In verband met het starten van mijn eigen bedrijf: Tekstbureau Ellen Sommer, heb ik de volgende super verhalenactie voor je…

Iedere vrijdag een nieuw verhaal op je e-mail: Herkenbaar, Mindful, Humoristisch, Gezellig en Lekker Leesbaar. Mijn verhalenactie: 52 weken voor een tientje per jaar! Ik zeg: Doen!

Stuur me een mail naar tekstbureauellensommer@gmail.com

Superhelden

We kennen het allemaal: spanning. Spanning is niet per definitie slecht voor ons, als het maar geen stress veroorzaakt. Want hoe ga je daarmee om? Nee, niet schrikken, ik ben niet de zoveelste ‘goeroe in mijn vrije tijd’. Ik weet ook niet de antwoorden waar iedereen krampachtig naar zoekt. Een vriend zei het zo treffend: ‘ Ik word helemaal stapel gestresst van al die antistress zelfhulpboeken. Hoe meer ik lees, hoe meer ik erachter kom dat ik het toch allemaal fout doe.’ Juist. We hollen met z’n allen naar de yoga, de mindfulness, de ontspanningscursussen. De new-age boeken over hoe je jezelf kunt verbeteren en nu eindelijk gelukkig kan worden, verkopen als chips. (Ik hou niet zo van koek.) Zou het dan eindelijk deze keer wel lukken? Word ik nu die superman of supervrouw die ik moet zijn? Ik wil niet negatief doen, maar ik zeg je nu vast: nee. We moeten, we moeten en we moeten nog meer. Genoeg!

Natuurlijk is dat gemakkelijk gezegd. We komen allemaal in situaties waarin je iets moet. Het kan zijn dat je ergens geen zin in hebt. ‘Dan maak je maar zin,’ zei mijn moeder vroeger altijd. Gek genoeg werkt dat vaak. Even zin maken om de afwas te doen, zet een muziekje op, want je moet het jezelf wel leuk maken en voor je het weet is het nare klusje klaar. Dan zijn er dingen waar je tegenop ziet, die je echt niet wil maar die moeten. Ik denk aan een bezoek aan de tandarts. Die van mij is een hele lieve, maar het kost me altijd veel moeite een afspraak te maken. Ik wil niet, maar ik moet. Anders heb ik straks een slecht gebit en dat wil ik helemaal niet. Prioriteiten.

Maar de lastigste vind ik, is als je ergens vreselijk tegenop ziet, terwijl het één van de leukste dingen is die je doet. Mijn neefje van vier jaar zit met een bedrukt gezichtje aan de ontbijttafel. Hij heeft net twee weken vakante gehad en moet nu weer naar school. Hij vindt school ontzettend leuk. Hij heeft veel vriendjes en er is speelgoed dat hij thuis niet heeft. Zijn juf is lief, maar zij krijgt een baby’tje en nu heeft hij even een andere juf. Hij kent z’n nieuwe juf al een beetje, want het is de moeder van een vriendje. Hij vindt haar ook lief. Waarom doet z’n buikje dan zo raar? Dapper loopt hij aan de hand van zijn moeder het schoolplein op. Als zij hem vraagt of het een beetje gaat, antwoordt hij: ‘Ja, want ik ben nu Spiderman. En Spiderman is nooit bang. Dus als ik Spiderman ben, dan ben ik ook niet bang.’ Hij vond de held in zichzelf.

Mijn buikje doet ook raar terwijl ik dit schrijf. Schrijven is het allerleukste wat ik ken. Het is niet alleen een hobby, het is mijn leven. Waarom dan dat rare gevoel in mijn buik? Omdat ik weet dat ik dit met jullie ga delen. Dan gaat het de wijde wereld in. En natuurlijk ben ik net als iedereen: dan moet het wel perfect zijn. Dan moet iedereen het leuk vinden. Iedereen moet enthousiast vertellen hoe leuk Ellen schrijft, want alleen dan kan ik doorgaan met mijn leven als schrijver. Moeten, moeten, moeten…

Vind ik mezelf dan zo belangrijk? Waarom neem ik mezelf zo serieus? Als dit een flop wordt, vergaat de wereld dan? Mag ik het dan nog een keer proberen? Heb ik geen superheld? Waar is die held met wie ik me kan identificeren? Er zijn toch mensen die een voorbeeld voor mij zijn? Jazeker. Ik heb stapels schrijvers die grote voorbeelden voor mij zijn. En die enorm onzeker zijn. Zelfs nog na een aantal best-sellers. Als ik hun onzekerheid leer kennen, zijn ze dan ineens geen superhelden meer? Nee, integendeel. Ze worden me nog meer dierbaar. Ik kan me identificeren en vind het ergens nog wel interessant en zelfs charmant, als ik met kromme tenen een interview zie of lees, waarin ze volkomen ‘afgaan.’

Als je volwassen wordt, dan begrijp je dat juist superhelden dingen doen die anderen niet doen. Dat ze er voor kiezen een buitenbeentje te zijn. Kom ik in het echt de Hulk tegen dan zal ik niet gauw gezellig een kopje koffie gaan drinken met zo’n groot, groen geval. Ondanks al mijn overtuigingen dat ik niet discrimineer. Ik laat de kans liggen en mijn neefjes zullen mij niet begrijpen. Dat was een aantal jaren geleden anders toen ik in Los Angeles kwam en bij the Theatre allerlei levensgrote poppen zag, waarmee je op de foto kon. Omdat ik wist dat mijn oudste neefje (toen 5, nu 11) een grote fan van ‘Mario’ was, heb ik me laten fotograferen met die poppenheld. Bij het zien van de foto was ik ook gelijk gestegen tot ‘supertante’ . Ik kreeg daarna een mooi gekleurde tekening van Mario, getekend door mijn neefje, met de woorden ’Want jij kent hem in het echt.’

Zou ik mijn superhelden in het echt willen leren kennen? Ik zeg meteen ja, als ik denk aan de verlegen Noorse schrijver Karl Ove Knausgard. Een droom om hem ooit te spreken. Maar het gesprek zal waarschijnlijk een grote desillusie worden. Ik zou te verlegen zijn om hem de dingen te vragen die ik het liefst wil weten over het schrijversvak. En hij zal te verlegen zijn om daarop antwoord op te geven. Het is daarom maar goed dat we superhelden op een voetstuk plaatsen en ze daar lekker laten staan. Gelukkig groeit, als wij groeien, ook de held in onszelf. We bouwen zelfvertrouwen op. We hebben een kring supporters om ons heen, die ons aanmoedigt. Mis je zo’n kring in je directe omgeving? Weet dan dat er heel veel mensen achter je staan. Ook al ken je ze niet allemaal persoonlijk. Ik ben er één van. Voor mij ben jij mijn superheld!

Geloof in jezelf, maak er een geweldig weekend van en wil je reageren? Ik hoor heel graag wie jouw superheld is en wat je van dit verhaal vindt.

Met lieve groeten,

Ellen

Verhalenactie

Dit verhaal is een cadeautje. Wil je ook gebruik maken van deze verhalenactie en iedere week een verhaal ontvangen om lekker het weekend in te gaan? Dat voor maar één tientje in het jaar? Stuur me dan een berichtje en ik stuur je de informatie over de verhalenactie.

Ik ben afgestudeerd aan de Schrijversacademie, met als specialisatie Romans en Korte Verhalen. Op dit moment zit ik in de bijstand, waar ik zo snel mogelijk uit wil. Ik werk hard en vraag je hulp.  Je krijgt er iets bijzonders voor terug EN de voldoening dat je een medemens heel gelukkig maakt door op eigen kracht verder te kunnen gaan!

Naast verhalen schrijven verzorg ik ook vertaalwerk, van Nederlands naar Amerikaans-Engels v.v. Ik heb twintig jaar in de USA gewoond, dus ik ken de gebruiken, uitdrukkingen en gewoonten als een native.

Graag verzorg ik ook artikelen, blogs en verhalen. Kijk eens op mijn website.

 

Wil je meer lezen van Ellen Sommer?

• Tuinieren
• Angst voor de bijstand
• Bedankt UWV, jullie gaven mij mijn zelfvertrouwen terug
• Brood op de plank
• Ik wil de hele wereld zien
• Liever dood dan in de bijstand, of?
• Pas op: het verkeerslicht staat op rood!
• Scharrelmens

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin