Niet weten waar je bent
Niet weten waar je bent
Wat een vrijheid: Niet weten waar je bent. Maar voor deze jonge vrouw voelde het anders. Ze spreekt me aan bij de bushalte. Ik ben al een paar dagen ‘thuis’ in de USA, dus ik kijk haar niet angstig aan alsof ze ‘gek’ is. Ik ben inmiddels weer gewend aan het spreken met vreemden. Zomaar, spontaan midden op straat.
Verloren
Ze ziet er wat verloren uit. Dat komt misschien ook door wat ze zegt. ‘Ik heb geen idee waar ik ben en waar ik naartoe ga’, zegt ze. Eerst denk ik nog even dat ze fysiek de weg kwijt is. ‘Waar moet je heen?’, vraag ik haar dus. Maar nee, dat bedoelde ze niet. ‘Ik heb geen baan, geen huis, geen man en kinderen.’
Jong
Ze ziet er niet ouder uit dan begin 20. Maar ze vertelt me dat ze ‘al’ 29 jaar is. ‘En al mijn vrienden hebben inmiddels een carrière, een man of vriend en vaak al kinderen. En ik heb nog niet eens een date!’ Ik lach. Niet hardop want ik begrijp dat ze serieus is en dat dit voor haar een echt probleem heeft veroorzaakt.
Helpen
Ik wil haar graag helpen, maar hoe? Ik kan haar vertellen dat ze haar hele leven voor zich heeft. Dat ze fouten mag maken. Dat het leven een en al avontuur is. Dat ze blij en gelukkig kan zijn. En dat ze meer heeft dan menigeen zou willen: haar vrijheid. Maar neemt ze dit van mij aan? Ze zit gevangen in haar perceptie van ‘gelukkig zijn’.
Gelukkig
En volgens de maatschappij kan je als vrouw van 29 jaar alleen gelukkig zijn met een gezin en daarnaast ook liefst nog een zeer bloeiende carrière. Ik vraag me af hoeveel vrouwen in die leeftijd en met die afgevinkte idealen, werkelijk gelukkig zijn? Maar hoe vaak worden we geconfronteerd met dit ideaalbeeld?
Ervaring
Toen ik 29 jaar was, was het precies hetzelfde. Ik woonde in Amerika en ‘ik deed maar wat’. Mijn vrienden hadden het allemaal dik voor elkaar. Ze waren getrouwd, hadden kinderen en ja, ook vaak, een goedbetaalde baan. Ze waren moe, overspannen en stik jaloers op mijn vrije leven. Maar daarvoor uitkomen wilde niemand. Zij hadden tenslotte alles wat hun hele leven al voorgespiegeld was als het ‘ultieme geluk’.
Spijt
Ik heb er nooit spijt van gehad dat het voor mij allemaal iets langer duurde. Dat ‘zoeken’ naar geluk. Ik had niet in de gaten dat ik al die jaren al de meest gelukkige vrouw op de wereld was. Ik had alleen de verantwoording voor mijzelf. Had ik een dag geen geld voor eten, dan zeker de volgende dag. Ik leefde van de zon, van de bergen, van de vriendschappen en van de liefde.
Zelf
Ik kijk nog eens naar de mooie vrouw naast me. Ze is inmiddels verder gegaan met zichzelf neerhalen. ‘Ik ben te dik, mijn haar ziet er stom uit want mijn dreadlocks zijn aan het uitgroeien.’ Wat een onzekerheid. Ik omhels haar en vraag of ze in de eerstvolgende spiegelruit zichzelf eens goed wil inspecteren. En dan met een frisse blik. Alsof ze iemand anders is die haar aankijkt.
Om de hoek
Bij mij in de straat zit een winkel waar de etalageruit van spiegelglas is. Op de ruit staan kreten geschreven als: ‘Wat zie ik er fantastisch uit vandaag!’ Iedereen die langsloopt en terloops in de ruit kijkt ziet zichzelf en leest de affirmaties. Iedereen lacht. Wat een geweldig idee. En zo waar. Ook zij zal zien dat ze een mooi mens is. Als ze het wil zien.
Wil jij ook?
En daar zit precies de kern. Ben jij bereid jouw ‘zelf’ te zien zoals wij die zien? Een prachtig mens? Denk je werkelijk dat die paar pondjes meer jou minder maken? Of dat jij het, om wat voor reden ook, niet waard bent gelukkig te zijn met wie jij bent? Ook al heb je toevallig niet het ideaalbeeld van anderen (de maatschappij, je cultuur of wie ook) waargemaakt?
Lach
Glimlach, lach, schater het uit. Het leven is niet zo serieus als wij het vaak willen maken. Wees blij met wie je bent. Met alles wat je tot nu toe hebt bereikt. Zet jezelf niet zo onder druk. Of je nu 29 jaar of 79 jaar bent, het leven is precies wat het zijn moet. En jij mag ervan genieten!
