Wat is vrijheid?

Heb je het nieuws gezien? Waar mensen heel behulpzaam een enorm grote zaal inruimen met een soort stretchers? Rijen en rijen naast elkaar. Er kan precies een keukenstoel tussen. Voor opvang van de vluchtelingen. Hier zijn ze vrij.

Vrij

Weg van alle oorlogsgeweld. Weg van gevaar. Nu kunnen ze in vrijheid leven. Nu hoeven ze niet meer bang te zijn. Ik werd er triest van. Al die ‘bedden’ die niet comfortabeler zijn dan een matje. Ieder persoon krijgt een warme deken, vertelde een medewerkster trots.

Stoelen in een kring

Naast al die rijen bedden werden er groepjes stoelen in een kring gezet. Om gezellig samen te zijn. Die mensen hebben een enorm trauma te verwerken. Waar is hun eigen privé plekje? Een plekje waar ze kunnen huilen en schreeuwen. Waar ze misschien even hun verdriet kwijt kunnen zonder honderden anderen om hun heen.

Bank

Ik denk gelijk: ‘Ik kan wel op de bank. Dan heb ik een slaapkamer met een tweepersoonsbed.’ Kan ik daar misschien twee mensen mee helpen? Is dat genoeg? En vooral, help ik daar daadwerkelijk iemand mee? Dan zitten ze hier. Ik spreek hun taal niet, zij spreken mijn taal niet. Hoe kan ik die mensen opvangen? Ik heb daar niet voor geleerd. Moet je daar eigenlijk voor leren?

Mens

We zijn allemaal mens. Toch? Dus, hoe moeilijk kan het zijn om liefde en warmte te geven? Aan mensen die dit zo ontzettend hard nodig hebben. Ik weet dat dit naïef is van mij. Die mensen zijn waarschijnlijk iets beter geholpen met hun lotgenoten om zich heen. En hulpverleners die weten hoe en wat ze moeten doen om deze mensen echt te helpen.

Wat is vrijheid?

Wat is vrijheid? De wereld is zo mooi, maar kan ook zo hard zijn. Ik ben diep dankbaar voor mijn vrijheid. En ik mag en kan gelukkig zijn. Ik kan overal heen en ik mag alles doen. Ik ben vrij. Maar hoeveel mensen zijn nog niet gevlucht en leven in angst.

Verslaggeefster in Afghanistan

Ik zag een jonge vrouw in Afghanistan. Zij liep, van top tot teen bedekt, over straat. Ze vertelde dat ze niet meer alleen over straat mocht lopen. Haar collega’s moeten nu met haar mee. Ze werkt voor de televisie. Ze mag niet meer haar eigen programma’s maken. Er zijn regels nu. Veel meer regels dan voorheen.

Voorzichtig

Ze liep met een microfoon en er liep een cameraman met haar mee. Ze werd bekeken, ze werd uitgescholden, ze werd vermeden. Maar zo hier en daar, heel voorzichtig wilde er wel een man met haar praten. Om te zeggen dat het volk nu arm was, dat er geen banen meer zijn. Dat ze hun oude spulletjes moeten verkopen op straat om nog een paar centen te hebben om eten te kopen.

Opgeven, nooit

Moet ik mijn vak opgeven? Vraagt ze half huilend in de camera. Moet ik dit allemaal wegstoppen? Ja, ik weet hoe gevaarlijk dit is. Ik weet dat ik op ieder moment kan worden opgepakt en kan worden vernederd, geslagen, verkracht en gedood. Maar dit is mijn volk. Journalistiek is mijn passie. Ik geef niet op, nooit.

Vechten voor vrijheid

Zo zijn er duizenden mensen die vechten voor hun vrijheid. Ik heb er heel veel bewondering voor. Terwijl ik in m’n knusse, warme, kamer achter de dure computer mijn verhaaltje typ. Ik heb een warme deken. Wel drie. Ik heb mijn privacy. Ik heb mijn vrijheid. Moeten we ons daar schuldig over voelen? Nee.

Hopen en helpen

We kunnen alleen hopen en helpen. Hopen dat iedereen eindelijk in vrijheid mag leven. En helpen waar nodig en met de middelen die wij hebben, om de mensen die nu nog afhankelijk zijn te tonen wat vrijheid is. Dat onderdrukking nooit heeft geholpen en dat nooit zal doen. Echte vrijheid is samenleven, ieder gelijk.