Voor mij roept niets zoveel op als muziek. Er is onmiddellijk een herinnering of emotie gekoppeld aan het horen van een bepaalde song. Geen idee of dat bij iedereen zo is, maar bij mij is dit wel het geval. De artiest die het meeste bij mij oproept is Bruce Springsteen.
Op 4 december ging plotseling de telefoon. Het kengetal herkende ik meteen, het nummer niet. Een aardige stem aan de lijn. Hoewel enigszins gecamoufleerd, herkende ik het onmiskenbare accent dat bij een Groninger hoort. Een accent dat me zeer vertrouwd is, ik gebruik het zelf immers ook.
Gevolg van het telefoontje is, dat ik de afgelopen weken met enige regelmaat weer naar Groningen mag gaan. Lesgeven op de Hanzehogeschool, waar ik meer dan 25 jaar geleden zelf ben afgestudeerd, is een bijzondere ervaring. De fietstocht ernaartoe leidt me dwars door de binnenstad. Niet de kortste weg overigens, wel de mooiste.
