Eerst het bericht en daarna de overlijdensadvertentie. Het was een onverwachte klap. De chat van de Facebookgroep liep vol berichten van ongeloof, schrik en verdriet. Het was echt waar. Ze was 70 jaar, niet helemaal gezond, maar actief en ontzettend positief. Ze haakte fanatiek mee in één van de gezellige handwerkclubs die elke week samenkomt om mee te haken aan De Grootste Gehaakte Deken van de Wereld. De uitvaart was de maandag daarna: ‘We gaan er heen.’

De uitvaart

Het regende, het was koud en troosteloos. Echt dat weer dat je niet wilt als je naar een uitvaartcentrum rijdt. Tussen de natte, groene weilanden en het natte, zwarte asfalt door bereikten we het uitvaartcentrum: twee boerderijen met een overkapping ertussen. Het was nog niet druk, want we waren vroeg. Maar al gauw liep de ontvangstruimte vol met mensen, donker gekleed en met sombere gezichten. Nadat de deur van de zaal was opengegaan, schuifelde iedereen naar binnen en vond een plekje. De zaal was vol. Vooraan haar kist, veel bloemen, drie kaarsen en een projector die een fantastische foto van haar op de witte wand afbeeldde. Lachend, vol leven en met kleur…… Daar hield ze van.

Aanpakken van eenzaamheid

De muziek was indringend en emotioneel. Hier hield ze dus ook van. Ja, het paste ook bij haar. Zwart-wit foto’s werden afgewisseld met kleurige plaatjes van haar als kind, als tiener, als bruid, echtgenoot, moeder en als oma. Een foto dat ze zit te haken bij de haakclub en een foto dat ze voor de haak-aan-caravan zit op één van onze laatste beurzen. Het verhaal van de zoon bezorgde me kippenvel. Hij vertelde over haar eenzaamheid na het overlijden van haar echtgenoot en het plezier dat ze had in het haken met de haakgroep. Ze deed mee met een wereldrecord. Ook de dochter vertelde over haar moeder en benoemde dat ze zo had genoten van de hechte groep van ‘De Deken’. Van de contacten en het aanpakken van de eenzaamheid.

Postuum bedankje

De laatste foto werd geprojecteerd op de wand. Vrouwen die trots achter een berg uitgestalde gehaakte dekens staan. En dan dringt het pas écht tot me door. In plaats van aandacht en respect te GEVEN aan de overledene, ONTVANG ik een bedankje van haar.

Ik zit nog beduusd achter de koffie en eet mijn plakje cake. Ik kan het nog niet goed onder woorden brengen, maar voel dat ik zojuist tijdens de uitvaart iets bijzonders heb meegemaakt.

Samenwerken verbindt

Bij het condoleren van de familie wil ik me bescheiden opstellen, maar ik word nogmaals bedankt voor het positieve effect dat het haken voor De Deken op haar leven heeft gehad. Ik weet me hiermee niet goed raad. Pas als ik in de auto zit en weer het natte zwarte asfalt op rijd, voel ik me trots. Trots op al die mensen die meedoen. Ieder op zijn eigen manier en met zijn eigen doel voor ogen. Haken verbindt. Je leert mensen die je al kent beter kennen en maakt nieuwe vrienden. Je hebt een vaste afspraak in je agenda. Mensen rekenen op jou en jij rekent op hen. Ze zijn er. Ook voor jou. Wie je ook bent.

Mijn monumentje: een kleurige square

Wie had ooit kunnen denken dat, toen we boven op de ‘Oldehove toren’ het idee van De Grootste Gehaakte Deken uitspraken, zoveel mensen het zouden omarmen. Zoveel mensen die meedoen in binnen- en buitenland. Mensen die ons zelfs zonder het uit te (kunnen) spreken bedanken. Ik ben nu stil en dat gebeurt niet vaak. Morgen haak ik een kleurige granny square en die noem ik ‘Dinie’.

Wil je meer artikelen lezen van Esmeralda de Vries?

• Hoe sociaal ben jij? Doe je het of ben je het?
• Haken zonder grenzen
• In hokjes en patronen denken: doe je mee?
• Lekker stoffig hoor

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!