Men spreekt wel eens over de ‘seven years itch’. Dat betekent zoiets als dat je na zeven jaren de kriebels krijgt van iets of dat de sleur ergens na zeven jaar in is geslopen. Dit kan zich natuurlijk in een liefdesrelatie voordoen, maar het kan ook bij je werk voorkomen wanneer je langere tijd hetzelfde werk doet of op dezelfde werkplek zit. Dat overkwam mij. Ik had al bijna negen jaar een leuke baan, maar toch kon ik mijn draai niet meer vinden.

Huisartenpraktijk

Om maar eens bij het begin te beginnen: na het behalen van mijn huisartsenbul ben ik gaan waarnemen in verschillende huisartsenpraktijken om mij een beeld te kunnen vormen van het werken in een stad, achterstandswijk of juist in een dorp. Na ongeveer drie jaar heb ik samen met een dierbare collega besloten een praktijk over te nemen om als duo praktijk verder te gaan. Het lukte om een praktijk te vinden gehuisvest in een hele kleine omgeving, bijna kneuterig. Bij de start was al duidelijk dat we te zijner tijd door zouden groeien naar een gezondheidscentrum met andere huisartsen en verschillende disciplines zoals fysiotherapie, apotheek, logopedie en psychologie. In eerste instantie vond ik het een uitdaging een eigen praktijk te runnen met alles wat daarbij hoort, vervolgens kwam daarbij de verbouwing van een bestaand pand tot prachtig gezondheidscentrum. Daarna zaten we in het mooie centrum, met alles erop en eraan. Maar ik was niet meer blij. Ik voelde me niet op mijn plek, maar ik vond dat ik het niet zomaar kon opgeven en mijn collega’s in de steek kon laten. Het werd onder begeleiding van een coach een speurtocht in mezelf, waar uiteindelijk maar één juiste conclusie uit rolde: stoppen met de praktijk en mijn hart volgen. Ik ben daarom een totaal nieuw concept gaan ontwikkelen: een dienst om mensen te begeleiden bij hun bezoek aan de specialist. Met als doel een bijdrage te kunnen leveren aan een duidelijker, efficiënter bezoek aan het ziekenhuis waarbij ‘de patiënt’ meer betrokken wordt bij het ziekteproces, behandelplan en de leefregels.

Patiënten bijstaan

Momenteel is het een belangrijk onderwerp in de gezondheidszorg: gezamenlijke besluitvorming (‘shared decision making’ noemen ze het dan ook wel). Het komt erop neer dat patiënten meer betrokken worden bij de besluitvorming rond de juiste of beste therapie. Dit kan echter alleen plaatsvinden wanneer het voor patiënten duidelijk is wat de diagnose precies inhoudt, welke therapeutische mogelijkheden er zijn en waarom de ene behandeling beter is dan de andere. Maar ook wat de bijwerkingen zijn of waar thuis op gelet moet worden en wanneer het belangrijk is om ‘aan de bel te trekken’. Nu lever ik een kleine bijdrage in dit proces van gezamenlijke besluitvorming, maar ik droom verder van een ontwikkeling met studenten in alle uithoeken van Nederland die mij ondersteunen in deze bijdrage, zodat ik over zeven jaar met een goed gevoel terug kan kijken en dat die zogenaamde ‘itch’ uit blijft.

Jennifer van West
Westterzijde

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin