Ik kan er niet meer omheen: vlees is te vanzelfsprekend
In de jaren zeventig was er een bekende reclamekreet: ‘Vlees mevrouw, u weet best/wel waarom.’ We groeiden op met aardappels-groente-vlees. Oh wee, als moeder eens het lapje vlees of balletje gehakt achterwege liet! Nee, vlees was een absolute must.
Eenmaal volwassen en getrouwd stond er ook vrijwel elke dag vlees op tafel. Mijn man wilde niet van een vegetarische maaltijd weten en zelf vond ik een stukje vlees ook erg lekker. Toch begon het af en toe te knagen. Tenslotte was er wel een levend wezen voor doodgegaan en dat levende wezen had niet onder de beste omstandigheden geleefd. Maar, net als een verstokte roker, wist ik elke keer weer een reden te verzinnen om toch weer een stukje dood dier op tafel te kunnen zetten.