Vluchten

Ik zag een foto van een meneer die samen met zijn twee jonge kinderen uit een bootje gehesen wordt. Ze vluchten. Op zijn gezicht staat pure paniek. Hij huilt en hij is bang. Dit is Angst met een hoofdletter. De beschrijving bij de foto deed me even pauzeren.

Ja hoor, daar zijn we dan

‘Hallo, nieuwe wereld, ik kom hier met mijn gezin om eens lekker te luieren en jullie geld op te maken. Ik ben hier met voorbedachte rade en leer mijn kinderen dat zij hier hun hand maar hoeven op te houden en alles krijgen wat ze maar willen. Uiteraard zonder daar iets voor te hoeven doen.

Vluchten

Wij zijn tenslotte vluchtelingen. Wij kiezen ervoor alles achter te laten in ons land, en lekker van jullie voordelen te genieten. Natuurlijk, hadden we ook gerust in ons eigen land kunnen blijven. Daar waren we tenslotte veilig en hadden we hetzelfde als jullie hier. Mijn kinderen krijgen daar dezelfde kansen.

Leven

Helaas is de waarheid veel schrijnender. In de allereerste plaats kiezen deze mensen tussen twee dingen: sterven of leven. Wat zou jij kiezen? Dat betekent dat ze weg moeten vluchten van alles wat ze kennen. Hun cultuur, hun omgeving, hun familie, alles laten ze achter. Om naar een onbekend land te gaan. Als ze daar ooit aankomen. Ze weten dat velen van hen omkomen op die grote oceaan. Het enige wat ze willen is leven.

Rechten

Ze hebben het niet over rechten. Ze willen leven en dat is het recht van een ieder die geboren wordt. Zij hadden de grote pech ergens geboren te worden waar oorlog is, waar angst het overgenomen heeft van leven. Waar geen kansen meer bestaan voor hun kinderen, voor hunzelf.

Oordelen

En wij oordelen. Zodra wij foto’s zien van die ‘vieze’ vluchtelingen die onze welvaart komen inpikken. Ons land is tenslotte vol, dat weet toch iedereen? Wij hebben tenslotte het recht hier te zijn en hun te berechten, want wij zijn hier geboren. Hadden zij ook maar moeten doen. Zij hebben geen recht hier te zijn want het is ONS land. Weet je wat, we sturen ze gewoon weer terug.

Het is ONZE wereld

Maar het is ONZE wereld. En iedereen, waar je op die wereld ook geboren bent, heeft het recht te leven. Te overleven. Ja, er zijn (teveel) verschillen tussen rijk en arm. Het vluchtelingenprobleem is een probleem. Maar wij vergeten voor het gemak dat dit vooral een probleem is voor de vluchtelingen. Want zij hebben geen huis, zij hebben geen eten, zij hebben helemaal niets en niemand meer.

Terug naar de angst

Ze kunnen niet terug. Ze zijn niet voor niets die gevaarlijke reis aangegaan, niet wetend waar ze terechtkomen en of ze wel ergens terechtkomen. Niets is zeker. De reis hebben ze ternauwernood overleefd. Maar nu? Nu begint hun leven. En het enige wat ze tegenkomen is onbegrip en angst.

Nieuwe kansen

Waar zijn die nieuwe kansen? Wie zijn die nieuwe mensen, dat nieuwe land? We zijn toch de angst ontvlucht? Waarom zijn deze nieuwe vrienden dan zo bang voor ons? Wij pakken niets van jullie af! Het enige wat we willen is de kans om te leven.

Huilen

Daarom huilt die man. Hij is blij dat hij en zijn kinderen het zover gered hebben. Maar nu lijkt er alleen vijandigheid om ze heen. Nu begint het pas. En hij is al zo moe. Hij heeft het koud, hij kent de taal niet. Nergens ziet hij een vriendelijk gezicht. Nergens ziet hij iets bekends. Hij huilt. En ik huil met hem mee.