symposium

Lachen

Een aantal jaren geleden ging ik naar een symposium waar weinig viel te lachen. Veel wijze mannen en vrouwen spraken over hoe we de wereld ten goede kunnen veranderen. Ze hadden allemaal gelijk. Ieder had op zijn/haar eigen wijze een ‘toverformule’ bedacht. En vooral ook een hoop enthousiasme meegebracht om ons, het publiek, te overtuigen dat het zo niet langer kon en mocht.

De tijd is nu

We moesten er vooral van overtuigd raken dat we niet langer konden wachten. De aarde had ons nodig. En wel NU. En ze hadden gelijk. Natuurlijk ging het helemaal de verkeerde kant op en moesten we er wel heel snel iets aan doen voordat we met z’n allen een andere planeet op moesten gaan zoeken om te wonen.

Andere planeet

Helaas zijn ze daar nog steeds mee bezig en er zo langzamerhand van overtuigd dat we binnenkort niet meer op de aarde kunnen blijven wonen. De uitbundige groei en bloei van onze planeet zal op korte duur ophouden te bestaan. We hebben het te snel en te gulzig leeggeplukt, tijd voor een andere planeet.

Tom Crum

We werden er met z’n allen een beetje zenuwachtig van. We wisten dit alles wel, maar we wilden hier blijven. Op onze eigen vertrouwde en oh zo mooie aarde. Viel er dan helemaal niets meer te redden? Het werd erg somber voorgesteld. En toen kwam de volgende spreker in de vorm van Tom Crum. Goede vriend en mentor Tom had ook nu weer de taak om ons te redden. In ieder geval van alle zwarte gedachten en stress.

Speech

Ook hij begon, zoals alle sprekers voor hem, met een verhandeling die we nauwelijks konden volgen. Hij sprak over allerlei kleine spiertjes, zenuwen en bloedbanen in ons gezicht. Wat was er allemaal nodig om een klein glimlachje op je gezicht te toveren. Je wilt en durft het haast niet te geloven hoeveel werk daarmee gemoeid is.

Bijna vanzelf

Gelukkig zijn we ons dit nauwelijks bewust en gaat het maken van een glimlach bijna vanzelf. Ja, het lijkt wellicht voor sommigen een onmogelijke taak. Het duurt soms even voordat we kunnen of willen lachen. Zitten we in een depressie dan lijkt het haast niet te doen. Toch, als dat ene kleine glimlachje er voorzichtig aankomt, wordt de rest steeds eenvoudiger.

Lach

Want zodra je alle mechanismen het werk laat doen om een lachje te maken en je denkt er niet teveel over na wordt het wonderlijk eenvoudig. Zit de lach eenmaal op je gezicht dan kun je proberen er geluid bij te maken. ‘HA’ roept Tom hard. Een enkeling begint al te grinniken. ‘Ja,’ zegt Tom, ‘dat kan ook: ‘HIHIHIHIHIhahahahaha’, zegt hij.

Bulderen

Om vervolgens deze geluiden bulderend de zaal in te sturen. Het werkt enorm aanstekelijk. Iedereen doet nu mee, of we willen of niet. Tom geeft ons aan dat we er ook verschillende gezichten bij kunnen trekken. Voor we het weten liggen we allemaal letterlijk in een deuk. De tranen lopen over ons gezicht. We happen naar adem. Wat is een ‘slappe’ lach heerlijk!

Zorgen

Zorgen? Welke zorgen? We lachen en zijn daar mee bezig. Met al onze spieren en met alles wat daar lichamelijk bij komt kijken. En onze gedachten vergeten de rest. Want lachen is een zeer ingewikkelde en intensieve bezigheid voor je lichaam. Het is geen wonder dat je spierpijn krijgt van het lachen.

Bijblijven

Van alle sprekers en van alle mooie, goede, soms werkelijk uitmuntende speeches heb ik deze onthouden. Omdat het simpel was, omdat het heerlijk was, omdat het iedereen zo goed deed. En omdat iedereen het al kon. Je hoeft geen ingewikkelde cursussen te volgen. Ik ben er toen achter gekomen dat je altijd deze techniek toe kunt passen.

Maar van binnen huil ik

Hoe vaak hoor je dat? Van een familielid, van een goede vriendin? Er zijn veel mensen om ons heen die het moeilijk hebben. Die van buiten lachen, maar van binnen huilen. Die geen zin hebben om te lachen. Die zeggen het ‘verleerd te zijn’. Ik heb een opname van Tom’s sessie, juist voor die gelegenheid. Voor als het ooit zo ver zal komen dat ik ook van binnen huil.

Niet nodig

Maar ik heb de tape, na zo’n 20 jaar, nog niet nodig gehad. De ervaring en de herinnering is voldoende. Lach, of je wilt of niet. Ga voor de spiegel staan als je alleen bent. En probeer alle spieren in je gezicht te gebruiken voor je lach. Ga dan voor het geluid. En voor je het weet, lach ook jij! Ook al lijkt het eerst gemaakt (dat is het ook) het gaat als vanzelf over in een echte, vrolijke, luide, bulderende lach. Lachen is gezond. We zouden het meer moeten doen.