Esther

Het bonken in mijn hoofd zegt me dat ik gisteren gedronken heb. Het glas water en de paracetamol op mijn nachtkastje zegt me dat er iemand is die weet van mijn alcoholconsumptie en daarvan de gevolgen heeft voorzien. Als ik me omdraai, tref ik niet de lieve man aan die mij zo goed kent, maar een leeg bed. De wekker maakt duidelijk dat Daan al naar zijn werk is. Ik neem twee paracetamol – de uitvinder van dat spul heeft wat mij betreft een Nobelprijs verdiend – en in het half uur dat volgt, spoel ik de crematie van oom Menno in mijn hoofd terug. Dat ik altijd de wind in mijn haren mag voelen…

(more…)

Op het dashboard van mijn Dyane leeft hij nog. Leven ze allebei nog. Beer en oom Menno. Beer heeft al langer een plekje gezocht ergens hier ver vandaan, maar de envelop die ik in mijn hand houd en weiger open te maken, laat weten dat oom Menno onderweg is naar Beer. Misschien heeft hij zijn oude vriend zelfs al gevonden. Ik hoop dat er een smidse is. Eergisteren een telefoontje van een onbekend nummer. De man stelde zich voor als de broer van Menno. Hij draaide er niet omheen, zei me dat hij slecht nieuws had. Ik hoorde iets over een nare val in zijn eigen huis en net toen ik wilde vragen in welk ziekenhuis ik hem kon opzoeken, voelde ik aan de aarzeling in de stem dat ik oom Menno nooit meer zou opzoeken. Ik heb gehuild, nog voordat ik het gesprek kon beëindigen. Oom Menno. De man die het overlijden van mijn vader misschien nog wel moeilijker vond dan ikzelf, die een vaste waarde was in mijn jeugd en die mijn geheugen geregeld opfriste als het over diezelfde jeugd ging. Weg sparringspartner, weg goede vriend. Twee weken geleden was ik nog bij hem. Hij had wat last van zijn rug. Dat zei hij niet, dat zag ik. Oom Menno had nooit ergens last van. En nu is hij er niet meer.

(more…)

Wat ben ik geschrokken toen ik de arm brak van dat joch. Hoe kon het gebeuren? Ik met al mijn judo-ervaring weet prima waar de grens ligt van een armklem. Toch?

Met zijn telefoon heb ik de ambulance gebeld en ben er toen vandoor gegaan. Shit wat een gedoe.

Het is laat, maar ik kan niet slapen. Opeens bedenk ik dat Daan al vijf jaar een fles whisky heeft staan, hij is niet zo’n drinker. Een uur later is de fles een stuk leger. Als een dronken puber val ik op de bank in slaap.

(more…)

De weegschaal in de badkamer heeft goed nieuws. Twee kilo in twee weken. Normaal gesproken zouden in huize Malkaan de slingers worden opgehangen en Gloria Gaynor op vol volume haar triomf zingen. Nu niet. Ik ben zelden zo ver weg geweest van de trots en levensvreugde van I will survive. Zachtjes hum ik een stukje refrein. Oh no, not I, I will survive. Oh, as long as I know how to love, I know I’ll stay alive.
Ja die Gloria, die weet hoe ze lief moet hebben, die maakt haar keuzes. Die zou niet eens aan die Remco-met-zijn-zweetplekken zijn begonnen, had Joost al lang uitgezwaaid en Daan zijn terechte voetstuk gegeven.  Do you think I’d crumble? Did you think I’d lay down and die?
Nou, zoals ik me nu voel lijkt me dat allemaal niet uitgesloten.
Spiegelvrouw is – bij wijze van hoge uitzondering – vandaag de liefste van ons twee: kom op meid, niet zo somber, ga naar buiten, beweeg, verzet je zinnen!
Oké, daar kan ik iets mee. Zondagochtend, 10 uur, buiten is het fris maar niet koud, ik ga een stuk fietsen. De lichaamsbeweging begint al voordat ik buiten ben, beide banden zijn te zacht. Waar is die pomp? Natuurlijk op de laatste plek waar ik kijk, maar kom op, Esther Malkaan gaat de rest van de dag alleen maar vrolijk zijn, dus wat maakt het uit. Mooi toch dat we zo’n pomp hebben, en dat ik die fiets kreeg van mijn man, met die 21 versnellingen die gretig op mijn trapkracht wachten, en dat ik zo’n lieve man heb, en twee prachtige dochters, had ik die mooie baan al genoemd en mijn lieve vriendin. Kijk, Esther, zo kan het ook: geniet.

(more…)