Er stapt een echtpaar in de trein. De twee zijn zo dik dat ze niet naast elkaar op een tweepersoons bankje passen. Daarom gaan ze tegenover elkaar in de coupe zitten. Ieder op een tweepersoons bankje. Hijgend en puffend kijken ze elkaar aan. De natte plekken zijn zichtbaar onder hun oksels en het zweet staat op hun voorhoofd. Ja, dat valt niet mee. Waarschijnlijk hebben ze vanaf hun scooter wel 200 meter moeten lopen voordat ze de roltrap naar het perron van hun trein hebben bereikt.

Gezonde leefstijl

Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat mensen met een gezonde leefstijl gemiddeld zeven jaar langer leven dan mensen die niet gezond leven. Ook is aangetoond dat mensen die weinig bewegen en ongezond eten gemiddeld negentien jaar eerder gezondheidsklachten ervaren die de kwaliteit van leven negatief beïnvloeden. Uit dit wetenschappelijk onderzoek bleek verder dat er een verband is tussen de sociale klasse waartoe mensen behoren en de leefstijl. Mensen met financiële zorgen of andere problemen die stress veroorzaken zijn in hun hoofd met andere dingen bezig dan met sporten en gezond eten. Daardoor leven zij ongezonder en ervaren zij eerder gezondheidsklachten. Naar aanleiding van de uitkomsten van deze wetenschappelijke onderzoeken heeft het ministerie van VWS besloten veel geld beschikbaar te stellen om kinderen uit minima-gezinnen te laten sporten en bewegen.

Volksbuurt

Ik vraag me altijd af waarom ik alleen maar dikke mensen op een scooter zie rondrijden. Ook verbaas ik me er in de supermarkt vaak over waarom zwaarlijvige types altijd de winkelwagen vol hebben liggen met gevulde koeken, chips, patat en andere vette troep. Als ik op een zonnige doordeweekse vrije middag in mijn woonplaats door een typische volksbuurt fiets, zie ik daar veel te dikke mannen met ontblote en getatoeëerde bovenlijven in een ligstoel hangen. Ze hebben een flesje bier in de hand en een sigaretje in de mond. Naast hun stoel staat een kratje bier op de grond. Op de tafel ligt een opengetrokken XL pak paprika chips en af en toe schuift moeders een schaal met zelf gefrituurde frikandellen en kroketten om de deur.

Meedoen

Werken hebben deze mannen nog nooit gedaan en zullen ze ook nooit gaan doen. Ze vallen in een categorie die een dermate grote afstand tot de arbeidsmarkt heeft dat ze feitelijk al zijn afgeschreven voor betaalde arbeid. Voor deze mensen is het credo ‘participeren’, meedoen in de samenleving. Ze blijven hun leven lang afhankelijk van huursubsidie, toelagen voor alles en nog wat en een bijstandsuitkering die ze besteden aan de verkeerde dingen. Op hun vijftigste krijgen ze last van suikerziekte en aandoeningen aan hart en bloedvaten. Vervolgens doen ze gemiddeld vijfentwintig jaar een zwaar beroep op ons zorgstelsel dat inmiddels onbetaalbaar is geworden, omdat de groep werkenden de hoge kosten niet meer kan ophoesten.

Bifi-worstjes

Het duurt even voordat het tweetal naast me in de trein op adem is gekomen. Dan beginnen ze met elkaar te praten. Ze praten zo hard dat ik alles letterlijk kan verstaan. Uit hun gesprek maak ik op dat ze onderweg zijn naar familieleden, die ze niet echt mogen. De man maakt duidelijk aan zijn vrouw dat hij veel liever thuis was gebleven. Voor zijn doen is hij ’s morgens heel vroeg opgestaan. Normaal gesproken rolt hij pas in de loop van de ochtend uit zijn nest. Hij is helemaal uit zijn ritme en heeft medelijden met zichzelf. Dan trekt zijn vrouw twee blikjes cola en een pak bifi-worstjes uit haar tas. De man fleurt even op. Hij werkt de worstjes gulzig weg en slaat het blikje cola in een paar slokken achterover. Vervolgens kijkt hij hoopvol naar de tas van zijn vrouw. ‘Er zal toch wel meer in zitten dan een paar van die lullige worstjes’, zie je hem denken. Maar gelukkig, het duurt niet lang voordat er een zak mini-marsjes uit de tas tevoorschijn komt. De vrouw trekt de zak open en reikt haar man, om te beginnen, drie kleine marsjes aan.

Verkeerd voorbeeld

Met verbazing, maar eigenlijk ook vol afschuw kijk ik naar het tweetal naast me. Ik ben een groot voorstander van een goed sociaal stelsel en ik ben graag bereid voor mensen die niet kunnen werken een flink deel van mijn salaris af te staan. Maar ik heb moeite met mensen die niet hun eigen verantwoordelijkheid nemen en misbruik van onze sociale voorzieningen maken. Als ik uitstap, ben ik ook nog zo hypocriet om de twee te groeten en een prettige dag te wensen. Als ik vanaf het station naar mijn werk loop, vraag ik me af wat er inmiddels nog meer uit de tas is gekomen. Vooral vraag ik me af hoe het extra geld van het ministerie moet worden ingezet om te voorkomen dat de kinderen van deze mensen het verkeerde voorbeeld van hun ouders gaan volgen.

Wil je meer columns van Martin Veldwijk lezen?

• Opwinding
• Loutering

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!