Midden in de nacht werd ik niet gewekt, maar opgeschud uit een diepe, vredige, nietsvermoedende slaap. De schok was zo abrupt dat ik me zelfs niet meer herinner welke mijn eerste gedachte was: ‘Het huis staat in brand!’ of ‘De Derde Wereldoorlog is uitgebroken!’ of ‘Er staat een lelijke dikke man in zijn nakie voor het venster!’

Tijger

Het bleek slechts het gebrul van mijn dochter te zijn. Dat ze geen katje is dat je zonder handschoenen aanpakt, wist ik al. Dat ze echter de allures van een wild roofdier kon aannemen, was nieuw. Ik haastte me een verdieping hoger en twijfelde nog even of ik haar deur nu wel of niet zou openmaken. Stel dat er nu echt een tijger in die kamer zat?

Geveld

Mijn zieke meid lag rillend onder een berg dekens te roepen dat ze het koud had. Mijn moederinstinct werd ogenblikkelijk geactiveerd. De hele nacht was ik in de weer: kersenpitjes warmen, thee zetten, siroop lepelen, rug aaien, kots opruimen, liedje zingen, geruststellen, koorts nemen, dokter bellen… Een ware uitputtingsslag. Een ongewenste nachtelijke expeditie waar maar geen eind aan leek te komen.

Uit

Ik liet het krachtigste antivirusprogramma dat ik kon bedenken op mijn dochter los. Maar helaas. Het Virus bleek sterker dan eerst gedacht. Marie zou voor onbepaalde tijd aan bed (of sofa) gekluisterd zijn. Haar zus Hanna zag het als een extra lange vakantie, Marie was nog te suf om echt te beseffen wat er allemaal aan het gebeuren was. En ik? Ik zag de herstelperiode als dé kans bij uitstek om bij te lezen. Voor Marie uiteraard. Nu zou ze eindelijk eens kennismaken met die oude Russen. Ze keek me bedenkelijk aan. En met een heel zielige blik in haar ogen en een knik in haar stem vroeg ze: ‘Mag ik nu Netflix?’

Compromis

Omdat ik geen despoot ben, maar nog steeds voorstander van democratisch overleg, omdat samenleven soms toegeven betekent, omdat mijn moederhart niet van staal is, omdat mijn dochter het altijd zo goed weet te timen, omdat ik ook niet van gisteren ben, gooiden we het op een akkoordje: voormiddag lezen, namiddag Netflix. Iedereen content. Of toch niet?

Netflix

De series die ze bekijkt, zijn van een bedenkelijk niveau. De wereld die erin gecreëerd wordt is zo erg nep. Al dat glitter en goud doen pijn aan mijn ogen – en ik ben niet ziek. De dialogen zijn schrijnend armzalig, de plot is zo mogelijk nog erbarmelijker. Hoe komt het dat zij zoiets mooi vindt? Wanneer ik tactvol even pols, zegt ze niets, maar vuurt ze haar dodelijkste blik recht op mij af.

Rusland

Tijdens de voormiddagen daarentegen heerst er in huis een stille, intieme sfeer. Ze zit in de zetel en leest, leest, leest. Af en toe fronst ze haar wenkbrauwen, glijdt ze met haar handpalm dromerig door haar haren en ik weet: nu is ze ergens in Rusland, eind 19de eeuw, en ze beleeft voor het eerst Anna Karenina. Een niet te loochenen gevoel van lichte jaloezie borrelt in me op. Ik probeer vaak naar haar te kijken, te genieten van dit beeld, want ik weet: na deze voormiddag komt ook de namiddag.

Nep

En die namiddag brengt ons Netflix, nepflix, series van niks. Flut. Fake. Show. Dan spoed ik me naar de bieb, maak een urenlange wandeling of drink heel lang koffie met een vriendin. Ik vraag me af of ik de enige ben die zo allergisch is voor Netflix. Of kiest mijn dochter nu net de verkeerde series? Ik probeer de aantrekkingskracht te begrijpen, de schoonheid te zien. Maar dat lukt niet. Waarom kan ik niet gewoon meekijken en meeleven met de ongeloofwaardige, onvoorstelbare, ongekend weergaloze avonturen van die Amerikaanse helden?

Instant geluk

Ik kan uiteindelijk enkel dit bedenken. Is het leven soms lastig? Of saai? Of moeilijk? Biedt Netflix dan een soort van instant kort geluk? Even alle miserie aan de kant? De grijze winter en de dagelijkse sleur inruilen voor stralende, immer lachende gezichten van rijke zorgeloze prinsessen? Misschien.

Besmettelijk

Tijdens het avondmaal gisteren vroeg ik hoe het zat met Anna Karenina. Ze vond het prachtig, zei ze. Het bal! De japon van Anna! De dans met Vronski! Maar ook de passage waar Levin aan het maaien is, vond ze heel mooi. Het deed haar denken aan haar reizen naar Oekraïne. En haar beste vriendin had haar al gevraagd het boek mee te brengen voor haar. Niet alleen haar virus was besmettelijk. Ook Tolstoj bleek aanstekelijk overdraagbaar.

Stil geluk

Ze geniet er duidelijk van deze kolos te doorgronden. En ik denk: moeilijk gaat ook. De weg van de minste weerstand lijkt slechts met rozen bezaaid. Een mens put voldoening uit inspanning. We voelen ons goed wanneer we iets wat eerst moeilijk of onmogelijk leek toch tot een goed einde brengen. Dit bezorgt ons bij wijlen zelfs een gevoel van geluk. En ik weet het niet zeker, maar vermoedelijk een langduriger, stil geluk, en geen Netflix-instant-geluk.

Mijn dochter leest deze tekst na en is duidelijk niet akkoord met mij. Haar ogen schieten weer vuur en de tijger in haar wordt wakker. Ik zet me schrap.

Wil je meer Tienermoeders lezen?

• Tienermoeder 1
• Tienermoeder 2
• Tienermoeder 3
• Tienermoeder 4
• Tienermoeder 5
• Tienermoeder 6
• Tienermoeder 7 
• Tienermoeder 8
• Tienermoeder 9
• Tienermoeder 10
• Tienermoeder 11
• Tienermoeder 12
• Tienermoeder 13

De foto is van ©Kylli Sparre.

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!