Mensen kijken

Misschien is het allerleukste van de zomerperiode om op een terrasje te gaan zitten mensen kijken. Iedereen is anders en ieder heeft zijn/haar eigen verhaal. Nu de zomer afgelopen is moet ik weer even afkicken. Of toch níet?

Nieuwe plek

Ook kan ik nu een andere plek opzoeken. Ergens binnen, waar veel mensen zijn. Ik kies voor het Centraal Station in Utrecht. Daar komen reizigers vanuit heel Nederland bij elkaar. Ik hou van reizen en van mensen kijken die op reis zijn.

Herfst

Met een Starbucks pompoen/kaneelkruiden koffie installeer ik me op een van de vele banken. Mijn notitieblok in de aanslag. Wat is er veel te zien. Ik neem een slok, au nog heet. Er loopt een gezette jonge dame langs die duidelijk geen zin meer heeft. Het is 10 uur in de ochtend.

Nachtdienst

Ze heeft vast nachtdienst gehad, denk ik. Of ze is vanochtend ongesteld geworden. Ze sjokt langs me heen zonder haar voeten op te tillen. Haar rugzak hangt zwaar halverwege haar rug. Waar zou ze heen gaan? Haar gezicht staat op onweer. Ze is duidelijk niet blij met haar dag tot nu toe.

Vliegende non

Een compleet in zwart geklede mevrouw holt langs me heen. Haar rokken en hoofddoek fladderen achter haar aan. Ik moet stiekem een beetje lachen omdat ze me sterk doet denken aan de vliegende non, van de tv serie vroeger. Haastig holt ze de roltrap af, in de hoop dat ze haar trein niet mist.

Koffie

Mijn koffie is inmiddels genoeg afgekoeld om te drinken. Mmm, genietend kijk ik weer om me heen. Een zakenman loopt gewichtig te schreeuwen door zijn mobiele telefoon. Ook hij heeft haast, of doet alsof. Tijd is geld, denk ik. Hij neemt in ieder geval openbaar vervoer, dat pleit voor hem.

Oordelen

En zo (be) oordeel ik zonder gêne iedereen die langs me heen loopt. Ik zit hier volkomen anoniem. Met z’n allen op deze overvolle aarde, haasten we ons van hot naar her. De maatschappij moet draaien en we doen er allemaal graag aan mee. Ik stap er heel even uit en kijk.

Moeders

Moeders met kinderen, kinderwagens en volle tassen lopen naar de lift. Een wielrenner in lycra pakt z’n fiets op zijn schouder en neemt de roltrap. Dat gaat sneller dan te wachten op de volgende lift. Hij kijkt triomfantelijk om zich heen of iedereen wel ziet hoe sterk hij is.

Uren

Ik kan hier uren blijven zitten. Als ik trek krijg loop ik naar een van de vele kiosken voor een broodje. Ik koop nog een koffie en ga ergens anders zitten. Een ander perspectief. Weer andere mensen. Zoveel verschillen. Ze hebben allemaal een doel. Ze willen ergens heen. Ik hoor hier eigenlijk niet tussen. Ik hoef niets. Een gevoel van opwinding komt over mij.

Vrijheid

Ja, dit is de vrijheid waar ik zo’n behoefte aan heb. Na jarenlang gewerkt te hebben tussen 4 muren, met hele gezellige collega’s dat wel, kan ik nu gaan en staan waar ik wil. Ik hoef niet meer op tijd met de trein of bus mee. Ik mag naar huis wanneer ik het zat ben. Maar voor nu heb ik het nog prima naar m’n zin.