Abonneer je nu – gratis! – op Sophia Magazine, want dan ontvang je per e-mail een korte melding als er een nieuw artikel verschijnt. Zo mis je niets en heb je dagelijks interessante artikelen te lezen.
Als je een bekende tegenkomt is de meest gestelde en meest voor de hand liggende vraag ‘Hoe gaat het met je?’ Weet je ook welke antwoorden het meest gegeven worden op deze vraag? Dat zijn respectievelijk ‘goed’ en ‘druk’. Over het laatstgenoemde wil ik het graag eens hebben.
Mimi belt voor een afspraak. Joost, haar man en zij hebben problemen, omdat het niet goed gaat met hun bedrijf. Ze moeten de zaak heel anders gaan aanpakken, maar komen er samen niet uit. Daarom willen ze een mediator inhuren. Ze hebben via via mijn naam doorgekregen en hopen dat ik hen kan helpen.
Vanochtend tijdens het afstemmen voelde ik dat ik extra vragen mocht stellen rondom het thema geld. Ik luisterde naar een webinar van Margareth Lynch die het boek Tapping into wealth heeft geschreven en ze bracht je tijdens het webinar naar een situatie in het verleden waar je een ‘financieel trauma’ hebt opgelopen. Ze zei: ‘Dit is vast heel pijnlijk en je mag zelfcompassie hebben. Neem maar even de tijd om zelfcompassie te hebben.’ Dat heb ik gedaan. Ik kon het voelen. Ik kon het ervaren en ik kon er om huilen. Ik kon mezelf vergeven, ook al had ik er geen schuld aan, omdat het iets was uit mijn kindjaren. Ik kon mijn ouders vergeven.
Wanneer je door de huisarts naar het ziekenhuis wordt verwezen voor verder onderzoek, begint een spannende periode voor jezelf en je omgeving. Vaak heb je vragen en onduidelijkheden en hoop je dat deze door de specialist worden weggenomen. Je kunt dit gesprek voorbespreken met anderen of zelfs met de huisarts, zodat je zo goed mogelijk voorbereid bent. Op die manier krijg je een overzicht van wat jij zou willen weten van de specialist. Maar loopt het gesprek daadwerkelijk zoals je hoopt? Zijn er ook andere scenario’s? Wat als de specialist veel informatie geeft en wat gebeurt er als je je veel zorgen maakt? Onthoud je de voor jou belangrijke vraag door de spreekwoordelijke knoop in je zakdoek te leggen?
Mijn eerste recensie hier op Sophia Magazine betrof de bloedstollende thriller Het parfum. Deze tweede bijdrage gaat over schoonheid en liefde: het boek Het meisje met de parel, geschreven door de Amerikaanse schrijfster Tracy Chevalier. Deze roman is gebaseerd op het wondermooie schilderij van Johannes Vermeer.
Leo heeft een geweldige vrouw, twee volwassen dochters die op eigen benen staan en zelf ook warme relaties hebben. Hij werkt voor een groot bedrijf en verdient goud geld. Ze zijn gelukkig, wonen in een mooi huis, maken de prachtigste reizen en hebben veel goede vrienden.
Onlangs werd bij zijn vrouw een knobbeltje in haar borst gevonden. Dat waren een paar zorgelijke weken. Het blijkt een goedaardige cyste te zijn, niets aan de hand. Ze zijn dolgelukkig, dat alles goed is. Maar bij Leo gaat het malen. In hun vriendenkring zijn al verschillende vrienden overleden. Hartinfarcten, kanker, ongelukken. Er zijn ook vrienden die ontslag hebben gekregen tijdens de crisis en nu van een karige uitkering leven. Er zijn vrienden met kinderen met anorexia, aan de drugs en foute vrienden. Hun buren zijn vorig jaar overvallen door inbrekers. En zij? Bij hun gaat alles goed.
De krokusvakantie leek me het ideale moment om eens iets avontuurlijks te ondernemen met mijn dochters, iets wat ze niet gewoon waren (met mij) te doen, kortom: om eens helemaal los te gaan. Uiteraard zweeg ik in alle talen over mijn op handen zijnde plannen. Stiekem boekte ik een B&B en reserveerde ik mountainbikes aan de andere, erg ruige kant van ons kleine land: de Ardennen. Naar mijn normen een vrij wild idee, des te meer daar ik er niet zeker van was of ik überhaupt wel op zo’n fiets zou geraken.
Van mijn dermatoloog mag ik niet zoveel meer in de zon zitten. Don’t worry, dit wordt geen blog over kwaaltjes. Ik heb in de twintig jaar dat ik nu reis veel zon gezien, omdat ik vaak de zomer in Europa ben en in de winter op warme plekken.
Thuis vroeg ik me af of het na het advies van de arts verstandig was om naar een tropisch strand af te reizen, maar niets kon me tegenhouden. Hier zit ik nu dus aan de Golf van Thailand, een paar meter van de mooie blauwgroene zee, terwijl het ritmische geluid van de brekende golven mij begeleidt bij het tikken.
Is het een vroege 1 aprilgrap? Nee. Het is ongelooflijk, maar waar. Er is een onderzoek gaande wat zo goed aanslaat dat we het resultaat binnenkort in veel meer grote steden te zien zullen krijgen: verkeerslichten in de stoep. Halen ze die leuke rode en groene poppetjes op zo’n paal dan weg? Nee, ook die blijven staan. Er is echter gebleken dat er teveel ongelukken gebeuren door mensen die niet naar de stoplichten kijken. Ik ben voor veiligheid, maar de reden waarom gaf me toch even te denken. Dat mensen niet meer naar de poppetjes willen kijken, is omdat ze constant voorovergebogen op hun mobieltjes staren. Daardoor hebben ze niet in de gaten dat het verkeerslicht op rood staat, lopen ze door en ze worden platgereden. Ik zeg dit wat cru, ik wil er geen grapjes over maken, want hoe triest is dit?
Ze kwam het kantoor binnenlopen. Een niet zo heel jonge vrouw in een grijze rok, een grijs vestje en een lichtroze bloesje. Ze droeg geen make-up, ze had haar haar in een pagekapsel met een lok over haar ogen. Ze had haar hoofd een beetje gebogen en haar schouders gekromd. Dankbaar accepteerde ze de koffie. Alles in haar verschijning sprak van spijt en verdriet. Haar leerdoel was ‘beter communiceren’. (more…)
