Een jaar
Een jaar
Een jaar geleden zat ik in Amerika, bij mijn goede vriendin(nen) en was ik weer even thuis. Niet dat ik me in Nederland uitheems voel hoor, helemaal niet. Dat is nu wel over. Ik ben weer heel blij en gelukkig in mijn vaderland. Toch lijkt het nog zo kort geleden dat ik in de wijngaard naast het huis van mijn vriendin Marie, samen met haar een wijntje zat te drinken. Ik keek naar de rivier en de Rockies daarachter en voelde me diep gelukkig.
Snel
Ik belde haar van de week voor haar verjaardag en we hadden een fijn gesprek. Beiden waren we zo verbaasd dat de tijd zo enorm snel gaat. Ook zij had het gevoel alsof ik net vorige week bij haar was geweest. Terwijl er in dat jaar best veel gebeurd is. Ik heb mijn moeder verloren en zij haar beste maatje, die nog gezond en vrolijk was toen we samen gingen lunchen. Nu is hij er ook niet meer. Mijn moeder was oud en het was goed. Ook al mis ik haar iedere dag. De vriend van Marie was jonger maar kreeg kanker waar niets meer aan te doen was.
Pluk de dag
We zeggen het zo vaak: Pluk de dag, geniet van ieder moment. Maar doen we dat ook? Hoe snel raken we weer in de sleur van iedere dag. En maken we ons zorgen over hele kleine dingen die ineens grote problemen lijken. Ik sta er niet voldoende bij stil. Ok, ik wil ook niet de hele dag rondlopen met de gedachte dat ik moet genieten. Dat lijkt me ook niet echt de bedoeling en geeft alleen stress. Maar zo af en toe als ik opsta in de ochtend wil ik om me heen kijken en even diep ademhalen.
Een jaar
Wat is nu een jaar? Het vliegt voorbij. Misschien gaat het juist zo hard omdat er zoveel gebeurt. Hoe komt het dat, hoe ouder we worden, hoe sneller een jaar voorbij lijkt te gaan. Als kind duurt een jaar een eeuwigheid. Kan het zijn dat kinderen veel bewuster leven? Of zich niet zoveel zorgen maken? Zeg eerlijk, vroeger duurde een dag toch heel erg lang? En nu is de ochtend alweer voorbij, terwijl ik dit schrijf. Ja, ik heb best veel gedaan vanmorgen maar dan zouden de uren toch zo vol moeten zijn dat het wel een hele dag lijkt?
Amerika
Het is een jaar geleden. Toen ik op het vliegveld van Aspen (weer) afscheid moest nemen voor wie weet hoe lang sprak ik hetzelfde met mijzelf af als altijd wanneer ik moet vertrekken. Volgende keer duurt het niet meer zolang voordat ik terugkeer. Wanneer ik het vliegtuig instap en voor een laatste maal zwaai naar mijn Rockies beloof ik dat ik vlug weer terug zal zijn. Als ik er dan aan denk dat dit minstens een jaar zal duren lijkt het me een eeuwigheid. Zo lang kan ik niet wachten. En zie hier. Het jaar is om.
Belofte
Marie en ik beloven elkaar om niet te lang te wachten voordat we elkaar weer gaan zien. ‘Zeker volgend jaar!’ We weten beiden dat die belofte waarschijnlijk niet zal doorgaan. Maar het helpt ons de lange afstand te overbruggen. Ik ken haar 40 jaar en we zijn ‘beste vriendinnen’. Dan kan een jaar lang duren, ondanks alle social media en telefoongesprekken. Het is maar goed dat we niets van tevoren weten. Een jaar is niets en vliegt om. Tot gauw dus, mijn geliefde Colorado!
