Wel of geen kinderen

Het lijkt bijna een overbodige vraag, want iedereen gaat er nog steeds vanuit dat er kinderen komen als je deel van een stelletje bent. Terwijl het misschien wel de belangrijkste vraag van je leven is.

Keuze

Je hebt geen keuze, soms. Ik ken mensen die dolgraag kinderen willen en waarbij het niet ‘lukt’. Ook ken ik mensen die ‘onverwacht’ zwanger raakten, waarbij het kindje, op dat moment, niet gewenst was. Uitzonderingen, maar ze gebeuren regelmatig.

Kinderwens

En dan wordt de kinderwens ineens een heel ander verhaal. Dan kan een wens veranderen in een obsessie. En lijkt de wereld heel onrechtvaardig. Want hoeveel mensen krijgen een kind zonder dat ze daarvoor hebben gekozen. En nog veel erger: Hoeveel mensen zijn allesbehalve liefdevol voor hun kinderen.

Spijt

Er is een taboe rond de vraag of je wel of geen kinderen wilt. Ik las laatst dat er meer vrouwen zijn dan wij weten, die er achteraf spijt van hebben dat ze kinderen hebben. En niet een paar maanden nadat het kindje geboren is, dan zou je nog denken aan een postnatale depressie. Maar jaren, een heel leven zelfs. Spijt van je eigen kind(eren).

Vreselijk

Wat lijkt me dat verschrikkelijk. Wat zal je dan een schuldgevoel hebben. Niet dat dat persé nodig is, maar ik denk dat je dat haast niet voorkomen kan. De mensen die (anoniem) geïnterviewd zijn zaten dan ook behoorlijk met dit probleem. Ze probeerden niets te laten merken, vooral niet aan het kind zelf. En gingen overcompenseren, oftewel ze verwenden de kinderen grandioos.

Gelukt

Niet dat dat altijd lukte. Er waren verhalen bij over ouders en kinderen die al jaren geen contact meer hebben. Ik kan me er niet zoveel bij indenken, behalve dat ik mezelf ook nooit echt als moeder kon zien.

Baby

Zo’n klein baby’tje is zo lief, maar ze worden groter. En ik hou zo van mijn ‘vrijheid’ dat ik mezelf niet met een schare kinderen om me heen kon zien. Want heb je er eenmaal eentje, dan verwacht ‘men’ dat er ook zeker nog een tweede komt. Ik ben stapelgek op mijn neefjes, maar ik ben blij en dankbaar dat ik zelf geen kinderen heb.

Vrouw

Toch deed het weleens pijn als mensen mij vroegen waarom ik geen kinderen had. Alsof ik zonder kinderen maar half vrouw ben. Een man heeft me weleens verweten dat, omdat ik niet de pijnen van een geboorte heb meegemaakt, ik niet over een -totaal irrelevant onderwerp- mee kon (of mocht) praten. Ofwel, ik was geen complete vrouw. Het raakte me in die tijd behoorlijk. Nu ben ik er overheen en doet het me niets meer. Ik ben de leeftijd van vruchtbaarheid voorbij, dus het is rustiger op het front van een aanval. Daarbij was het een domme man.

Persoonlijk

Het blijft toch vaak een persoonlijke keuze. Maar niets lijkt me zo verwarrend dan dat je de keuze hebt gemaakt om aan kinderen te ‘beginnen’, en het achteraf zo tegenvalt dat je ze eigenlijk het liefst zou weggeven. Of dat je zo overbezorgd bent dat er iets met je kinderen gaat gebeuren dat je je leven laat beheersen door je angst..

Genieten

Omdat het nog zo’n taboe is, wordt er weinig ruchtbaarheid aan gegeven dat je niet alleen bent. Er zijn veel vrouwen die zich zo voelen. Dus als ik je een tip mag geven, praat er alsjeblieft met iemand over. Je bent niet slecht, je bent geen slechte moeder. Je kan er niets aan doen dat je voelt wat je voelt. Een therapeut, een psycholoog, kan je verder helpen. Zodat jij (en je kinderen) weer echt kunnen gaan genieten van het leven.