‘Natuurlijk ga ik mijn ouders helpen als ze ouder worden. Ik hou van ze en ze hebben zoveel voor mij gedaan, nu kan ik wat terug doen.’ Mantelzorg is meer dan een boodschapje doen. Het is werk.
Ouder worden
Mijn ouders zijn beiden in de 80 en altijd heel gezond geweest. Ze wonen op zichzelf en naast hun regelmatige vraag : ‘Wat is het vandaag?’ ging het allemaal heel goed. Heel langzaam sluipt het erin. Het ouder worden. Ze gingen meer dingen vergeten, pijntje hier, pijntje daar. Maar vergeleken met leeftijdsgenoten ging het nog allemaal best.
Gezellige hulp
Hun kinderen komen regelmatig, mijn zus en ik. Ondanks ons drukke leven is er altijd tijd voor een bakkie. Kleinkinderen, achterkleinkinderen, iedereen is graag bij opa en oma, of opi en omi. ‘En als jullie er toch zijn kun je misschien gelijk even…’ Natuurlijk, geen probleem. Een afwasje, een doekje door de badkamer, een maaltijd die voor ons te veel was en paps en mams nog wel lusten.
Hulpmiddelen
Mijn vader tilt z’n voeten niet meer op en gaat wat schuifelen, dus ‘zou je niet eens gaan denken aan een rollator?’ ‘Ben je gek?’ zegt mijn vader. ‘Dat is voor oude mensen.’ ‘Eeeemmmm, pap sorry, maar als je 84 bent ben je ook niet meer zo piep..Ze wilden niet aan de hulpmiddelen. Sinds kort heeft mijn vader een stok. Dat heeft enorm veel moeite en overredingskracht gevergd, maar ‘het is nu toch wel gemakkelijk, ja.’
Ziekenhuis
Toen moest mijn moeder, nog vrij onverwachts, naar het ziekenhuis voor een operatie vorige week. Alle agenda’s werden erbij gepakt en een schema opgesteld. Iedere nacht moest er iemand van ons bij vader/opa/opi blijven, want als hij valt of in de war raakt en er is niemand thuis, zijn we verder van huis. Moeder moest getroost en opgevangen worden en iedere dag moesten we naar het ziekenhuis. Ik gebruik expres het woord ‘moeten.’ Het voelt niet zo, maar het ‘moest’ wel. En er ‘moesten’ afspraken en plannen voor omgezet worden.
Mantelzorg
Maandag kwam ze thuis. Het was feest met slingers en gebak, want alles was buitengewoon goed gegaan. Ze kan weer jaren mee. We dachten dat het nu achter de rug was, maar het begint. Ze mag niets tillen, nog geen kopje koffie. Mijn vader kan niet èn met een stok èn met een kopje koffie lopen. Daarbij valt hij om als hij lang staat. Er moest hulp komen. Niets ten nadele van alle zorginstanties, want ze werken zich in het zweet, maar er is geen personeel.
Mantelzorg ligt bij de familie
Dus, als er kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen zijn moeten zij de mantelzorger worden. Bij een zorginstelling zouden we eventueel een hulp kunnen krijgen voor maximaal 1,5 uur in de week. Heb je een vaste baan als mantelzorger, dan zit je raar te kijken. Begrijpelijk dat je werkgever niet zal zeggen; ‘Joh, neem jij maar een paar maandjes vrij, want je ouders hebben altijd voor jou gezorgd, nu is het jouw beurt.’
Mantelzorg is stress
Boodschappen doen, eten koken, de was doen, stofzuigen en stoffen, we draaien ons hand er niet voor om. Het is hooguit een uurtje werk per dag en dat redden we wel. Maar er komt zoveel meer kijken bij mantelzorg. Het is 24 uur per dag zorgen dat er niets vervelends kan gebeuren. Dat er iemand direct beschikbaar is als mijn vader valt en moeder hem niet op kan en mag tillen. Dat ze de juiste pillen innemen. Maar vooral dat ze een hele fijne, zorgeloze, oude dag hebben. Een laatste tijd samen waarin ze gelukkig en blij zijn in plaats van in de war en verdrietig.
Voor alle mantelzorgers: Ik geef jullie een hele stevige omhelzing en een struik bloemen in gedachten! Ik wens jullie alle succes en probeer ook wat tijd voor jezelf te maken. Verwen jezelf af en toe, je doet fantastisch werk!
Dit artikel is van Ellen Sommer
Wil je meer lezen van Ellen Sommer?
- Tuinieren
- Angst voor de bijstand
- Bedankt UWV, jullie gaven mij mijn zelfvertrouwen terug
- Brood op de plank
- Ik wil de hele wereld zien
- Liever dood dan in de bijstand, of?
- Pas op: het verkeerslicht staat op rood!
- Scharrelmens
(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)
Volg Sophia Magazine op Bloglovin
Leave A Reply