Ben ik gek of ben ik gek?
Dat zei ik gisteravond tegen de man, nadat ik voor hem tweehonderd kilometer had gereden. Ik heb sinds ik alleen ben heel wat gekke dingen gedaan, maar deze date sloeg werkelijk alles. Mijn vriendin zei: ‘Je bent niet goed bij je hoofd, laat hem gaan!’ Maar ik wilde het nog één keer proberen.
Mijn eerste schuchtere poging tot een date was via Lexa. Klonk betrouwbaar en in hun reclamespotjes zag ik veel leuke mannen voorbij komen. Dus daar moest ik zijn, dacht ik toen nog heel naïef. Maar alleen het inschrijven was al een beproeving op zich… Maar eindelijk, heel veel vragenlijsten verder, was ik dan ingeschreven. En dan nu maar wachten op de ware! Nou dat bleek een fikse tegenvaller. Ik kreeg wel berichten, maar als niet-betalend lid kon ik ze niet helemaal lezen, zag ik de bijbehorende foto van mijn aanbidder niet én kon ik ook niet antwoorden. Dat was niet hoe ik het mij had voorgesteld. Gelukkig kreeg ik op de een of andere manier van een man wel een mailtje rechtstreeks in mijn eigen mailbox. Ik had prachtige, romantische epistels verwacht, want van ‘De Ware’ mag je dat toch verwachten? Wat ik kreeg was: ‘Hey, ben jij ook een Indo?’ Omdat ik (toen nog) niet te kieskeurig wilde zijn en hij op dat moment mijn enige optie was, besloot ik te antwoorden. Er volgde een leuk appverkeer tussen ons. Ik kreeg ook een foto en gelukkig deed meneer geen pijn aan mijn ogen.
Tja dames, waarschijnlijk hebben jullie op heel veel platforms kunnen lezen over hoe mannen tegen vrouwen en het daten aankijken. Laat ik daar mijn beeld aan toevoegen. Maar eerst: ik heb tijdens diverse dates het relaas van vrouwen gehoord en tegen welke aparte zaken zij aanlopen: foto’s met vissen (als ik nu de foto met die grote karper plaats dan kom ik vast heel mannelijk over), zittend op de motorkap (kijk mij eens lekker nonchalant chillen op die gave bak van me) en met de kinderen (het ‘Ah, wat lief’ gehalte omhoog krikken). Tja, dubieus is hier een eufemisme.
