Wil jij ook nog eens graag naar Zweden en dan vooral naar de mooie wildernis van dit land? Ik zou die Zweedse wildernis ooit nog eens graag bezoeken. Vandaar dat ik graag dit persbericht deel:
|
Vlak voor Pasen wordt er een lijk gevonden bij de vuurtoren. Het blijkt om het lichaam te gaan van een plaatselijke omstreden kunstenares. De moordzaak lijkt iets op een oude moordzaak van 15 jaar geleden. In ‘Countdown’ duiken rechercheurs Tess en Marie in deze oude moordzaak die nooit opgelost is.
Max was een jonge pianist die studeerde aan de muziekschool in Stad, in het zuiden van Zweden. Hij woonde in een studentenhuis met twee mannelijke studenten en een vrouwelijke. Na een avondje stappen besluiten de anderen nog naar een feest in de stad te gaan. Max besluit echter naar huis te gaan om zich voor te bereiden op een uitvoering een aantal avonden daarna. Hij stapt op zijn fiets en rijdt door de stromende regen naar huis.
Wanneer hij door een auto achtervolgt wordt die een paar keer met zijn grote licht knippert wordt Max bang. En terecht want zijn lichaam wordt later in een greppel gevonden. Hij is vermoord met 20 messteken. Zijn medestudenten worden verdacht en uitgebreid verhoord maar gaan allemaal vrijuit. Niemand komt erachter wat er die avond precies gebeurd is.
Wanneer 15 jaar later het lichaam van een kunstenares wordt gevonden onder het licht van de vuurtoren lijkt het licht een sein te zijn van de dader. Maar wat bedoelt hij daarmee? De zaak komt op het bureau van Tess en Marie, die te horen hebben gekregen dat ze twee weken hebben om de moord op te lossen want hun afdeling moet worden opgeheven vanwege te weinig geld. Er is dus haast geboden. Daarbij hopen ze de hoofdcommissaris ervan te overtuigen dat de cold case afdeling open moet blijven. Oude moorden zijn ook belangrijk om opgelost te worden.
Als er dan nog een derde moord plaatsvindt die ook wordt verlicht door schijnwerpers, lijkt alles in een stroomversnelling te raken. Door nieuw bewijsmateriaal en nieuwe getuigen komt er eindelijk licht aan het eind van de tunnel. Dit boek is het tweede deel in de reeks thrillers met Tess en Marie aan het roer van oude moordzaken.
Tina is misdaadjournalist en redacteur geweest bij de bekende krant Svenska Dagbladet en Expressen. Ze heeft de Crimetime Award gekregen voor beste debuut van ‘Verdwenen’ en woont met haar dochter in Stockholm.
‘Verwarrend’ is het eerste woord wat me te binnen schiet als ik het boek ‘Negen’ moet beschrijven. Het tweede deel in de reeks, met Fabian Risk in de hoofdrol, las ik in gedeelten. Misschien is dat de reden dat ik iedere keer weer even moest teruglezen waar het over ging en wie ook alweer wie was.
Het is een paar weken voor kerst. Iedereen op het politiebureau is moe en kijkt uit naar een paar dagen vrij. Dan wordt er een politicus en een diplomatenzoon vermoord aangetroffen. Het lijkt om dezelfde moordenaar te gaan. Aan Fabian de taak dit uit te zoeken.
Op hetzelfde moment is er in Denemarken ook van alles gaande. De Deense rechercheur Dunja Hougaard heeft de leiding in deze zaak, wat niet in goede smaak valt bij haar collega’s. Maar haar chef heeft bijbedoelingen en ziet niet alleen in Dunja een uitstekende rechercheur, maar ook wellicht een makkelijke prooi in zijn bed.
De moordzaak leidt Dunja echter naar Zweden en in Stockholm ontmoet ze de agente die ze al eerder heeft ontmoet (in boek 1): Malin. Malin is hoogzwanger en mag niet werken. Het lijkt erop dat de Stockholmse politie de dader te pakken heeft. De chef van Fabian Risk is tevreden, iedereen kan rustig kerstmis gaan vieren.
Fabian denkt hier anders over. Hij is nog lang niet overtuigd dat ze de juiste man te pakken hebben. Ook Dunja is nog druk bezig met haar onderzoek. Daarbij heeft Dunja relatieproblemen met haar verloofde. In het huwelijk van Fabian loopt het ook niet op rolletjes. Neem daarbij zijn ex-collega Niva, die probeert Fabian voor zich te strikken en de chaos is compleet.
De moordaken uit Denemarken en Zweden komen bijeen. Maar wie is de dader? Of zijn er meerdere daders? En waarom heeft de schrijver dit boek als titel ‘Negen’ meegegeven? Er lopen wel vijf verhaallijnen door elkaar. Op zich niet zo heel erg als je het boek in een of twee keer kan uitlezen. Ik zeg eerlijk dat ik het heb gelezen in een vrij hectische periode, misschien dat ik daarom mijn gedachten er niet zo bij wist te houden.
Het boek is overigens wel prima geschreven. Ik hou van de Scandinavische schrijfstijl. Het verhaal blijft spannend. Het blijft boeien, zelfs als het allemaal een beetje door elkaar loopt. En uiteindelijk heeft Stefan Ahnhem er weer een prima boek van gemaakt. Ik ga zeker deel 3 ook lezen, maar neem er dan meer de tijd voor.
Stefan Ahnhem is in Zweden geboren in 1966. Hij woont tegenwoordig met zijn Deense vrouw in Denemarken. Hij heeft meegeschreven aan de serie Wallander, maar heeft nu bewust gekozen voor een jongere, getrouwde politieman in de vorm van Fabian Risk. Dat zijn verhalen soms lastig te volgen zijn weet hij maar al te goed. De reden hiervoor is dat hij de boeken niet ‘op zichzelf staand’ schrijft. Ze zijn deel van een reeks. Je moet zijn boeken dan ook echt op volgorde lezen anders raak je al gauw de verhaallijn kwijt.
Weer zo’n geweldige psychologische Scandinavische thriller. Het is ongetwijfeld niet de laatste die ik recenseer. Want ik ben er gek op en kan er niet genoeg van krijgen. Maar als zelfs de kranten daar schrijven dat dit het beste Zweedse boek van het jaar is, dan moet het wel heel bijzonder zijn.
En dat is het. Als het lichaam van een mooie jonge vrouw wordt gevonden in een klein dorpje in Zweden, is de dader snel gevonden. Haar vriend gaat levenslang de gevangenis in. Dat die vriend ook een familie heeft, en vooral heel goed kan opschieten met zijn 10-jarige neefje, lijkt een tegenstelling.
Hij is tenslotte toch die gemene moordenaar. Hoe kan hij dan zo lief en oprecht eerlijk met zijn neefje omgaan? Of is dit alles een spel geweest. Kan het misschien zelfs zo zijn dat niet alles lijkt zoals het is?
Een vraag die Isak, het neefje, al vanaf jonge leeftijd parten speelt. Wat als zijn opa en nu zijn oom, niet zijn zoals ze altijd leken. Wat als ze echte criminelen zijn. Hoe zit het dan met hem? Heeft hij die streken en genen overgenomen. Betekent dit dat hij ook slecht is? Is deze moord het voorteken van zijn eigen criminele inslag? Hij verbreekt alle contact met zijn oom in de gevangenis.
Jaren later verdwijnt Isak. De politieman die in de tijd zijn oom heeft veroordeeld gaat op onderzoek uit en probeert Isak terug te vinden. In de zoektocht komt hij er langzaam achter wat er werkelijk al die jaren eerder gebeurd is.
De schrijver is nog een jonge vent, geboren in 1986. Hij studeerde criminologie en kreeg al jong een onderscheiding voor veelbelovende jonge criminoloog. Sinds die tijd heeft hij meerdere prijzen ontvangen in Zweden voor zijn thrillers.
Iedereen zei dat ze gek was. Haar familie, haar man, haar vrienden/vriendinnen en kennissen dachten haar nooit meer terug te zien. Maar Kristina had een droom. En ondanks haar twijfels, of eigenlijk juist daardoor, en haar angsten zette ze door.
Op een gegeven moment begon Kristina met hardlopen als hobby en als sport. Het beviel haar zo goed dat ze al snel meedeed met marathons in haar eigen land Zweden, maar ook ver daarbuiten. Maar ze wilde meer en verder. Tijdens een van de marathons leerde ze een ‘loopmaatje’ kennen die een goede vriendin van haar werd. Samen liepen ze van Turkije terug naar huis.
Inmiddels werden de berichten in Zweden, net als in Nederland en de rest van de wereld, steeds grimmiger omtrent Islamitische landen en hun bevolking. ‘We konden die mensen niet vertrouwen.’ Maar is dat wel zo? Kristina wilde niet geloven dat alle moslims ook per definitie extremisten zijn. Ze zijn net al jij en ik en ze moeten toch ook van binnen vriendelijk zijn. Die gedachte bleef hangen. Tot ze voor zichzelf en voor de rest van de wereld wilde bewijzen dat ze het bij het rechte eind had.
Ze werd naïef gevonden. En erger. Maar ze wilde alleen door Iran reizen. Om te bewijzen dat haar rotsvaste geloof in de goedheid van de mens niet door een paar herrieschoppers onderuit gehaald kon worden. En omdat ze niet alleen af wilde gaan op vooroordelen. Dus besloot ze te gaan. Ze wilde het land te voet oversteken. Alleen. Als vrouw. Zonder de taal te kennen. Moedig? Of toch een beetje gek?
Ze had onderweg steun en hulp van twee mannen die in Iran waren geboren. Zij bleven regelmatig contact met haar houden en ze kon bij hen terecht als ze in moeilijkheden zou raken of vragen zou hebben waar ze niet uit kwam. Dat ging telefonisch, dus of ze daar echte steun van kon verwachten mocht ze onderweg aangerand worden of door de politie worden opgepakt, was de grote vraag. Ze reisde tenslotte wel helemaal alleen in Iran.
Niemand bracht haar echter op andere gedachten. Ze moest en zou zelf ervaren of ze dit aankon en aandurfde. Ze wilde haar eigen grenzen verleggen. Maar tegen welke prijs? En hoe bereid je zo’n reis voor? Ze nam een oude kinderwagen mee als bagagedrager voor haar tent, een extra setje kleding, een paar flessen water en dat was het wel ongeveer.
Tijdens haar reis heeft ze geschreven. En ze heeft video opnames gemaakt. Ook is er een meneer geweest die een paar dagen in de auto naast haar heeft gereden en wat opnames gemaakt heeft. Voor de rest was ze alleen. Ze laat niets van haar vreugde maar ook van haar onzekerheid weg. Ze laat alle emoties zien.
Toch was ze, gelukkig, zo slim om altijd voorzichtig te blijven. Ze wilde het geenszins een politieke reis laten zijn. Ze wilde de menselijkheid naar voren brengen. En daar is ze meer dan gemiddeld in geslaagd. Ik heb haar boek ademloos gelezen. Wat een prachtvrouw. Vooral ook omdat ze haar kwetsbaarheid laat zien.
Zonder iets te verklappen kan ik wel vertellen dat ze heel veel heeft meegemaakt tijdens haar reis. En nee, niet iedereen was vriendelijk. Maar over het algemeen is haar indruk meer dan bevestigd. Iraniërs zijn vriendelijk en zeer gastvrij. Het brak haar hart dat bijna iedereen die ze tegenkwam als eerste, wijzend op zichzelf, de woorden sprak: ‘Na terrorist’. Oftewel ‘Ik ben geen terrorist’.
Ze heeft heel veel vrienden gemaakt tijdens haar reis. Kon ze iedereen vertrouwen? Nee, helaas niet. Dat maakt het boek levendig, spannend en ook heel echt. Er zullen tussen alle goede mensen ook mensen zijn die het niet zo goed met je voor hebben. Dat is heel menselijk. En heeft niets met geloof te maken.
Ik raad je heel sterk aan dit boek te lezen als je interesse hebt in andere culturen, in sport, in mensen of gewoon omdat je een heel goed boek wil lezen. Ook de film die ze heeft gemaakt is nog te downloaden via internet.
Girlpower? Wat is dat eigenlijk? Het eerste beeld dat in mij oppopt is die van een Danoontje reclame: een meisje met spierballen van twee yoghurtbakjes. Nee, hè?
