zich uit?

Acceptatie en loslaten

Diep van binnen voel ik dat het de kunst is om het te laten zijn. Dat het vraagt te accepteren. Het vraagt om een goedkeuring van mezelf dat het even niet lekker mag gaan. Ik sta er bij en voel. Ik ben er bij en kijk er naar. De angst kijk ik aan en ik vertrouw. Toekomst en verleden laat ik voor een moment los en wanneer ik werkelijk kijk in het Hier en Nu, is het stil….

Wie herkent dit en wil met me delen? asmits84@yahoo.com

Dit artikel is van Anne-Marie Smits

https://sophiamagazine.nl