Daan twijfelt. Niet aan zichzelf, niet over de meiden, Daan twijfelt over mij. Dat autosleutel-kwijt-gedoe lag er duimendik bovenop. Ik moet iets doen. Fee is tijdens de evaluatie van ‘onze’ avond duidelijk. Als ik Daan wil laten zien dat zijn twijfel ongegrond was, moet er seks aan te pas komen. Geen Daan-seks op zondagochtend, echte seks met alles erop en eraan.
‘Schat, zullen we dit weekend samen ergens uit eten?’
Daan kijkt verbaasd, bijna geschrokken. Het NOS-journaal heeft net beelden van in puin geschoten Syrische steden laten zien, maar mijn vraag heeft duidelijk een aanzienlijk hogere impact. Of dat door het ‘schat’ komt of door de kans sinds lange tijd wat met zijn tweeën te gaan doen, geen idee.
‘Wij samen?’
Ik gooi mijn handen in de lucht en draai enigszins dramatisch met mijn ogen. ‘Als je niet wil…’
Maar Daan wil wel. Die zaterdag heb ik het setje aan dat ik alleen nog maar voor Joost heb gedragen (let wel: kort gedragen, Joost is een meester in het in recordtijd uitpakken van kadootjes) en daarover een jurk die al langere tijd ongedragen in de kast hing. Mijn hakken zijn gevaarlijk hoog. Daan heeft goedkeurend gehumd en in het restaurant onderweg naar onze tafel zelfs even zijn hand op mijn onderrug gelegd. De ober, damn wat een knap ding, Esther af, koest, concentreer je, vertelt over het huisaperitief en de oesters die buiten de kaart om te bestellen zijn. Daans ogen lichten even op. Als de ober onze bestelling heeft genoteerd, fluistert hij iets over oesters en afrodisiac. Ik heb er drie besteld, kan alle lustopwekkende middelen gebruiken die me worden aangereikt.
De avond verloopt prima. Het eten smaakt goed, we bestellen een tweede fles wijn, de muziek is niet opdringerig maar net genoeg aanwezig om niet continu met elkaar in gesprek te hoeven zijn, de ober blijft leuk. Als een stilte te lang duurt, pak ik even Daans hand vast en lach mijn liefste lach. Loeder, zegt spiegelvrouw die op het toilet aanwezig blijkt. Maar Daan is niet zo hard. Daan heeft een gezellige avond. Dat zegt ie twee, nee, drie keer.
‘We hebben het gezellig samen.’
Ik knik braaf. Gezellig als het hoogst haalbare.
We bestellen een dessert voor twee. Ik protesteer nog wat over overtollige kilo’s, maar daar gaat Daan niet in mee. ‘Dan lijn je morgen maar meer weer.’ Fout Daan, schreeuw ik in mijn hoofd. Jij te zwaar? Esther, kom op, laat me niet lachen. Je bent perfect. Ik houd van je rondingen, van jouw lijf, van jou. Zoiets was het gewenste antwoord. Maar Daan laat de kans liggen. Nou ja, vooruit, had hij het goede antwoord gegeven, had ik ‘m vast een slijmbal gevonden. Doe het bij jou maar eens goed, Esther Malkaan.
De espresso die we bestellen terwijl het restaurant langzaamaan leegloopt, is een mooie afsluiting van een ‘gezellige’ avond. Als Daan zijn creditcard tevoorschijn haalt, wordt hem gevraagd even mee naar de balie te lopen achterin de zaak. Iets met een tijdelijk pinapparaat dat met een snoer vastzit. Daan loopt met de ober mee, mooi kontje valt me niet voor de eerste keer op, bij de ober dan – en ach, na een glas of vijf, zes witte wijn kan het achterwerk van Daan er ook best mee door. Daan blijft langer weg dan ik verwacht. Ik check mijn telefoon, werk een paar berichten van Fee weg die overduidelijk niet van Fee afkomen en als ik mijn telefoon heb uitgezet, voel ik enige onrust in mijn maag. Of die door de afwezigheid van Daan komt, de appjes van Joost of door de ober die ik in gedachten even een stil portiek in heb getrokken, is me niet duidelijk. Net als ik wil opstaan om te kijken waar Daan blijft, komt hij eraan. Hij stopt zijn mobieltje weg en knikt naar me ten teken dat we kunnen gaan.
‘Problemen?’ vraag ik met een beweging naar zijn broekzak. Daan kijkt me vragend aan.
‘Het duurde nogal lang en ik zie dat je net je telefoon hebt gebruikt, dus ik vroeg me af of er iets mis is.’
Er blijkt niets mis te zijn. Sterker nog, Daan werd bij het afrekenen aangesproken door iemand die aan een tafel had gezeten buiten ons zicht.
‘Zo toevallig,’ vertelt hij terwijl we het restaurant uitlopen. ‘Ik heb met die jongen op het VWO gezeten. Niet eens in hetzelfde jaar. Ik denk zelfs dat hij pas op school kwam toen ik al in mijn examenjaar zat. Ik ben daarna architectuur gaan studeren en hij vertelde me dat hij iets met internationale handel is gaan doen. Geen raakvlakken, zou je zeggen. Het is ruim dertig jaar geleden dat ik hem voor het laatst zag en hij herkende me direct. Ben ik toch nog niet zó oud geworden.’ Hij grijnst. Hemeltjelief, ik dacht dat leeftijd en niet ouder worden iets was waar je vrouwen mee paait, maar naast mij loopt het levende bewijs dat dit voor mannen – sommige althans – niet minder geldt.
‘En hij dan?’ vraag ik. ‘Was hij ouder geworden? Ik bedoel na ruim dertig jaar kan ik me voorstellen dat je hem niet direct herkende. En al helemaal niet omdat hij zoveel jonger is dan jij bent. Jullie zullen op school toch niet veel met elkaar zijn opgetrokken?’
Daan lacht. ‘Joost was altijd al het haantje. Zelfs in zijn eerste jaar. Sommige haantjes veranderen niet zoveel.’
Joost. Ondanks een flinke dosis alcohol maakt mijn hoofd de rekensom. Daan in de zesde klas, Joost in de eerste.
‘Ken ik hem?’ vraag ik terwijl ik naar mijn schoenen kijk die wonderwel in beweging blijven.
‘Joost?’ Daan knikt. ‘Nee, dat denk ik niet. Maar ik heb zijn nummer gekregen, misschien komt ie binnenkort een keer bijpraten. Joost Berendsen, zegt die naam je iets?’
In één beweging gooit mijn maag oesters, carpaccio en zeebaars over het trottoir. Er zullen ongetwijfeld stukjes hazelnoot en mangoparfait naast hebben gelegen, maar ik krijg niet de kans op onderzoek uit te gaan. Daan trekt me overeind en vraagt met een bezorgd gezicht of het wel gaat. Terwijl ik Joost in gedachten vervloek, mompel ik iets over een verkeerde oester. De auto staat dichtbij en omdat Daan na twee glazen wijn van Bob-formaat vooral mij heeft bijgeschonken, is hij in staat ons keurig thuis te brengen. Ik ben nergens toe in staat. Die avond niet en zelfs de ochtend erna niet. Zondagmorgen en dankzij Joost een zondagmorgen zonder Daan-seks.
Esther verschijnt elke vrijdag. Meer Esther lezen?
(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)
Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!
You might also like
Leave A Reply