In de jaren zeventig was er een bekende reclamekreet: ‘Vlees mevrouw, u weet best/wel waarom.’ We groeiden op met aardappels-groente-vlees. Oh wee, als moeder eens het lapje vlees of balletje gehakt achterwege liet! Nee, vlees was een absolute must.

Eenmaal volwassen en getrouwd stond er ook vrijwel elke dag vlees op tafel. Mijn man wilde niet van een vegetarische maaltijd weten en zelf vond ik een stukje vlees ook erg lekker. Toch begon het af en toe te knagen. Tenslotte was er wel een levend wezen voor doodgegaan en dat levende wezen had niet onder de beste omstandigheden geleefd. Maar, net als een verstokte roker, wist ik elke keer weer een reden te verzinnen om toch weer een stukje dood dier op tafel te kunnen zetten.

Flexitariër

Na de scheiding laste ik af en toe een vleesloze dag in met tofu of vis, maar vlees bleef de boventoon voeren. Toch ben ik een paar jaar geleden flexitariër (ook wel deeltijdvegetariër genoemd) geworden. Dat ging eigenlijk zonder vooropgezet plan. Ik heb een tijdje maaltijdboxen gehad en daar zat regelmatig iets vegetarisch in. Dat vond ik prima te eten, zelfs als er geen vleesvervanger was, en tot mijn eigen verrassing miste ik het vlees niet eens! Ik ging vaker dit soort maaltijden maken, maar het vlees schrapte ik niet volledig van het menu, want zoals ik al zei, ik vind vlees lekker. Heel erg lekker. Met als toppunt de zomerse barbecue. Maar dan wel met vlees van de kiloknaller, want je kunt je euro maar één keer uitgeven, toch? Ik voelde me al heel stoer, omdat ik regelmatig een vleesloze dag had. En ach, dat varken of die kip was toch al dood, toch?

Macabere barbecue

En toen kwam er een moment dat ik er niet meer omheen kon. Wat Lekker Dier tot dan toe nog niet had bereikt, lukte wel met een paar stalbranden waarbij tienduizenden varkens omkwamen. Daarbij de beelden van varkens die leven op een oppervlak van een winkelwagentje. Hun leven lang. En zeer recentelijk vloog vlak bij huis een kippenschuur in de brand. Alle 40.000 kippen dood. De rookpluim van deze macabere barbecue was in de verre omtrek te zien. Eindelijk werd mijn struisvogelkop uit het zand getrokken!

De ramp met de kippen schijnt overigens vooral te maken te hebben met broeiende mest in de naast de stal gelegen mestopslag. Ik heb van betrokkenen begrepen dat dit precies volgens de wet was uitgevoerd en dat dit daarom kon gebeuren. De kippen waren geen plof- of kooikippen, maar kippen met vrije uitloop die blijkbaar werden verrast door de brand, die ‘s ochtends vroeg uitbrak.

Ongekend drama

Stel je een kleine stad voor met pakweg 30.000 bewoners, waar een ramp plaats vindt zodat bijna alle bewoners omkomen. Ruim 15 x het aantal slachtoffers van de Watersnoodramp van 1953. Of, zo hoorde ik op de radio, een voetbalstadion vol. Dat dus. Dat is nog lang niet het aantal varkens of kippen dat in één brand is omgekomen. Een ongekend drama, ik zie de krantenkoppen al voor me.

Te vanzelfsprekend

Nee. Ik doe het niet meer. Ook al moet ik zuinig leven, ik bezuinig niet meer op vlees. Het is te vanzelfsprekend geworden, waarmee ik dierenleed in stand hou. Ik besteed voortaan liever wat minder vaak méér geld voor een stukje biologisch vlees van gecontroleerde afkomst, dan dat ik nog één kip of varken op ellendige wijze voor mij aan zijn eind laat komen, omdat ik een goedkoop lapje vlees wil. Het is genoeg geweest, mijn geweten staat geen lam excuus meer toe. Veer-tig-dui-zend kippen of varkens. Begin maar met tellen: één, twee… En dan tot veertigduizend.

Wat Lekker Dier me jaren probeerde te vertellen, drong (eindelijk…) pas goed tot me door toen ik die rookpluim zag. Soms moet je ergens met je neus bovenop worden gedrukt. Goedkoop vlees is te vanzelfsprekend geworden. Maar de kiloknaller is een klant kwijt en ik ga bewust minder, maar wel goed vlees op tafel zetten.

Wil je meer lezen van Marijke Schipper?

• Slecht weer: code geel, oranje, rood
• Blij verrast over de reacties op Els en haar bijstandsuitkering!
• ‘Jij kunt gewoon nog wel werken!’ Over Els en haar bijstand
• Overgang, vroege vogels en grijze duiven
• Duurzame Dinsdag: LENTEoogst, een recensie
• Boekrecensie: SMULTUINlessen (eBook)
• Dat ene kledingstuk… Afscheid nemen bestaat niet?
• Eenpersoonskamertoeslag en tweede kaartje gratis: hoezo happy single?
• Rouw bij dieren – fascinerend en ontroerend
• Boodschappen doen in Duitsland: een culinaire ontdekkingsreis
• Hoe overleef ik een drukke treinreis?
• Alleen uit eten zielig? Bezoek jij wel eens alleen een restaurant?

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!