Goede voornemens. Er zijn weinig zaken erger dan goede voornemens. Nou ja, sokken in sandalen en een goudkleurige legging, die dan weer wel. Enfin, ik sta op met goede voornemens. Nee, niet de rigoureuze variant: dat ik alles anders ga doen, Joost dump en alleen nog maar Rivella (bah!) drink. Niets daarvan, gewoon kleine haalbare stapjes, precies volgens het boekje. Heel mindfull ga ik me richten op Daan, de kinderen en Fee. Met rust en liefde, niet afgeleid door de satan die in mijn zwarte telefoonhoesje woont. Pas als ik op het eind van elke vreedzame en gebalanceerde dag het idee heb dat ik ze allemaal goed heb gesproken, mag ik me met anderen (lees: Joost) bezighouden.

Esther Malkaan zet haar eerste stappen naar het nieuwe evenwicht. In de badkamer kijk ik even tersluiks of er per ongeluk engelenvleugels op mijn rug groeien.

Plots staat Maartje naast me. Dat is onmogelijk, het is zeven uur, dit kan mijn dochter niet zijn. Bijna wil ik er een sarcastisch grapje over maken – ondanks mijn voornemen daarover – als ik zie dat haar gezicht nat van tranen is. Liefdesverdriet, schiet mij als eerste te binnen. Mijn dramaqueen pubertje heeft ongetwijfeld de bons gekregen van een hormonen-gevulde leeftijdsgenoot van de andere sexe. Waarom heb ik daar weer niets van meegekregen, waar was ik met… Nee, het zit toch heel anders. ‘Mam, ik heb een probleem,’ klinkt het, terwijl haar ogen richting de schimmelvoegen van de douche staren. Dit klinkt veel erger dan een gebroken hartje. ‘Schat kom, we pakken een kop thee.’

Ze neemt nogal een aanloopje na mijn ‘Vertel.’

Er komt een heel verhaal, met een licht verwijtende puber-ondertoon, over dat ze kleren nodig heeft, maar dat haar kleedgeld zo snel op is. Dat ze natuurlijk wel kleren bij de Primark of zo kan kopen maar dat ik altijd zeg dat je beter voor kwaliteit kunt gaan. Of ik dan wel weet hoe duur dat is? Ze blijft ook tijdens deze vraag naar de keukentafel turen, dus ik neem aan dat een antwoord niet nodig is. Waar gaat dit naar toe?

‘Weet je, Eva en Eline hebben allebei een leuke hoodie van Adidas. Maar die zijn heel duur. En toen was ik gisteren in die winkel, gewoon om te kijken, want mijn geld is op…’ Terwijl ze die zin uitspreekt realiseer ik me wat er komt. ‘… ik weet ook niet waarom ik het deed, en toen ik dus naar buiten liep ging het piepertje af.’ Ze hebben aangifte gedaan en vandaag moet zij met een ouder naar het bureau.

Het is stil in de keuken. Moeder Esther twijfelt een paar seconden. Streng of troosten? Dan trekken mijn armen haar al naar me toe, en ligt baby Maartje tegen moeders borst. ‘Dom, dom meisje,’ prevel ik, en kus haar haren. Ze schokt in mijn armen. Na een kwartiertje en mijn bezwering dat het allemaal wel goed komt, gaat Maartje naar boven. En nu? Fee, Fee bellen. Wat die tegen me zegt, klinkt niet goed. De winkeliers zijn het spuugzat al die winkeldiefstallen – au, zo heet dat dus ook bij mijn dochter: winkeldief.

‘Vroeger wilden ze bij die kids zo’n aangifte nog wel eens intrekken voor een excuus en een bos bloemen, maar dat doen ze nog maar zelden.’ Een lichte paniek komt bij me boven. Mijn kindje heeft straks een strafblad, komt nergens meer aan de slag, duikt steeds verder de onderwereld in, woont tot haar dood in kraakpanden, tochtige kamers met rottende matrassen omgeven door heroïnespuiten en gebruikte condooms. ‘Fee help me!’ gil ik weinig subtiel.

‘Vertel me straks wie de aangifte heeft opgenomen, dan kijk ik wat ik kan doen,’ zegt ze.

‘Martens,’ is het eerste dat ik tegen haar zeg wanneer ik haar later die ochtend weer bel. Dan blijkt, goddank, Fee hem te kennen. ‘Oh Adrie!’ Waarvan precies, ik weet het niet. Doet er ook niet toe. Het enige dat ik hoor is ‘Daar heb ik nog iets van tegoed.’ Later die middag belt ze me: ‘Er is geen aangifte meer schat.’ Boem, daar valt driehonderd kilo gewicht van mijn schouders. Tegen Maartje vertel ik dat pas de volgende dag, heeft ze nog een nachtje over haar zonden kunnen nadenken. Ze stelt geen vragen over hoe dat kan, waarschijnlijk gaat ze er blind vanuit dat moeder alles in haar leven wel oplost. Haar ogen jubelen weer zoals ze dat alleen bij haar kunnen.

Mooie criminele familie, denk ik die avond. Dochter is winkeldief en moeders laat illegaal aangiftes verdwijnen. De familie Malkaan: voor al uw duistere zaken. Opeens realiseer ik me dat dit niet de eerste keer is dat er een aangifte verdwijnt in de Malkaan-familie.

De dag nadat mijn vader de blauwe Dyane had gekocht, ‘gewoon voor erbij’, gaf hij mij de eerste rijles, op de zandwegen achter ons huis. Een paar weken later reed ik, als ma weg was, in mijn eentje rond over de uitgestorven weggetjes. Nog lang geen achttien, maar wel heel blij. Waar het mis ging, was bij het feit dat Beer geen vrienden was met de plaatselijke agent. Wagenaar liet zich soms een tientje in zijn hand drukken waarna hij iets plotseling niet zag. Beer hoorde dat en sprak hem erop aan. Later vertelde mijn vader nog wel eens dat het een ‘uiterst onverkwikkelijk’ gesprek was geweest.

Dus wie hield mij plotseling, en letterlijk in the middle of nowhere, aan? Juist ja. Met een dijk van een aangifte vanwege rijden zonder rijbewijs. Beer Malkaan was een officier van justitie met aanzien. Hij zou nooit iets onwettigs doen. Vader Beer was de beste vader die ooit heeft bestaan. Die zou alles voor zijn dochter doen. Binnen een week was de aangifte weg en diende Wagenaar dertig kilometer verder het publieke belang.

Terwijl ik dit alles nog eens zit te overdenken, komt Ceel thuis. Mijn pinguïn-meisje grijnst vriendelijk naar haar moeder. ‘Alles goed, mam?’

‘Ja schat.’

Ze verdwijnt naar haar eigen kamer.

Mijn meisjes.

Mijn ogen worden een beetje vochtig. Even kijken naar de schade. In het lenzenspiegeltje ontmoet ik Spiegelvrouw. ‘Lacht Ceel tegenwoordig op een aparte manier naar mij of zie ik dingen vanwege mijn schuldgevoel?’ vraag ik.

‘Wat denk je zelf?’ zegt Spiegelvrouw. ‘Heeft ze die smoes over de boswandeling ooit echt geloofd?’

Tja. Ik raap al mijn gedachten en indrukken bij elkaar en dan weet ik het antwoord.

Het is normaal dat ouders alles doen voor hun kinderen. Zelfs loyaliteit over grenzen heen. Maar andersom… dat is niet normaal.

Esther verschijnt elke vrijdag. Meer Esther lezen?

• • Esther deel 1
  • Esther deel 2
  • Esther deel 3
  • Esther deel 4
  • Esther deel 5
  • Esther deel 6
  • Esther deel 7
  • Esther deel 8
  • Esther deel 9
  • Esther deel 10
  • Esther deel 11
  • Esther deel 12
  • Esther deel 13
  • Esther deel 14
  • Esther deel 15
  • Esther deel 16
  • Esther deel 17
  • Esther deel 18
  • Esther deel 19
  • Esther deel 20
  • Esther deel 21
  • Esther deel 22
  • Esther deel 23

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!